Ερωτεύτηκα τον δολοφόνο μου.

Part 23

-Πλευρά Άλκη-

Νομίζω πως τα μπάλωσα για την ώρα.Σήμερα πρέπει να ξεκαθαρίσω τα πάντα.Όσο για τα ρούχα που λερώθηκαν και την δήθεν βόλτα με την μηχανή προφανώς και δεν ισχύουν.Έφυγα από το σπίτι γύρω στις 5 τα ξημερώματα.Οδηγούσα επι μια ώρα για να βγω από την πόλη και να βρω ένα ερημικό σημείο.Κατέληξα σε ένα χωράφι όπου και έθαψα το όπλο.Δεν πρέπει να το βρει κανείς.Πρέπει να απαλλαγώ από αυτή την ιστορία μια και καλή.Όταν γύρισα σπίτι και την είδα ξύπνια αναστατώθηκα.Είχα σκοπό να αλλάξω τα βρώμικα ρούχα και να ξαπλώσω δίπλα της αλλά με πρόλαβε.Τουλάχιστον βρήκα μια καλή δικαιολογία.Μακάρι να μπορούσα να της πω την αλήθεια.Αλλά δεν γίνεται.
Όταν έφυγε,έκανα ένα μπάνιο και φόρεσα καθαρά ρούχα.Έπειτα κάλεσα τον αριθμό του.
-Λέγε το έκανες; Άκουσα λίγο αργότερα την φωνή του στο τηλέφωνο
-Θα στα πω από κοντά.Θέλω να βρεθούμε σήμερα κιόλας
-Στο γνωστό μέρος,στις 3 το μεσημέρι.Μην αργήσεις.Δεν θα περιμένω και πολύ. Απαντά και μου το κλείνει

Πάντα επιβλητικός.Τέλος πάντων πάει αυτό.Τώρα πρέπει να κανονισθεί και κάτι τελευταίο.

-Ναι; Ακούγεται μετά τον δεύτερο χτύπο η τσιριχτή φωνή της Βίκυς
-Έλα εγώ είμαι.
-Μας θυμήθηκες επιτέλους; Ένα μήνα έχουμε να μιλήσουμε
-Γιαυτο σε πήρα.Για να βρεθούμε
-Θες να περάσω απο το σπίτι;
Κοιτάω την ώρα.Είναι 9:30.Προλαβαίνω μέχρι της 3.
-Ναι σε μια ώρα. Της λέω εντέλει
Πριν προλάβει να απαντήσει της το κλείνω στα μουτρα.
Έβαλα να πιω λιγο καφέ και έκανα μερικές δουλειές.Μια ώρα αργότερα χτύπησε το κουδούνι.
-Hey! Μπαίνει μέσα και πάει να με φιλήσει αλλά τραβιεμαι.
Αφού κλείνω την πόρτα την προσπερνάω και κάθομαι στον καναπέ.Έρχεται και κάθεται δίπλα μου και αρχίζει να με φιλάει στο λαιμό.
-Θέλω να μιλήσουμε. Της λέω καθώς την απομακρυνω από πάνω μου
-Να μιλήσουμε μετά? Μου λέει με το καθιερωμένο υφάκι της και ξανά έρχεται κατά πάνω μου.
-Βίκυ θέλω να χωρίσουμε. Της λέω και αρχίζει να γελάει
-Εσύ και οι πλάκες σου ρε Άλκη. Λέει και το γέλιο της δυναμωνει και γίνεται όλο και πιο εκνευριστικό
-Όχι δεν κατάλαβες.Θέλω να το τελειώσουμε.Δεν είναι αστειο. Απαντάω με σοβαρό ύφος
-Τι? Λέει ξαφνιασμενη
-Αυτό που άκουσες
-Δεν γίνεται αυτό
-Συγνωμη αλλά δεν μπορούμε να το συνεχίσουμε.Θα σε παρακαλούσα να φύγεις τώρα
-Πολύ καλά λοιπόν.Θα φύγω αλλά θα μου το πληρώσεις αυτό.Να το ξέρεις.Είμαι σίγουρη πως σε λίγο καιρό θα γυρίσεις πάλι σε εμένα όπως πάντα. Την ακούω να φωνάζει όσο κατευθύνεται προς την πόρτα την οποία με δύναμη κλείνει πίσω της.