The Elven King

25) The Elven King

Ontzet liet Lena de prins achter zich. Wat had ze hem vernederd! Hem gepijnigd.
Hoe goed ze haar eigen gedrag ook herkent en hoe goed ze weet wat ze er ermee kan uitlokken, toch loopt ze elke keer weer in die val. En elke keer moet ze haar problemen zien op te lossen.

Haar laatste oplossing dit ogenblik was zelf dan maar de koning vinden in dit gigantische, uitgehakte gangenstelsel.
De eerste die ze (nogal onverwacht)/ tegen kwam was Dogaun. Die kon haar wel helpen. En hij moest wel want hij had haar naar hier gehaald.

Ze hield hem tegen en sprak hem aan.
"Dogaun. Je moet me naar de koning brengen. Het is belangrijk!"
De Elf met het erg jonge gezicht keek verrast.

"Na gisteren?"
Uiteraard was hij er ook bij op het feest.
"Ja. En dat gesprek (zie dát tussen aanhalingstekens) heeft me heel wat geholpen."
De Elf knikte voorzichtig en gebaarde dan dat Lena kon volgen.

"Hoe gaat het met de koning?" probeerde Lena.
Dogaun haalde zijn schouders op.
"Deze nacht was -als ik de vogels mag geloven- erg slecht voor de koning. Ik weet niet eens of hij in zijn vertrekken is. Maar we kunnen proberen."
Lena spotte nog een glimp van naïviteit bij de Elf. Daaruit kon ze opmaken dat hij inderdaad zo jong is als zijn gezicht laat uitschijnen. Maar of hij macht heeft daar twijfelt ze niet aan.

Ze komen bij een houten deur die prachtig ingesneden is met patronen en ingelegd met blinkende steentjes. De deur ziet er erg nieuw uit.
"Hoop doet leven en zegen" zucht Dogaun en voorzichtig klopt hij op de deur. Binnen komt er geen reactie.
"Niemand heeft hem gezien deze ochtend, hij moet dus hier nog zijn."

Opnieuw klopt hij.
"Majesteit, iemand wil u spreken."
De enige reactie die komt is het dof omvallen van iets.
Lena heeft er genoeg van en laat haar hand naar de uniek gemaakte deur knop glijden.

De deur is los.
"Bedankt Dogaun. Vanaf nu lukt het wel."
Ze duwde de deur open. Een beetje heel erg tegen het protocol aan Dogaun zijn gedrag te bemerken.

"Sorry" mompelde de Elf plots.
"Ik niets jou niets kwalijk" antwoordde ze.
Maar om eerlijk te zijn, ze had geen flauw benul waarover hij het had.

Lena wierp een blik naar binnen. Het leek of er niemand was. Ze deed nog een stap, draaide zich om en sloot de deur.
Toen ze zich weer naar het vertrek draaide stond de koning voor haar. Geluidloos was hij ergens van verschenen. Hij hield een schitterend bewerkt lang zwaard voor zich uit (naar Lena gericht maar dat kon haar tijdens dit moment van droeve schoonheid niet schelen).

Koud keek de koning haar aan.
Lena stond er wat flauwtjes op te kijken en betoverd wezen zijn door zijn schoonheid.
"Staren naar de koning is ontzettend onbeleefd."
Lena wende onmiddellijk haar blik af.
"Dat spijt me. Ik verbaasde me enkel over de schoonheid die u uitstraalde."

Het was een ontzettend lame antwoord maar het had onverwacht wel de interesse van de koning opgewekt.
Lena liep behoedzaam naar een tafeltje dat niet zoals veel andere dingen tegen de grond was gegaan.
Ze legde haar kostbare pakje neer en net toen ze het wou openen hield ze zich in.

"Wij pakken onze geschenken in. En het is aan die gene waar men het aan geeft om het open te maken."
Op deze manier wilde ze van de koning gedaan krijgen dat hij zijn zwaard weg stak. En het lukte.
Tussen de plooien van zijn tuniek had hij de schede verborgen gehouden. Met een soepel gebaar liet hij het zwaard er in schuiven.

Arrogant kwam hij haar richting uitlopen.
Met een snelle beweging (met maar één hand, in de andere hield hij het zwaard) maakte hij de knoop los.

Blinkend onthulde het pakje de broche.
De ogen van de koning werden gevuld met een onbekende emotie.
"Ik heb Adaìn gevraagd om het direct te herstellen. Wat hij zonder problemen gedaan heeft."
De koning antwoordde niet en keek geobsedeerd naar het juweel.

"Zo perfect als altijd."
Lena knikte dat dat 'waarschijnlijk wel zo zal zijn'.
Hij legde zijn zwaard neer op de tafel en nam met twee handen de broche vast. Hij leek net of hij bang was het opnieuw te breken.

Lena merkte dat ze op een scherf stond van iets.
"Euhm, niet om lastig te willen zijn maar... Zou het niet beter zijn om die scherven op te ruimen? Straks zijn uw schoenen stuk, of liggen uw voeten open."
De koning draaide wild en verbaasd zijn hoofd en keek naar haar met een blik van: 'waar begin jij over'.

Lena haalde haar schouders op.
"Anders doe ik het wel. Ik heb niets te doen hier."
En omdat de koning toch zou weigeren bukte ze zich zonder pardon en begon met de scherven op te rapen.
"Van die rollen papier zal ik af blijven. Wat dat is en hoe ze gesorteerd moeten worden is niet iets waar ik verstand van heb."

Ze had graag gehad dat hij zou antwoorden maar dat deed die UITERAARD niet.
Lena haar handen raakten vol en het enige dat in haar hoofd opkwam was om de stukken in haar rok te leggen. Net zoals een kind zou doen in de zoom van hun shirt, als een mandje.

Dat was (blijkbaar) genoeg om een reactie van de koning uit te lokken. Hij legde de broche neer en snelde op haar af.
"Beschadig de jurk niet!"
Hij brulde. Maar niet boos. Eerder in paniek, geschrokken.

De koning praatte zich er beschaamd uit door te zeggen dat het een familie stuk is en dat de jurk al heel oud is en nog wat meer flauwe onzin. Lena wist dat hij zwaar aan het liegen was maar ze liet hem begaan.

Tot haar grote verbazing nam de koning de scherven over. Zijn handen hadden fijne vingers maar hij was in staat alle stukken in één keer vast te nemen en ze op de tafel te leggen. Op veilige afstand van de broche weliswaar.
Buiten begonnen de vogels plots voorzichtig te zingen.
Lena was opnieuw een stuk dichter geraakt bij wat ze voor ogen had.
Zijn vertrouwen in haar.

Geschreven in Porto - Portugal :)