Ερωτεύτηκα τον δολοφόνο μου.

Part 70

-Πλευρά Άλκη-

Ποτέ δεν πίστευα ότι η καθημερινότητα μου μπορούσε να αλλάξει τόσο σε ένα χρόνο.Θα ήταν καλύτερα να πω ότι η ζωή μου άλλαξε από τότε που μπήκε στο μυαλό μου η ιδέα να δώσω πανελλαδικές.Τρελό έτσι? Και εγώ έτσι το σκεφτόμουν όταν μου πρωτοηρθε στο μυαλό.
Γελούσα και μόνο στην σκέψη που είχα δημιουργήσει τις πρώτες μέρες όμως μετά το σκέφτηκα ποιο σοβαρά.Γιατί όχι?

Πάντα ήθελα να κάνω κάτι για να νιώσω περήφανος για τον εαυτό μου και η αλήθεια είναι ότι οι πράξεις μου μέχρι τώρα δεν με γεμίζουν με ιδιαίτερη περηφάνεια.Έτσι το έβαλα σκοπό.Θα διάβαζα και θα περνούσα στην πολυπόθητη σχολή ακόμα και αν είχαν ήδη περάσει τρία χρόνια από τότε που τελείωσα το λύκειο.

Τα δύσκολα ωστόσο δεν άργησαν να έρθουν.Μπορεί να είχα και την στήριξη του Σταύρου που με βοηθούσε πότε πότε αλλά και του κυρίου Γιώργου,ο οποίος χάρηκε πολύ με την απόφαση μου και σταθεροποιησε τα ωράρια μου στο café,παρ'όλα αυτά δεν έλειψαν οι στιγμές που κουραζομουν.Υπήρξαν μέρες που θέλησα να τα παρατήσω,στιγμές που σκεφτόμουν πως μου ήταν αδύνατον να τα καταφέρω.

Πάντα όμως το ίδιο πρόσωπο ερχόταν στο μυαλό μου για να με εμψυχώσει.Γιατί εκείνη ήταν ένας ακόμα λόγος για να προσπαθησω ακόμα και αν ήξερα ότι ο ίδιος άνθρωπος την ίδια στιγμή δεν ήθελε να με ξαναδεί μπροστά της.

Ο Σταύρος καθ'όλη την διάρκεια προσπαθούσε να μαθαίνει νέα της μέσω της Ελινας με σκοπό να μου τα μεταφέρει,ωστόσο το "σχέδιο" μας γρήγορα αποκαλύφθηκε από την Ελίνα.Μέρες ολόκληρες προσπαθούσα να την πείσω πως μετάνιωσα για το λάθος που παραλίγο να διαπραξω.
Όταν επιτέλους πείστηκε,εισήχθη και αυτή στο "παρεάκι" μας.Τον τελευταίο καιρό βέβαια,λίγο πριν τις εξετάσεις ,δεν μου έλεγε και πολλά και αυτό με ανησυχούσε κάπως όμως είχα επικεντρωθεί πλήρως στον στόχο μου.

Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα δεν μπορούσα να το πιστέψω.Μου ήταν αδύνατον να πιστέψω ότι πλέον θα ήμουν και εγώ φοιτητής και μάλιστα συμφοιτητής της Ελίνας και του Σταύρου.Η χαρά μου εξανεμίστηκε όμως όταν μετά από μεγάλη πίεση η Ελίνα μου αποκάλυψε γιατί δεν μου έλεγε πολλά πράγματα για την Νάντια.Τα έφτιαξε με άλλον,με έναν όμοιο της που η μάνα της λατρεύει πολύ.

Να πω ότι δεν πληγώθηκα?Θα ήταν ένα μεγάλο ψέμα.

Όμως έκατσα και το σκέφτηκα.Ανήκουν στην ίδια κοινωνική τάξη και προφανώς και θα είναι καλύτερος από εμένα μόνο και μόνο γι'αυτό έτσι δεν είναι? Μα φυσικά,με αυτόν δεν θα ντρέπεται να κυκλοφορεί και τον σύστησε και στην μάνα της ενώ με εμένα? Έπαιζε το κρυφτούλι. Θύμωσα,θύμωσα πολύ όμως έπρεπε να το καταλάβω από την αρχή.Ακόμα και να με γνώριζε υπό άλλες συνθήκες δεν θα μπορούσαμε να είμαστε μαζί γιατί δεν είμαι σαν και αυτούς.

Έτσι σταμάτησα να ρωτάω γι'αυτήν,ήταν μάταιο.

Σήμερα το πρωί παραλίγο να κάνω φοβερή γκάφα.Καθώς η Ελίνα μιλούσε μαζί της στο τηλέφωνο,χωρίς να το γνωρίζω,της φώναξα για να την ρωτήσω κάτι σχετικά με ένα μάθημα.Ευτυχώς,το κάλυψε.Ωστόσο,οι εκπλήξεις δεν είχαν τελειώσει για σήμερα.

Έχει πάει ήδη τέσσερις και εγώ έχω ακόμα ένα μάθημα να παρακολουθήσω.Περπατάω προς το κτήριο της σχολής και σταματάω λίγα μέτρα μακριά.Δεν μπορώ να πιστέψω στα μάτια μου.Είναι εκείνη,ενάμιση χρόνο αργότερα από την τελευταία φορά που την είδα.Ούτε η Ελίνα ούτε ο Σταύρος με είχαν προετοιμάσει για κάτι τέτοιο.

Έχει αδυνατίσει αρκετά και έχει μεταμορφωθεί σε πραγματική διευθύντρια μεγαλοεταιρείας.Τα μάτια της δεν λάμπουν όπως τότε και το χαμόγελο της δεν είναι τόσο φωτεινό όσο παλιά. Παρ'όλα αυτά την ίδια ακριβώς στιγμή βρισκόταν στην αγκαλιά ενός κουστουμάτου ,που απ'ότι κατάλαβα ήταν ο λεγάμενος για τον οποίο μου είχε μιλήσει η Ελίνα,να χαμογελάει με κάτι που της λέει και ύστερα να τον φιλάει.

Μένω παγωμένος στην θέση μου να κοιτάω το θέαμα που εκτειλήσσεται μπροστά μου μέχρι που το βλέμμα της συναντάει το δικό μου.Με κοιτάει για μερικά δευτερόλεπτα και το πρόσωπο της δεν προσδίδει κανένα συναίσθημα εκτός από λίγη έκπληξη?  Όταν παίρνει τα μάτια της από πάνω μου,γυρίζει και κοιτάει τον άλλον,που μιλάει στο τηλέφωνο και έπειτα πάλι εμένα.Και τότε καταλαβαίνω.

Με συγκρίνει μαζί του έτσι δεν είναι?

Η σκέψη και μόνο ξαναφέρνει στην επιφάνεια τον πληγωμένο μου εαυτό.Πλέον με κοιτάει έχοντας χλωμιάσει και εγώ δεν μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει.Μου φτάνει μόνο ο πόνος στο στήθος που έχω αρχίσει να νιώθω.

Η Ελίνα με τον Σταύρο βγαίνουν από το κτήριο και αυτή πλέον διώχνει το βλέμμα της από πάνω μου.

-Άλκη είσαι εντάξει? Γυρίζω για να δω την συμφοιτήτρια μου την Αθηνά να με κοιτάζει με ανησυχία

-Ναι...ναι Λέω με το ζόρι και καταλαβαίνει ότι λέω ψέματα

-Ας κάνουμε κοπάνα για σήμερα.Πάμε για καφέ. Προτείνει και με τραβάει από το χέρι