Ερωτεύτηκα τον δολοφόνο μου.

Part 30

Οι μέρες περνάνε γρήγορα αλλά τόσο όμορφα.Αύριο φεύγουμε κιόλας.Ναι,πέρασε μια ολόκληρη εβδομάδα όμως οι διακοπές μου εξελίχθηκαν φανταστικά.Δεν μέναμε σχεδόν καθόλου μέσα στο ξενοδοχείο.Κάθε βράδυ φεύγαμε από το δωμάτιο γύρω στις 9 και γυρίζαμε 4-5 το ξημέρωμα.Δεν πηγαίναμε πάντα σε κάποιο κλαμπ.Μερικά βράδια αρκουμασταν να περπατάμε σε κάποια παραλία.Ήταν πραγματικά μαγευτικά.

-Αύριο η πτήση για Αθήνα απογειώνεται στις 12:30 Ανακοινώνω στα παιδιά κοιτάζοντας το σάιτ της αεροπορικής εταιρίας
-Οκ! Λοιπόν τι λέτε? Θα βγούμε σήμερα? Ρωτάει ενθουσιασμένα η Ελινα
-Αγάπη μου καλύτερα όχι.Έχει πάει ήδη αργά και δεν έχουμε περιθώρια να το ξενυχτησουμε σήμερα. Απαντά ο Σταύρος και συμφωνώ μαζί του.
-Ναι αλλά μπορούμε αν θέλετε να παίξουμε κανένα επιτραπέζιο ή γενικά να χαζολογισουμε καμιά ωρίτσα και μετά ας πάμε για ύπνο.
-Καλή ιδέα! Συμφωνούμε

Έτσι,πήγα στο ντουλάπι που είναι γεμάτο από επιτραπέζια,διαλέγω ένα και επιστρέφω στο κρεβάτι που κάθονται και οι υπόλοιποι.

Η ώρα έχει πάει περασμένες δύο όταν αποφασίζουμε να πάμε ο καθένας στο δωμάτιο του.Στο επιτραπέζιο νικήσαμε εγώ και ο Άλκης που όπως φαίνεται κάναμε καλή ομάδα.

Ξυπνάω ξαφνικά το πρωί και αναρωτιέμαι γιατί δεν έχει χτυπήσει το ξυπνητήρι ακόμα.Κοιτάω νυσταγμένα το κινητό μου και μόλις βλέπω την ώρα πετάγομαι όρθια ταραγμένη
-Αλκηηηη ξυπνααα γρήγορα. Τον σκουνταω πιο πολύ από όσο πρέπει
-Τι έγινε? Λέει μισοκοιμησμενος και αλλάζει πλευρό
-Είναι  δωδεκα παρα πεντε.Μας πηρε ο υπνος αυτό εγινε. Απαντάω αλλά δεν αντιδρά
-Σήκω παιδί μου θα χάσουμε το αεροπλάνο!! Αρχίζω να λέω πιο δυνατά
Μόλις ξυπνάει για τα καλά και συνειδητοποιεί τι συμβαίνει,σηκώνεται σαν ελατήριο από το κρεβάτι.
-Πάρε τηλέφωνο τα παιδιά να ετοιμαστούν γρήγορα και σε δέκα λεπτά το πολύ να είστε όλοι στην ρεσεψιόν.Τις βαλίτσες μας τις έχουμε έτοιμες.Βγάλε τις πιτζάμες,βάλε ρούχα,πάω να πω στην ρεσεψιόν να καλέσουν γρήγορα ένα ταξί. Λέει τόσο γρήγορα με μια ανάσα την ώρα που ντύνεται και φεύγει φουριοζος από το δωμάτιο.

Δεκαπέντε λεπτά αργότερα βρισκόμαστε μέσα στο ταξί κα λέμε στον ταξιτζή να μας πάει όσο πιο γρήγορα γίνεται στο αεροδρόμιο.
-Σε πέντε λεπτά θα είμαστε εκεί παιδιά.Μην ανησυχείτε. Προσπαθεί να μας καθησυχάσει

Μόλις φτάνουμε στο αεροδρόμιο,τρέχουμε με τις βαλίτσες μας προς την έκδοση εισιτηρίων.

Ευτυχώς προλαβαίνουμε και μπαίνουμε στην πτήση τη τελευταία στιγμή.Στο ταξίδι κοιτούσα έξω την καταπληκτική θέα.Σχεδόν δεν προλαβαίνω να καταλάβω πότε προσγειώθηκε το αεροπλάνο.

Στο αεροδρόμιο,ο Άλκης και εγώ χωριζομαστε και κατευθύνομαι με την Ελινα προς το σπίτι μου.
Μόλις φτάνουμε,η Ελινα με αφήνει έξω από την εξώπορτα όπου περιμένει η Μαρία και η μητέρα μου.Αφού με αγκαλιάζει και μου λέει πόσο της έλειψα,λέει στην Μαρία να πάρει την βαλίτσα μου μέσα και μένουμε μόνες μας στην αυλή.
-Νάντια μου ξέχασα να σου πω στο τηλέφωνο.Προσελαβα άλλη μια κοπέλα για να βοηθάει την Μαρία.Να περνει και κανένα ρεπό η γυναίκα.
-Α ωραία.Καλά έκανες.
-Λοιπόν έλα να σου την γνωρίσω.

Μπαίνουμε μέσα και πάμε στην κουζίνα.Εκεί βλέπω μια κοπέλα,φαίνεται ηλικιακά ίσα με εμένα,ίσως να είναι ένα χρόνο μεγαλύτερη.Έχει καταξανθα μαλλιά πιασμένα σε σφιχτό κότσο
και είναι λίγο πιο κοντή από εμένα.Όταν μας βλέπει,σταματάει να πλένει τα πιάτα,σκουπίζει τα χέρια της και έρχεται προς το μέρος μας.
-Νάντια από δω η Γωγώ,Γωγώ από δω η κόρη μου η Νάντια
-Χάρηκα πολύ. Λέω και δίνω το χέρι μου για τη γνωστή χειραψία
-Και εγώ. Χαμογελάει δίνοντας μου το χέρι της και την συμπαθώ αμέσως.Φαίνεται πολύ γλυκιά