Ερωτεύτηκα τον δολοφόνο μου.

Part 27

Είμαστε στο αεροπλάνο εδώ και λίγη ώρα.Η θέα είναι τόσο μαγευτική που δεν μπορώ να ξεκολλησω τα μάτια μου από το παράθυρο. Νιώθω τόσο απελευθερωμένη που θα λείπω από το σπίτι για μερικές μέρες.Δεν θα έχω την μητέρα μου πάνω από το κεφάλι μου και θα μπορέσω να ζήσω και λίγο σαν τα παιδιά της ηλικίας μου.Και γι'αυτήν όμως δεν πιστεύω ότι θα είναι χάλια.Θα έχει τον χώρο της να κάνει ότι θελει για όσο λείπω.
Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω ότι πάω διακοπές με την κολλητή μου,το αγόρι της και έναν άνθρωπο που ξέρω περίπου δύο μήνες και κάτι.Δεν τον ξέρω τόσο καλά και σε άλλη περίπτωση δεν θα τον εμπιστευομουν όμως ο συγκεκριμένος έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη μου από την πρώτη κιόλας μέρα με έναν ανεξήγητο τρόπο.Ξαφνικά νιώθω ένα απαλό σκουντηγμα που με βγάζει από τις σκέψεις μου.
-Φτάσαμε. Μου χαρίζει ένα χαμόγελο όπως πάντα

Αφού πήραμε τις βαλίτσες μας προχωρήσαμε και οι τέσσερις προς την έξοδο του αεροδρομίου.

-Λοιπόν πάμε να αφήσουμε τις βαλίτσες στο ξενοδοχείο? Λέει αρχικά ο Σταύρος
-Ναι αλλά θα πρέπει να πάμε με τα πόδια γιατί το αυτοκίνητο μου θα το φέρουν αύριο με το καράβι. Παραπονιέται η Ελινα
-Τουλάχιστον είναι κοντά το ξενοδοχείο ή θα ξεποδαριαστουμε μέχρι να το βρούμε? Προσπαθεί να αστειευτει ο Αλκή
-Ρε παιδιά γιατί δεν περνούμε απλά ένα ταξί?
-Σωστή. Λένε και οι τρεις ταυτόχρονα και εγώ κουναω το κεφάλι και προχωράω προς τον κεντρικό δρόμο τσουλωντας την βαλίτσα πίσω μου.

Το ταξί μάς άφησε ακριβώς απέξω από το ξενοδοχείο και λίγη ώρα αργότερα βρισκόμασταν έξω από τα δύο δωμάτια τα οποία βρίσκονταν δίπλα δίπλα.
-Λοιπόν σε 20 λεπτά να συναντηθούμε στην ρεσεψιόν να πάμε για μπάνιο στην πισίνα και από αύριο που θα έρθει το αμάξι να αρχίσουμε να πηγαίνουμε στις παραλίες.Τι λέτε? Προτείνει η Ελινα

Κοιτάω το Άλκη για να δω αν συμφωνεί και μου κάνει νόημα.

-Εντάξει.Τα λέμε σε 20 λεπτά. Λέω και μπαίνουμε στα δωμάτια.

Το δωμάτιο είναι ευρύχωρο με αρκετά κομψή διακόσμηση.Πέφτω διαπλατα στο διπλό κρεβάτι και βγαζω έναν αναστεναγμό.
-Είναι τέλεια. Παραδέχομαι
-Και να φανταστείς μόλις ήρθαμε.Δεν έχουμε δει τίποτα. Γελάει ο Άλκης και ξαπλώνει δίπλα μου.
-Μ'αρέσει που είμαστε καλά τις τελευταίες μέρες. Εξομολογουμαι ξαφνικά
-Και εμένα. Παραδέχεται
-Λοιπόν σήκω να ετοιμαστούμε. Συνεχίζει
-Ωω ας κάτσουμε λίγο ακόμα. Κλαψουριζω
-Σήκω είπα. Λέει κάπως πιο αυστηρά
-Σε λίγο

Με μια απότομη κίνηση έρχεται απάνω μου και αρχίζει να με γαργαλαει.
-Δεν ακούς έτσι? Λέει και με γαργαλαει πιο πολύ
-Καλά...ε-εντάξει...παραδινομαι...θ-θα σηκωθώ. Προσπαθώ να πω μέσα από τα γέλια μου
Με ακούει και σταματάει.Αποφασίζουμε να σηκωθούμε και κατευθυνομαι στην βαλίτσα μου όπου ψαχουλευω λίγο μέχρι να βρω το μαγιό μου.Ύστερα πηγαίνω στο μπάνιο για να αλλάξω.

Λίγη ώρα αργότερα συναντηθήκαμε με τα παιδιά και πήγαμε στην πισίνα.Ευτυχώς δεν είχε πολύ κόσμο και έτσι θα ευχαριστιομασταν το μπάνιο μας.
Έχουμε κανα δεκάλεπτο που κολυμπάμε στην πισίνα.Βουτιές,γέλια,πειράγματα.Λιγα λεπτά μετά ο Άλκης βγαίνει έξω.

-Έλα μείνε λίγο ακόμα. Παραπονιέμαι σαν μικρό παιδί
-Κάποια άλλη φορά

Μένω λίγο ακόμα με τα παιδια και μετά βγαίνω και εγώ και πάω να κάτσω δίπλα του.

-Δεν σου άρεσε και πολύ η πισίνα έτσι? Του λέω με μια δώσει χιούμορ στην φωνή μου
-Ας πούμε ότι δεν είμαι συνηθισμένος στο να κάνω μπάνιο μέσα στο χλώριο. Γελάει
-Ε εντάξει δεν συγκρίνεται με την θάλασσα αλλά την δουλειά της την κάνει. Λέω
-Νόμιζα ότι σου άρεσε η πισίνα
-Μου άρεσε γιατί δεν είχα πάει σε θάλασσα.Τώρα όμως...
-Από αύριο πάμε παραλία
-Σίγουρα. Λέω και κάνω μια γκριμάτσα απόγνωσης και καταλήγουμε να γελάμε

Νέο κεφάλαιο!! Δεν νομιζω να αργησα ετσι? Ελπίζω να σας άρεσε!! Αν σας άρεσε πατήστε το αστεράκι και θα τα πούμε πολύ σύντομα με μια έκπληξη!