Ερωτεύτηκα τον δολοφόνο μου.

Part 69

Το ξέρω ότι είχα πει ότι σε αυτό το κεφάλαιο θα μπει πλευρά Άλκη όμως τελικά έκανα λάθος με την πλοκή οπότε θα μπει σίγουρα στο επόμενο(το επόμενο θα μπει το Σάββατο οπότε δεν θα αργήσει) Σορρυ!😢

-Έλα βρε Ελινακι,κανε μου την χάρη! Την παρακαλάω εδώ και κανένα δεκάλεπτο

Προσπαθώ να την πείσω να βγούμε έστω για μια φορά όλοι μαζί έστω για έναν καφέ.Ο Δημήτρης μπορεί να έχει κάποια ελαττώματα όμως και ποιος δεν έχει?

-Πφφ εντάξει εντάξει ελάτε να μας πάρετε από την σχολή στις τέσσερις εντάξει? 

-Εντάξει. Λέω χαρούμενα μα πριν προλάβω να κλείσω το τηλέφωνο,μια γνώριμη αντρική φωνή ακούγεται από την άλλη πλευρά της γραμμή να φωνάζει την Ελίνα,μια φωνή που δεν ανήκει στον Σταύρο σε καμιά περίπτωση

-Ελίνα,σε φώναξε κάποιος? Την ρωτάω με την περιέργεια φανερή στην φωνή μου

-Ε-ένας συμφοιτητής μου.Πρέπει να σε κλείσω Νάντια μου,τα λέμε στις τέσσερις! Λέει βιαστικά και μου κλείνει το τηλέφωνο στα μούτρα

Κάτι γίνεται εδώ και θα μάθω με την πρώτη ευκαιρία που θα βρεθούμε μόνες.

Συγκεντρώνομαι πίσω στην άπλετη δουλειά που έχω στο γραφείο για να μπορέσω να βγάλω όση περισσότερη μπορέσω μέχρι τις τέσσερις και παίρνω τηλέφωνο τον Δημήτρη για να τον ενημερώσω για την εξέλιξη των πραγμάτων μετά το σχόλασμα και των δύο.

Γύρω στις δύο,η διακοπή της Αλεξάνδρας με κάνει να σηκώσω το κεφάλι από όλα αυτά τα χαρτιά που τόσες ώρες επεξεργαζόμουν.Με ρωτάει αν θα ήθελα να μου παραγγείλει κάτι για να φάω και ενώ σκόπευα να αρνηθώ,σκέφτηκα ότι θα ήταν πολύ καλή ιδέα να φάμε μεσημεριανό μαζί ώστε να την γνωρίσω καλύτερα.Έτσι της προτείνω να κάνουμε και οι δύο ένα μικρό διάλειμμα και πηγαίνουμε  σε ένα εστιατόριο κοντά στην εταιρεία.

-Σας ευχαριστώ για την έξοδο όμως δεν χρειαζόταν. Λέει συνεσταλμένα

-Ε πως! Τόσες ώρες ξοδεύεις στην εταιρεία.Πρέπει και εσύ να ξεκουραστείς μέσα στην μέρα.

-Είστε πολύ καλή αλλά τα κοτσομπολιά...

-Τι γίνεται με τα κουτσομπολιά? Συνοφρυώνομαι 

-Όλοι οι υπάλληλοι θα λένε πως προσπαθώ να σας καλοπιάσω.

-Άστους να λένε.Είσαι η γραμματέας μου και ορίζω εγώ τι θα γίνεται. Την καθησυχάζω

Χαμογελάει συμφωνώντας και συνεχίζουμε το γεύμα μας.

Είναι μερικά χρόνια μεγαλύτερη μου αλλά άνετα θα μπορούσαμε να γίνουμε φίλες.Μου αρέσει ο τρόπος σκέψης της για διάφορα θέματα και νομίζω πως η παραπάνω εμπειρία της στην εταιρεία ίσως μπορέσει να με βοηθήσει στο μέλλον.Προσλήφθηκε στην εταιρεία τα δύο τελευταία χρόνια διοίκησης του πατέρα μου και όπως μου εξομολογήθηκε η πορεία της εταιρείας φαινόταν καθοδική από τότε που ανέλαβε ο Αποστόλου.

