Ερωτεύτηκα τον δολοφόνο μου.

Part 50

Ξυπνάω νιώθοντας το κεφάλι μου βαρύ.Βλέπω θολά και με παίρνουν λίγα λεπτά για να δω ξεκάθαρα το περιβάλλον γύρω μου.Βρίσκομαι σε ένα σκοτεινό δωμάτιο που μου κάνει πιο πολύ για κάποια αποθήκη ή κάτι τέτοιο.

-Βρε βρε η ωραία κοιμωμενη μας έκανε την τιμή να ξυπνήσει. Ακούω μια βαριά αντρική φωνή

Κοιτάζω γύρω μου αλλά δεν μπορώ να διακρίνω κανέναν.
Προσπαθώ να σηκωθώ, κάτι όμως με εμποδίζει.
Μα φυσικά.Είμαι δεμένη σε μια παλιά καρέκλα.

Ακούω μερικά αναφιλητά μα και πάλι δεν μπορώ να δω ποιος τα προκαλεί.Ξαφνικά μια μικρή λάμπα στην μέση του δωματίου ανοίγει και ο χώρος φωτίζεται λιγάκι.
Γυρίζω το κεφάλι μου από την μεριά απ'όπου έρχονται τα κλάματα.
Τι?

Η μητέρα μου βρίσκεται λίγα μέτρα πιο πέρα από εμένα και λίγο πιο δίπλα της ο Αλέκος.Είναι και οι δύο δεμένοι με τον ίδιο τρόπο με εμένα.Η μητέρα μου κοιτάζει το πάτωμα κλαίγοντας και ο Αλέκος φαίνεται χαμένος.

Τι συμβαίνει?Σίγουρα είναι κάποιο κακόγουστο όνειρο έτσι δεν είναι?

-Ω μικρή μου Νάντια,έχεις γίνει κάτασπρη. Ακούγεται πάλι η ίδια φωνή με προηγουμένως

Κοιτάζω τριγύρω τρομαγμένη όταν ξαφνικά ένα μάτσο μαυροφορεμενοι άντρες  βγαίνουν από το πουθενά και μας περικυκλώνουν.Από που βρέθηκαν όλοι αυτοί?

Ένας άντρας κοντά στα πενήντα πέντε με πλησιαζει και τότε το συνειδητοποιώ.

Είναι ο άντρας της φωτογραφίας.Ο ξάδερφος του μπαμπά μου που μένει στην Γερμανία.Τι κάνει εδώ?

Στέκεται ακριβώς μπροστά μου.
Κάθε δευτερόλεπτο φοβάμαι ακόμα πιο πολύ.

Με χαϊδεύει στο μάγουλο αλλά τραβιεμαι.

-Μην την αγγίζεις Αχιλλέα! Του φωνάζει η μητέρα μου

-Αναστασία σκάσε! Της φωνάζει και αυτός

Γυρίζει πάλι προς το μέρος μου.
-Λοιπόν μικρή θα σου πω μια ιστορία για να γνωριστούμε.Σύμφωνοι? Μου λέει με φωνή γεμάτη ειρωνεία και γνεφω καταφατικά

-Μια φορά και έναν καιρό ήταν δυο αδέρφια... Ξεκινάει
-Ο μεγαλύτερος ήταν πολύ παραμελημενος από την υπόλοιπη οικογένεια γιατί όλοι ασχολούνταν με τον μικρότερο.Αδικία δεν είναι? Με ρωτάει

Γνεφω καταφατικά αλλά ακόμα δεν έχω καταλάβει τον σκοπό του "παραμυθιού" του.

-Πάντα θεωρούσαν τον μικρότερο πιο άξιο,πιο εργατικό,πιο έξυπνο.Μέχρι που ο μεγάλος γνώρισε μια κοπέλα. Συνεχίζει και κοιτάζει την μητέρα μου η οποία εξακολουθεί να κοιτάζει το πάτωμα αμίλητη