Ερωτεύτηκα τον δολοφόνο μου.

Part 39

-Πλευρά Νάντιας-

Είναι έτοιμος να με φιλήσει μα απομακρυνομαι.

Δεν μπορώ να το κάνω.

-Πρέπει να πάω μέσα.Συγγνώμη... Ψελλιζω και φευγω για να παω ξανά μέσα

Μπαίνοντας ξανά στην αίθουσα ψάχνω να βρω την μητέρα μου και την εντοπίζω να κάθεται με μια παρέα καλεσμένων.
-Καλησπέρα. Χαιρετώ με ένα ψεύτικο χαμόγελο όταν φτάνω δίπλα τους
-Νάντια μου όλα καλά? Ρωτάει η μητέρα μου

Όχι δεν πρέπει να με καταλάβει.

-Ναι μαμά μια χαρά. Χαμογελάω ακόμα περισσότερο

Με συστήνει στην παρέα των καλεσμένων που τελικά είναι συνεργάτες του θείου μου και μένω για όλο το υπόλοιπο την βραδιάς μαζί με την μητέρα μου.

Σε κάποια φάση νιώθω το βλέμμα του Luke να με καίει μα δεν γυρίζω να τον κοιτάξω.Θα ήταν πολύ αμήχανο να ξαναμιλησουμε μετά από αυτό που έγινε πριν γι'αυτό χαίρομαι που αύριο θα γυρίσω στην Ελλάδα.Βλέπεις εγώ δεν είμαι σαν τον Άλκη.Δεν μπορώ να του κάνω ότι έκανε αυτός σε εμένα.

Την επόμενη μέρα σηκώνομαι ξημερώματα μιας και δεν είχα ύπνο όλο το βράδυ.Κανένας δεν έχει ξυπνήσει ακόμα οπότε φοράω τη ζακέτα μου και βγαίνω στο μπαλκόνι του σπιτιού.Μόλις έχει ξημερώσει και το κρύο αεράκι του Σεπτεμβρίου με χτυπάει στο πρόσωπο.Ο καιρός είναι μουντος όπως πάντα.Γι'αυτό δεν μου άρεσε ποτέ ιδιαίτερα το Λονδίνο.Ξεχνιέμαι και η ώρα περνάει χωρίς να το καταλάβω.

-Νάντια μου? Ακούω μια φωνή πίσω μου και πετάγομαι
-Με τρομαξες ρε μαμά...
-Έλα μέσα παιδί μου θα κρυωσεις
Μπαίνω μέσα και καθόμαστε δίπλα δίπλα στον καναπέ.
-Έχεις παγώσει.Πόση ώρα καθόσουν έξω? Με ρωτάει καθώς μου πιάνει τα χέρια

Κοιτάω το μεγάλο ρολόι που είναι κρεμασμένο στον τοίχο και τότε συνειδητοποιώ ότι ήμουν έξω μια μισή ώρα.

-Δεν ήμουν πολύ ώρα. Δικαιολογουμαι
-Ωραίος γάμος ε? Αλλάζει θέμα
-Ναι

Όταν ξυπνούν και οι υπόλοιποι τρώμε πρωινό και μόλις τελειώνουμε πηγαίνω στο δωμάτιο μου για να ετοιμάσω τα πράγματα μου μιας και το μεσημέρι φεύγουμε.
Λίγο αργότερα ξεκινούν τα  τηλεφωνήματα από τον Άλκη.Φυσικά και δεν το σηκώνω.Τελείωσε.
Και τότε με ξαναπιανουν τα κλάματα.Απενεργοποιω το κινητό και κάθομαι στο κρεβάτι να ηρεμήσω μα ο θόρυβος της πόρτας με κάνει να συνελθω γρηγορότερα.
Σκουπίζω γρήγορα τα μάτια μου "χαμογελάω" την ωρα που η πορτα ανοιγει.

Και ενώ περιμένω να δω την μητέρα μου ή κάποιον άλλο εντός σπιτιού,βλέπω τον τελευταίο άνθρωπο που θα ήθελα να μιλήσω αυτή τη στιγμή.

Μα καλά αυτός όποτε κλαίω έρχεται?

-Luke? Τι κάνεις εδώ?
-Ήρθα να σε αποχαιρετήσω μιας και φεύγεις σε λίγες ώρες.Να περάσω?
-Ναι βέβαια

Κάθεται στο κρεβάτι μου και εγώ κάθομαι λίγο πιο πέρα.

-Τόσο ενοχλητικός είμαι? Αφήνει ένα πνιχτό γελακι μα κατευθείαν το βλέμμα του γίνεται παραπονεμένο και κατεβάζει το κεφάλι του κάτω
-Δεν είσαι ενοχλητικός.Εγώ δεν είμαι στην κατάλληλη κατάσταση.

Πραγματικα δεν φταίει αυτός για την απιστία του Άλκη ή για το οτιδήποτε.

-Υπάρχει άλλος έτσι? Ρωτάει
-Είναι περίπλοκο. Λέω με κατεβασμένο το κεφάλι

Τελειωμένο είναι όχι περίπλοκο.

-Κατάλαβα.Να μην σε καθυστερω άλλο λοιπόν.Να ξέρεις ότι χάρηκα που σε γνώρισα.Είσαι ένα πολύ αξιαγάπητο και αξιόλογο άτομο. Μου χαμογελάει
-Και εγώ χάρηκα πολύ. Χαμογελάω πραγματικά για πρώτη φορά σήμερα
-Μπορώ να σε πάρω μια αγκαλιά? Φιλική αγκαλιά εννοώ... Λέει διστακτικά και δεν μπορώ να αρνηθώ.Χρειάζομαι και εγώ μια αγκαλιά άλλωστε.

Ανοίγω τα χέρια μου ως ένδειξη αποδοχής του αιτήματος του και αφού έρχεται κοντά μου αγκαλιαζομαστε.

-Συγγνώμη αν σε πληγωσα. Του λέω χαμηλόφωνα στο αυτί την ώρα που είμαστε αγκαλιά
-Είναι εντάξει.Δεν είχε τύχει να φάω χυλόπιτα μέχρι τώρα.Ήταν μια καινούρια εμπειρία. Γελάει και μου τρίβει την πλάτη.

Χωριζομαστε και σηκώνεται πηγαίνοντας προς την πόρτα.

-Καλό ταξίδι Λέει και φεύγει κλείνοντας την πόρτα πίσω του.

Νέο κεφάλαιο came out! Και καινούριο εξώφυλλο από την καλή μου φίλη katerinastories ! Ελπίζω να σας άρεσε περιμένω τα σχόλια σας (τα οποία λατρεύω να διαβάζω) και φυσικά το αστεράκι σας!

-Δήμητρα