Ερωτεύτηκα τον δολοφόνο μου.

Part 64

-Και πότε φεύγετε? Ρωτάει στο ακουστικό η Ελίνα

-Αύριο το πρωί.Λοιπόν κλείνω για να ετοιμάσω τα πράγματα. Της λέω

-Καλά να περάσετε! Λέει με έναν πονηρό τόνο και καταλαβαίνω που το πάει

-Για δουλειά θα πάμε,ξεκόλλα. Την προειδοποιώ και με ένα χαζό γελάκι μου κλείνει το τηλέφωνο

Σηκώνομαι γρήγορα από το κρεβάτι και ψάχνω για την μικρότερη βαλίτσα που έχω.Μόλις την βρίσκω,ανοίγω τις ντουλάπες και αρχίζω να μαζεύω τα ρούχα που θα πάρω μαζί μου.Δεν θα είναι πολλά μιας και θα μείνουμε μόνο τρεις μέρες αλλά ας υπάρχει μια ποικιλία για όλες τις περιστάσεις.Όταν τελειώνω με την βαλίτσα η ώρα έχει πάει ήδη περασμένες έντεκα.Κάνω ένα ζεστό ντους και πέφτω για ύπνο ώστε να είμαι ξεκούραστη αύριο.

Τα καμπανάκια από τον ήχο του ξυπνητηριού στο κινητό μου χτυπάνε και μου τρυπούν τα αυτιά παρακινώντας με να ξυπνήσω.Έξω ο ουρανός μετατρέπει το σκούρο μπλε χρώμα της νύχτας σε ανοιχτό γαλάζιο της μέρας και ο ήλιος μόλις τώρα αρχίζει να βγαίνει.Σηκώνομαι βαριεστημένα έχοντας κοιμηθεί σχεδόν έξι ώρες και κοιμισμένη κατευθύνομαι στο μπάνιο.Εκεί πλένω το πρόσωπο και τα δόντια μου και συμμαζεύω τα μαλλιά μου.

Ντύνομαι απλά θέλοντας να είμαι άνετη κατά την διάρκεια του μικρού μας ταξιδιού και βάζω στην τσάντα μου μερικά τελευταία πράγματα.

Μπαίνω στο δωμάτιο της μητέρας μου και της αφήνω στο κομοδίνο ένα σημείωμα ότι φεύγω και ότι θα την πάρω τηλέφωνο όταν φθάσουμε.Αμέσως μετά παίρνω την βαλίτσα μου και την τσάντα μου και κατεβαίνω μέχρι την εξώπορτα.

Ένα τέταρτο αργότερα το αυτοκίνητο του μπαίνει στην έπαυλη και σταματάει ακριβώς μπροστά μου.Κατεβαίνει γρήγορα και παίρνει τις αποσκευές μου,τις οποίες βάζει στο πορτ-παγκάζ πριν μου ανοίξει ευγενικά την πόρτα για να μπω στο αμάξι.

-Έτοιμη?

-Έτοιμη. Απαντάω καθώς ξεκινάει

Η διαδρομή δεν είναι ιδιαίτερα μακρινή μιας και είναι μια ώρα δρόμος μέχρι την Χαλκίδα.

Στην αρχή μιλούσαμε για διάφορα θέματα.Στην συνέχεια όμως μη έχοντας κάτι άλλο να πούμε βυθιστήκαμε στην απόλυτη σιωπή με εμένα να κοιτάω έξω από το παράθυρο και τον Δημήτρη να είναι αφοσιωμένος στον δρόμο.Το τοπίο απέξω με βοηθούσε να χαλαρώσω και σε συνδυασμό με την έλλειψη ύπνου έκαναν τα μάτια μου να βαραίνουν.Ούτε που το κατάλαβα πότε αποκοιμήθηκα μη μπορώντας να ελέγξω πλέον τον εαυτό μου.