Ερωτεύτηκα τον δολοφόνο μου.

Part 24

-Πλευρά Άλκη-

Λίγες ώρες μετά το ξέσπασμα της Βίκυς,βρίσκομαι έξω από εκείνο το μέρος.Εκείνο το αναθεματισμένο μέρος στο οποίο πήρα την εντολή να την σκοτώσω.Μπαίνω μέσα.Σκοτεινό και ψυχρό όπως εκείνη την μέρα.
-Καλώς τον. Λέει εκείνος.Το μέχρι σήμερα αφεντικό μου.
Πάντα μέσα στην ειρωνεία.
-Λοιπόν,λέγε.Την σκότωσες έτσι? Άργησες αλλά το έκανες επιτέλους.Τα λεφτά θα τα πάρεις το βράδυ. Λέει χωρίς να με αφήσει να μιλήσω
-Δεν το έκανα.Παραιτούμαι από την δουλειά

Με τα λόγια μου,βλέπω το βλέμμα του να αγριεύει.

-Τι πράγμα? Ακούω να λέει την ώρα που έρχεται προς το μέρος μου
Μου ρίχνει ένα δυνατό χαστούκι και αρχίζει να φωνάζει
-ΤΟ ΗΞΕΡΑ.ΤΟ ΗΞΕΡΑ ΠΩΣ ΘΑ ΣΕ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ.ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΜΑΛΑΚΙΕΣ.ΑΧΡΙΣΤΕ.ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΝΟΝΙΣΤΕ ΤΟΝ
Με το που τελειώνει τα λόγια αυτά νιώθω μια δυνατή και απρόσμενη μπουνιά στο στομάχι.Τα μάτια μου θολώνουν και ο οξύς πόνος με κάνει να πέσω στο πάτωμα και το τελευταίο πράγμα που βλέπω πριν κλεισω τα μάτια είναι η φιγούρα του να χάνεται στο σκοτάδι.

-Πλευρά Νάντιας-

Γύρισα από σπίτι του Άλκη αλλά το μυαλό μου για όλη την υπόλοιπη ημέρα Ήταν σε αυτόν.Λες να χτύπησε πολύ με την μηχανή?Αμάν και αυτός πρωινιατικα βόλτα?Προσπαθώ να μείνω ψύχραιμη αφού μου είπε και ο ίδιος ότι είναι καλά αλλά τελικά γύρω στο μεσημέρι τον παίρνω τηλέφωνο.Δεν απαντάει.Άντε πάλι.Ίσως να κοιμάται αφού δεν κοιμήθηκε καλά το πρωί και να μην το ακούει.Ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω.
-Νάντια! Ακούω την φωνή της μητέρας.Δεν έχω όρεξη για τσακωμούς

Κατεβαίνω τις σκάλες και την βρίσκω να με περιμένει στο σαλόνι.
-Έγινε κάτι? Λέω όσο ποιο ήρεμα μπορώ μήπως και γλιτώσω τον τσακωμο που είμαι σίγουρη πως θα επακολουθήσει.

Κάθε μέρα πλέον τσακωνόμαστε για ηλίθιους λόγους.Ίσως σήμερα βρει ως αφορμή το ότι δεν κοιμήθηκα χθες το βράδυ σπίτι

-Όχι αγάπη μου.Έλα κάθησε δίπλα μου.

Υπακούω και κάθομαι δίπλα της στον καναπέ.

-Συγγνώμη. Λέει και πραγματικά αυτό ήταν το τελευταιο πράγμα που περίμενα να ακούσω από εκείνη
-Για πιο πράγμα? Ρωτάω ξαφνιασμενη
-Για όλα.Έχεις δίκιο.Η συμπεριφορά μου απέναντι σου είναι απαράδεκτη.Πλέον είσαι μεγάλη αλλά εγώ συνεχίζω να σε αντιμετωπίζω σαν το μικρό μου κοριτσάκι.Όταν πέθανε ο πατέρας σου ήσουν μόλις 16.Στην εφηβεία.Προσπαθούσα να σε προστατέψω αλλά μερικές φορές γινόμουν υπερπροστατευτικη.Ήμουν μόνη μου με μια έφηβη που δεν ήξερα που μπορεί να μπλέξει.Δεν είχα στήριγμα.Ευτυχώς εξελιχθηκες σε μια υπέροχη κοπέλα.Αλλά δεν είχα συνειδητοποιήσει τόσο καιρό ότι πλέον δεν είσαι έφηβη.Είσαι γυναίκα.Και θα πρέπει να σου φερομαι αναλόγως.Τέρμα πια η καταπίεση.Να βγαίνεις,να διασκεδάζεις.Αν δεν τα κάνεις τώρα που είσαι νέα τότε πότε? Και τις διακοπές σου να κάνεις και στην θάλασσα να πας.Εντάξει μωρό μου?

Τελειώνοντας αυτό το μικρό ξέσπασμα εγώ δακρύζω από συγκίνηση.Αρχίζω να την καταλαβαίνω και ψιλομετανοιωνω για τον τρόπο που της μίλησα.Κουνάω το κεφάλι μου θετικά αφού δεν μπορούν να βγουν οι λέξεις από το στόμα μου και την παίρνω αγκαλιά.
Με την μητέρα μου ποτέ δεν ήμασταν ιδιαίτερα συνδεδεμένες.Ήμουν όπως λένε "κορίτσι του μπαμπά" οπότε πάντα για οτιδήποτε χατήρι πήγαινα στον πατέρα μου.Ακόμη και για τα αγόρια,στον πατέρα μου μιλούσα.Με καταλάβαινε,με συμβούλευε.Αντιθέτως η μητέρα μου είχε πάντα την αντίληψη του να είμαι προσηλωμένη στα μαθήματα μου κατά την μαθητική περίοδο της ζωής μου και αργότερα να τα φτιάξω και να παντρευτώ κάποιον από "την ίδια κοινωνική τάξη με εμένα".Ενώ ο πατέρας μου μου έλεγε πάντα να ακολουθώ αυτό που θέλει η καρδιά μου ενώ πίστευε πως όλοι οι άνθρωποι είμαστε ίσοι ανεξαρτήτως περιουσίας,αξιωμάτων κτλ.
Ωστόσο είναι μητέρα μου και την αγαπώ.

-Θέλω να φάμε μαζί μεσημεριανό.Όλο μόνη μου τρώω τελευταία. Λέει η μητέρα μου μόλις σταματάμε την αγκαλιά
-Βέβαια να φάμε.Αλλά δεν είναι ψάρι έτσι? Προσπαθώ να αστειευτω
-Όχι δεν είναι.Μην ανησυχείς. Λέει και γελάει