Ερωτεύτηκα τον δολοφόνο μου.

Part 44

Δύο μήνες αργότερα

-Που θα πάμε? Τον ρωτάω ενθουσιασμένα από το τηλέφωνο
-Έκπληξη! Μου απαντάει
-Μα καλά και πως να ντυθώ?
-Να ντυθείς απλά και με ζεστά ρούχα.Δεν θέλω να μου κρυώσεις.

Ωωω τι γλυκός!

-Καλά θα τα πούμε σε μια ώρα. Λέω χαρούμενα καθώς κλείνουμε

Ο Δεκέμβρης κοντεύει να τελειώσει και μαζί με αυτόν και το έτος.Κάνει πολύ κρύο και θα ήταν καλύτερα να μέναμε στο σπίτι του να δούμε καμία ταινία αλλά ο Άλκης επέμενε να βγούμε έξω.

Φοράω τα κόκκινα γάντια μου και το μπορντο μπουφάν μου και κατεβαίνω κάτω.

-Φεύγω. Λέω στην μητέρα μου
-Που πας με τέτοιο κρύο κοριτσάκι μου?
-Με τα παιδιά από την σχολή θα πάμε σινεμά. Άλλο ένα ψέμα
-Καλά.Καλά να περάσεις!

Βγαίνω από την έπαυλη και λίγα μέτρα ποιο κάτω με περιμένει ο Άλκης.
Καλύτερα να του πω να πάμε με το αυτοκίνητο.Κάνει υπερβολικό κρύο για να ανέβουμε στην μηχανή.

-Πάμε με το αυτοκίνητο σου καλύτερα? Θα παγωσεις με την μηχανή. Προλαβαίνει να μου πει λες και έχει διαβάσει τις σκέψεις μου.
-Wow μόλις θα στο έλεγα. Λέω έκπληκτη
-Διαβάζω τις σκέψεις σου μωρό μου. Γελάει και τον ακολουθώ

-Να οδηγήσω? Με ρωτάει μόλις φτάνουμε στο αυτοκίνητο
-Ξέρεις να οδηγείς αυτοκίνητο?
-Προφανώς αγάπη μου.Είκοσι ενός χρονών γαϊδούρι είμαι. Γελάει
-Ε εντάξει απλά δεν σε είχα δει να οδηγείς αμάξι.Γι'αυτό. Λέω με και παίρνω μια παραπονεμενη έκφραση

Μου τσιμπάει απαλά το μάγουλο και μπαίνουμε μέσα.
Το γεγονός ότι δεν ήξερα που θα πάμε έκανε τη περιέργεια μου να μεγαλώνει κάθε λεπτό.

-Έλα πες μου που με πας. Τον παρακαλάω
-Θα δεις ανυπόμονη.

Ένα τέταρτο μετά σταματάμε σε ένα απόμερο μέρος.

-Έχω αρχίσει να φοβάμαι. Εξομολογουμαι
-Και πολύ καλά κάνεις. Λέει με σοβαρό ύφος.

Εντάξει τώρα έχω αρχίσει και φοβάμαι και επισήμως.

-Βγες από το αυτοκίνητο. Προστάζει και υπακούω

Ο γλυκός Άλκης χάθηκε σε κλάσματα δευτερολέπτου.

Μου κλίνει τα μάτια και στα τυφλά με αναγκάζει να προχωρήσω.

-Άλκη τι...τι κάνεις?Που...που με πας? Τραυλιζω απο τον φοβο

Δεν απαντάει.

Λίγη ώρα με αναγκάζει να σταματήσω.