Ερωτεύτηκα τον δολοφόνο μου.

Part 25

-Πλευρά Νάντιας-
Με την μητέρα μου έχουμε καιρό να έρθουμε τόσο κοντά.Μου άρεσε που φάγαμε μαζί χωρίς τσακωμούς αλλά ανησυχώ για τον Άλκη ο οποίος αν και έχει φτάσει απόγευμα,δεν με έχει πάρει τηλέφωνο.
-Αγάπη μου έχει γίνει κάτι; Με ρωτάει η μητέρα μου βλέποντας ότι "καθόμουν σε αναμμένα κάρβουνα"
-Όχι μαμά μου.Όλα μια χαρά. Της χαρίζω ένα χαμόγελο
-Μπορώ να βγω μια βόλτα; Συνεχίζω
-Τι είπαμε πριν; Δεν θα με ρωτάς. Απαντάει και μου δίνει για χιλιοστή φορά σήμερα,μια ακόμα αγκαλιά

Λίγα λεπτά αργότερα,βρίσκομαι μέσα στο αυτοκίνητο με κατεύθυνση το σπίτι του.Τον έχω πάρει πάνω από τρεις φορες τηλέφωνο αλλά κάθε φορά βγαίνει ο τηλεφωνητής.Άντε πάλι τα ίδια με το πρωί.Μόλις φτάνω έξω απο την πολυκατοικία,παρκάρω το αυτοκίνητο στο καθιερωμένο σημείο και κατευθύνομαι προς την πυλωτή.Φτάνοντας την πόρτα του διαμερίσματος του,χτυπάω αλλά δεν ανοίγει κανείς.Είμαι αποφασισμένη να τον περιμένω οπότε κάθομαι στις σκάλες και ελπίζω να μην αργίσει να γυρίσει.

-Πλευρά Άλκη-
Ανοίγω τα μάτια και περνάνε μερικές στιγμές μέχρι να καταλάβω που βρίσκομαι.Στο μυαλό μου έρχεται αμέσως τα γεγονότα που συνέβησαν πριν βρεθώ στο παγωμένο πάτωμα.Δεν είναι κανένας εδώ πλέον.Έφυγαν και αυτός και τα τσιράκια του.Προσπαθώ να σηκωθώ αλλά η περιοχή στην οποία έφαγα την μπουνιά,με κάνει να υποφέρω.Με τα χίλια ζόρια σηκώνομαι και βγαίνω αργά από το κτήριο.Πρέπει να πάω στο νοσοκομείο.Ίσως να είναι κάτι σοβαρό για να με πονάει τόσο πολύ.Δεν ξέρω που βρίσκω την δύναμη να οδηγήσω την μηχανή αλλά το κοντινότερο νοσοκομείο από δω είναι 15 χιλιόμετρα μακριά και το μοναδικό μεταφορικό μέσο είναι η μηχανή μου.Ο πόνος όσο περνά η ώρα αρχίζει να δυναμώνει αλλά ευτυχώς 10 λεπτά αργότερα βρίσκομαι έξω από το νοσοκομείο.Κατεβαίνω με ακόμη μεγαλύτερη δυσκολία και μπαίνω στο κτήριο.

Ο γιατρός είπε ότι υπήρχε περίπτωση να είχα υποστεί εσωτερική αιμορραγία όμως ευτυχώς κάτι τέτοιο δεν συνέβη.Μου έδωσε να πίνω παυσίπονα για μερικές μέρες και μου είπε ότι το πολύ σε δέκα μέρες όλα θα είναι και πάλι όπως πριν.Έφυγα για το σπίτι όταν κόντευε να βραδιάσει.Έφτασα στην πολυκατοικία και φτάνοντας έξω από την πόρτα του διαμερίσματος είδα κάτι που δεν περίμενα να δω.Την Νάντια να με περιμένει στα σκαλιά.

-Πλευρά Νάντιας-
Περιμένω καθισμένη στα σκαλιά από τις πέντε και μισή και τώρα είναι οκτώ και μισή.Τρείς ολόκληρες ώρες περιμένω και αυτός άφαντος.Αποφασίζω να περιμένω άλλες δύο ώρες οπότε παίρνω τηλέφωνο την μητέρα μου για να της πω ότι θα αργήσω.Ωστόσο δέκα λεπτά αργότερα τον βλέπω να ανεβαίνει τις σκάλες και το βλέμμα του παγώνει καθώς με βλέπει μπροστά του.

Το επόμενο κεφάλαιο θα μπει μετά τις 25/7