Ερωτεύτηκα τον δολοφόνο μου.

Part 32

Ελπίζω να πήρα την σωστή απόφαση.
Το πρόσωπο του φωτίστηκε όταν το άκουσε και έκανε να με αγκαλιάσει όμως απομακρυνθηκα απότομα.
-Ας μην βιαζόμαστε. Του λέω
-Ναι έχεις δίκιο. Απαντά και μαζεύεται
Την ίδια ώρα στο σαλόνι μπαίνει η μητέρα μου και φαίνεται να καταλαβαίνει ότι κάτι έγινε.
-Πάω να βοηθήσω την Μαρία στην κουζίνα. Λέω για να αποφύγω τις ερωτήσεις της

Πάω στην κουζίνα και βοηθάω στην ετοιμασία του φαγητού.Η Γωγώ έχει φύγει εδώ και μια ώρα.Έρχεται νωρίς το πρωί και γυρίζει στο σπίτι της το βράδυ.Αντίθετα η Μαρία μένει στο σπίτι μαζί μας και μια φορά την εβδομάδα έχει ρεπό.
-Αύριο είναι το ρεπό σου ε? Της λέω χαμογελαστά
-Ναι. Μου χαμογελά και εκείνη
-Η κυρία Βιβή τι κάνει? Δώσε της τα φιλιά μου.Μου λείπει πολύ.
-Και σε εκείνη λείπετε πολύ.Θέλει να έρθει να σας δει.
-Αχ πολύ θα το ήθελα.Να την φέρεις όποτε θέλει.Είναι πάντα ευπρόσδεκτη εδώ

Η κυρία Βιβή είναι η μαμά της Μαρίας και η γυναικα που με φρόντιζε όσο ήμουν μικρή.Της είχα πολύ μεγάλη αδυναμία και όταν έμαθα ότι ήθελε πλέον να αποσυρθεί από την δουλειά της ως νταντά μου λόγω ηλικίας,στεναχωρήθηκα πολύ.Ωστόσο έφερε την κόρη της την Μαρία να δουλέψει εδώ ως οικιακή βοηθός.
Όταν όλα ήταν έτοιμα η Μαρία μου είπε ότι θα τα σέρβιρε και με ευχαρίστησε για την βοήθεια.Κατευθύνθηκα προς την τραπεζαρία όπου ήδη βρίσκονταν ο Αλέκος και η μητέρα μου.Μου χαμογελάνε και οι δύο με νόημα και καταλαβαίνω ότι ο Αλέκος έχει πει όλα όσα συνέβησαν στην μάνα μου.Καθομαι στην καρέκλα απέναντι τους αμίλητη και η Μαρία μας σερβίρει.Το δείπνο είναι σχετικά πιο ανάλαφρο από τις προηγούμενες φορές και συμμετέχω και εγώ στις συζητήσεις τους.Όταν μένουμε μόνες μας στο σπίτι ανεβαίνω στο δωμάτιο μου για να ξεκουραστώ όμως με ακολουθεί η μητέρα μου.
-Τι έμαθα?Αποφάσισες να δώσεις μια ευκαιρία στον Αλέκο? Λέει χαρούμενα
-Ναι αλλά στο πρώτο λάθος που θα κάνει δεν θα υπάρξει δεύτερη ευκαιρία. Λέω σοβαρά
-Καλά καλα καληνύχτα
Φεύγει και με αφήνει μόνη,βάζω τις πιτζάμες μου και ξαπλώνω στο κρεβάτι.Μιλάω λίγο με τον Άλκη μέσω μηνυμάτων για να του που τι έγινε και αργότερα καληνυχτιζουμε ο ένας τον άλλο και πέφτω για ύπνο.

Ανοίγω τα μάτια και μετά από λίγο καταλαβαίνω ότι είναι αρκετά νωρίς ακόμα.Χουζουρευω λίγο και μετά από ένα μισάωρο αποφασίζω να σηκωθώ.Διαλέγω με την ησυχία μου τα ρούχα που θα φορέσω,αφού έχω ώρα ακόμα.Μόλις κατεβαίνω η μητέρα μου έχει ήδη ξυπνήσει και κάθεται στην τραπεζαρία πολύ ενθουσιασμένη όπως μπορώ να δω.
-Καλημέρα.Προς τι ο ενθουσιασμός? Λέω
-Καλημέρα αγάπη μου.Μάντεψε ποιος μου τηλεφώνησε σήμερα  πρωί.
-Ποιος?
-Η θεία σου η Λυδία

Η θεία Λυδία ήταν ξαδέρφη της μαμάς μου και ζούσε εδώ και δεκατρία χρόνια στο Λονδίνο μαζί με τον θείο Κώστα και την κόρη τους την Νεφέλη.
Μας τηλεφωνούσε δυο-τρεις φορές τον χρόνο και ζήτημα αν έχω δει την ξαδέρφη μου έξι φορές αυτά τα δεκατρία χρόνια.Αναρωτιέμαι πως και μας θυμήθηκε.

-Τι έγινε και θυμήθηκε να μας πάρει τηλέφωνο? Ρωτάω περίεργη
-Η ξαδέρφη σου η Νεφέλη παντρεύεται την Κυριακή και μας κάλεσαν
-Λίγο μικρή δεν είναι για γάμο?
-Είκοσι εννέα είναι.Μια χαρά ηλικία.Τέλος πάντων την Παρασκευή το πρωί θα είμαστε στο Λονδίνο.Θα γυρίσουμε την Δευτέρα το απόγευμα. Ανακοινώνει
-Και θα χάσω τα μαθήματα δυο ημερών στη σχολή?
-Ε σιγά εδώ άλλοι δεν πατάνε το πόδι τους καθόλου στη σχολή τους.

Το πραγματικό μου πρόβλημα όμως δεν ήταν η Σχολή αλλά το ότι δεν θα βλέπω τον Άλκη για για τρεις μέρες.