Ερωτεύτηκα τον δολοφόνο μου.

Part 63

-Δεν είναι λίγο νωρίς να πάμε από τώρα? Ρωτάω με περιέργεια τον Δημήτρη 

Έχει περάσει σχεδόν μια εβδομάδα από την ημέρα που γίναμε και επισήμως συνεργάτες.Σήμερα το πρωί,ήρθε σπίτι μου και όπως ήταν φυσικό η μητέρα μου μόνο κόκκινα χαλιά δεν του έστρωσε για να περάσει.Όπως έχετε καταλάβει,τον συμπαθεί πολύ.

Οπότε το λιγότερο που μπορούσε να κάνει είναι να τον καλέσει στην τραπεζαρία για να φάμε όλοι μαζί πρωινό.Ή τουλάχιστον έτσι πίστευα.Μέχρι που πέρασαν μόνο δέκα λεπτά και μας άφησε μόνους μας.

Και τότε έμαθα και το λόγο που με επισκέφθηκε πρωινιάτικα. 
Του ήρθε η φαεινή ιδέα να ξεκινήσουμε να εφαρμόζουμε όσα λέγαμε εκείνη την ημέρα.
Βασικά θέλει σε δυο μέρες να έχουμε φύγει για Χαλκιδική μιας και είναι το κοντινότερο μέρος στο οποίο έχουμε υποκατάστημα.

-Μα με ενημέρωσαν οι υπεύθυνοι ότι έχουν ξεκινήσει τις αλλαγές εδώ και δύο μέρες.Οπότε αν πάμε εκεί για τρεις μέρες μόνο θα μπορέσουμε να δούμε αν εξελίσσεται σωστά όλη η κατάσταση. Εξηγεί

Σκέφτομαι για λίγο.Ίσως να έχει δίκιο.

-Εντάξει.Ας πάμε! Συμφωνώ

Χαμογελάει ικανοποιημένος.

Του προτείνω να  συνεχίσουμε το πρωινό μας μιας και δεν βλέπω την μητέρα μου να εμφανίζεται στον ορίζοντα και δέχεται κατευθείαν.Ίσως το γεγονός ότι είναι Σάββατο πρωί μας κάνει και τους δύο πιο χαλαρούς χωρίς να υπάρχει το άγχος της δουλειάς.

-Πως πάει η σχολή? Ρωτάει με ενδιαφέρον

-Υπάρχει λίγη πίεση λόγω του περιορισμένου μου χρόνου αλλά προσπαθώ να τα βγάλω περα. Λέω σηκώνοντας ελαφρά τους ώμους

-Εσύ? Ρωτάω προσπαθώντας να μάθω περισσότερα

-Εγώ σπούδασα στην Νέα Υόρκη.Πέρσι επέστρεψα Ελλάδα,σκόπευα να μείνω εκεί όμως ξέρεις κάποιος έπρεπε να βοηθήσει τον πατέρα μου με την εταιρία και αυτός ο κάποιος ήμουν εγώ.

-Και γιατί να ήθελες να μείνεις εκεί? Ρωτάω με περιέργεια όμως ύστερα υπενθυμίζω στον εαυτό μου πως επειδή δεν μου αρέσει εμένα η Αμερική δεν σημαίνει πως δεν αρέσει στους υπόλοιπους ανθρώπους

-Δεν ξέρω.Το μέρος μου φαινόταν ιδανικό,μάλλον επειδή όλοι εκεί ήταν πολυάσχολοι και το ίδιο σκόπευα να είμαι και εγώ

-Μάλιστα. Απαντάω χωρίς να έχω κάτι άλλο να πω

Μένουμε σιωπηλοί για μερικά λεπτά με αυτόν να με κοιτάει και εμένα να τρώω κοιτώντας οπουδήποτε αλλού εκτός από αυτόν.Ομολογώ να πω ότι ήταν κάπως άβολο.

-Έχεις πάει στην Χαλκίδα? Με ρωτάει ξαφνικά και εγώ χαίρομαι που επιτέλους ξαναεσπασε ο πάγος

-Μπαα.Εσυ?

-Άλλες δυο φορές.Επίτρεψέ μου να σου κανω την ξενάγηση όταν πάμε. Προσφέρεται

-Ναι βέβαια.

-Τέλεια! Πρέπει να φύγω. Λέει κοιτάζοντας το ρολόι στο χέρι του και σηκώνεται από την καρέκλα

Πλησιάζει και μου δίνει γρήγορα ένα φιλί στο μάγουλο,κίνηση που δεν περίμενα να κάνει και εκτός του ότι με ξάφνιασε,με έκανε να κοκκινησω λιγάκι.

Κλείνει την πόρτα πίσω του και εγώ μένω να κοιτάω το πιάτο μου.

-Έφυγε τόσο νωρίς? Εμφανίζεται η μητέρα μου από το πουθενά

-Που ήσουν τόση ώρα? Ρωτάω

-Είπα να σας αφήσω λίγο μόνους σας. Απαντάει με ένα πονηρό χαμόγελο και εγώ στριφογυριζω τα μάτια

Εντάξει είναι σίγουρο πλέον.Θέλει να μου κάνει προξενιό με τον Δημήτρη.

-Καλά έκανες και δεχτηκες να πάτε στην Χαλκίδα. Συνεχίζει ύστερα από λίγο

Την κοιτάζω με ένα δολοφονικό βλέμμα.

-Μαμά κρυφακουγες?

Hello! Επέστρεψα επιτέλους! Summer is here πλέον και είμαι πάρα πολύ ενθουσιασμένη γιατί αυτό το καλοκαίρι θα δείτε καινούρια πράγματα από εμένα και ελπίζω να σας αρέσουν(δεν λέω τίποτα παραπάνω,θα τα δείτε στην συνέχεια).
Πατήστε το αστεράκι αν σας άρεσε και αφήστε ένα σχόλιο για να μου δώσετε δύναμη να συνεχίσω γιατί πραγματικά όταν δεν υπάρχουν σχόλια νιώθω λες και δεν το διαβάζει κανείς.Εννοείται ότι μπορείτε να μου στέλνετε και μηνύματα για ότι θέλετε,θα απαντάω σε όλα αφού θα έχω και χρόνο τώρα.Φιλάκια!💝