Τελειώνοντας το φαγητό,επιστρέφουμε στις δουλειές μας.Για άλλη μια φορά αφοσιώνομαι τόσο στα θέματα που έχω να διευθετήσω που δεν καταλαβαίνω ότι η ώρα πέρασε.Μόνο όταν ο Δημήτρης μπαίνει στο γραφείο συνειδητοποιώ ότι είναι η ώρα να φύγουμε.

Φτάνουμε στην σχολή της Ελίνας και του Σταύρου λίγο νωρίτερα από την ώρα που είχαμε κανονίσει.

Περπατάμε αγκαλιά με τον Δημήτρη μέχρι το κτίριο όμως δεν μπαίνουμε μέσα.Αποφασίζουμε να τους περιμένουμε στο προαύλιο της σχολής.

-Σου πάνε πολύ αυτά που φοράς σήμερα! Λέει εύθυμα ο Δημήτρης και εγώ του χαμογελάω ευχαριστημένη  

Σκύβει για να με φιλήσει,κίνηση που βρίσκω πολύ χαριτωμένη.

Όταν τα χείλη μας απομακρύνονται,ο ήχος του κινητού του έρχεται να χαλάσει την στιγμή και αυτός απομακρύνεται για να μιλήσει.Εγώ με την σειρά μου,για να μην δείξω την απογοήτευση που είναι ζωγραφισμένη στο πρόσωπο μου,στρέφω το βλέμμα μου αλλού χαζεύοντας τον χώρο τριγύρω.

Φοιτητές μπαινοβγαίνουν στο κτήριο,άλλοι για να παρακολουθήσουν άλλη μια ώρα μαθήματος και άλλοι για να φύγουν.Η ματιά μου τρέχει προσπερνώντας αδιάφορα πρόσωπα όμως σταματά στην ανδρική φιγούρα που βρίσκεται μερικά μέτρα μακριά μου και με κοιτάζει έντονα.

Αυτός.

Όχι δεν μπορεί να είναι αυτός.Δεν γίνεται να είναι αυτός.Σίγουρα είναι άλλο ένα δημιούργημα της φαντασίας μου έτσι δεν είναι.

Φαίνεται τόσο αληθινός και αν δεν ήμουν σίγουρη για τα παιχνίδια που παίζει το μυαλό μου,θα έλεγα ότι όντως ήταν εκεί.Γυρίζω το κεφάλι μου προς την μεριά του Δημήτρη ο οποίος συνεχίζει να μιλά στο τηλέφωνο και έπειτα τα μάτια μου επιστρέφουν πάλι στο προηγούμενο σημείο ξέροντας ότι η φιγούρα του θα έχει ήδη εξαφανιστεί.

Προς έκπληξη μου,η φιγούρα του παραμένει στο ίδιο σημείο να με κοιτάει με ένα πληγωμένο βλέμμα.Τα πόδια μου είναι καρφωμένα στο έδαφος και έχω αρχίσει να τρέμω.Τι κάνει αυτός εδώ?

-Συγνώμη που αργήσαμε παιδιά αλλά τον καθηγητή τον είχε πιάσει λογοδιάρροια σήμερα. Η φωνή της Ελίνας με κάνει να πεταχτώ και τώρα και οι τρεις τους με κοιτάνε με ανησυχία 

-Νάντια μου είσαι καλά? Είσαι λες και είδες κάποιο φάντασμα. Με πλησιάζει η Ελίνα

-Αγάπη μου είσαι εντάξει? Ρωτάει με ανησυχία και ο Δημήτρης

-Θες να σου φέρουμε ένα νερό? Προσφέρεται ο Σταύρος

Τους διαβεβαιώνω ότι είμαι μια χαρά και προτείνω να φύγουμε από εδώ.

Κοιτάω για άλλη μια φορά προς το μέρος που τον είδα όμως πλέον δεν υπάρχει κανένας όπως ακριβώς είχε γίνει όταν τον είδα στον κλαμπ.

Νιώθω ότι έχω αρχίσει να τρελαίνομαι.