Ερωτεύτηκα τον δολοφόνο μου.

Part 61

-Πλευρά Άλκη-

Σήμερα δούλευα στο café το πρωί.Ο καιρός έχει αρχίσει να γίνεται πιο ζεστός μέρα με την μέρα και έτσι όλο και περισσότερες παρέες έχουν την τάση να έρχονται για ένα γρήγορο καφέ.
Παρέες όλων των ηλικιών.Από μαθητές λυκείου σε νεαρά ζευγαράκια μέχρι ενήλικες που απλά περνούν για να πάρουν ένα καφέ στα γρήγορα πριν πάνε στις δουλειές τους.
Και τότε συνειδητοποιώ κάτι.

Δεν έχω φίλους.

Ακούγεται κάπως παιδιαστικο έτσι δεν είναι? Ίσως και να είναι όμως ήταν η αλήθεια.
Θεωρητικά κάποιος μπορούσε να πει ότι είχα φίλους.Όμως στην πραγματικότητα,αυτοί οι "φίλοι" ήταν σαν εμένα,ένα μάτσο losers που το μόνο που ανταλλάσσαμε μεταξύ μας ήταν γκομενες.Κανένας τους όμως δεν ήταν εδώ όταν τον χρειαζόμουν πραγματικά.Και η πιο τρανή απόδειξη γι'αυτό είναι το γεγονός ότι από την στιγμή που γνώρισα την Νάντια,έχασα κάθε επαφή μαζί τους και ακόμα και τώρα,ενάμιση χρόνο αργότερα,δεν πήραν ούτε ένα τηλέφωνο να δουν αν ζω ή αν πέθανα.Και πραγματικά,ούτε εγώ θέλω να έχω επαφή μαζί τους.

Είμαι έτοιμος να φύγω καθώς η βάρδια μου τελείωσε,όταν ακούω το αφεντικό μου να μου λέει να πάρω μια τελευταία παραγγελία σε κάτι κοπελιές που κάθισαν στο τραπέζι λίγα λεπτά πριν.

Έτσι,τις πλησιάζω και πριν προλάβω να φτάσω στο τραπέζι τους γυρίζουν και με κοιτάνε.

-Τι θα πάρετε? Λέω ευγενικά περιμένοντας τις παραγγελίες τους

-Εσένα. Λέει η κατσαρομαλλα της παρέας με ένα παιχνιδιάρικο ύφος και οι υπόλοιπες αρχίζουν να κρυφογελουν

Καλέ αυτή όρμησε για τα καλά.

-Λυπάμαι αλλά μόνο ότι υπάρχει στον κατάλογο. Της απαντάω με ένα ειρωνικό χαμόγελο και εκείνη το βουλωνει αμέσως

Περίμενα να έχει μια έτοιμη απάντηση αλλά από ότι φαίνεται η κοπελιά ήθελε να το παίξει άγρια χωρίς καν να το έχει.Καλή προσπάθεια κοπελιά αλλά αποτυχημένη.

Όταν επιτέλους μου λένε όλες τι θέλουν γυρίζω πίσω και αφού αφήσω την παραγγελία πάνω στον πάγκο,παίρνω το κράνος μου και φεύγω.

Στους δρόμους η κίνηση είναι αυξημένη λόγω του ότι τέτοια ώρα οι περισσότεροι γυρνούν από τις δουλειές τους και για άλλη μια φορά είμαι ευγνώμων που έχω μηχανή και όχι αυτοκίνητο.

Φτάνοντας στην είσοδο της πολυκατοικίας παρκάρω και μπαίνω κατευθείαν ανεβαίνοντας γρήγορα τις σκάλες με σκοπό να φτάσω όσο γρηγορότερα γίνεται στο διαμέρισμά μου.