Ερωτεύτηκα τον δολοφόνο μου.

Part 26

-ΠλευράΝάντιας-

-Που στο διάολο ήσουν; Αρχίζω να φωνάζω
-Καταρχήν μην φωνάζεις.Πάμε μέσα. Μου λέει ήρεμα και ξεκλειδώνει την πόρτα
Που την βρίσκει αυτήν την ηρεμία ρε γαμώτο;
Μπαίνουμε στο διαμέρισμα και κλείνοντας την πόρτα αρχίζω πάλι να φωνάζω
-Ξέρεις πόσες ώρες περιμένω στα σκαλιά;Γιατί δεν σηκώνεις το τηλέφωνο; Λέω ενώ τον χτυπάω στο στέρνο και μόλις το χέρι μου φτάνει λίγο πιο πάνω απο το στομάχι του,τον βλέπω να μορφάζει.Σταματάω απότομα.Το χτύπημα μου δεν είναι ικανό να τον πονέσει.Είναι σίγουρο.Κάτι άλλο συμβαίνει.
-Τι έπαθες; Του λέω σαφώς πιο ήρεμα
-Τίποτα
-Άλκη  ότι λες ψέμματα.Τι έπαθ- Η φωνή μου σταματάει όταν ανεβάζω την μπλούζα του εκεί όπου τον χτύπησα και αποκαλύπτεται μια τεράστια μελανιά που σίγουρα δεν προκλήθηκε από εμένα.Μένω βουβή για λίγο και μετά γυρίζω να τον κοιτάξω.
-Ήμουν στο νοσοκομείο.Συγνώμη που δεν απαντούσα αλλά είχε κλείσει από μπαταρία. Τον ακούω να λέει και αρχίζω να νιώθω τόσο ηλίθια που του έβαλα τις φωνές.
-Εγώ συγνώμη. Λέω και η φωνή μου ίσα που ακούγεται
Άρχισε να μου χαιδεύει τα μαλλιά
-Πως έγινε; Ρωτάω δειλά
-Δεν έχει σημασία
-Έχει.Και μην μου πεις οτι προκλήθηκε από την μηχανή το πρωί
-Καλά.Πλακώθηκα με κάποιους. Παραδέχεται
-Πλακώθηκες;Κάτσε πόσοι ήταν
-Ξέρω γω; Τρεις-τέσσερις
-Τι; Γιατί;
-Έλα άστα.Θέλω να ξεχαστώ.
Δεν επέμεινα.Είχε δίκιο.Έπρεπε να ξεχαστεί.
Περάσαμε την υπόλοιπη ώρα αγκαλιά.Βασικά εγώ τον είχα αγκαλιά.Αυτός δεν ήταν και στην καλύτερη κατάσταση.
-Θες να ακυρώσω τις διακοπές; Προτείνω την ώρα που ετοιμαζόμουν να φύγω
-Είσαι με τα καλά σου; Είναι απλώς μια μελανιά Νάντια.Θα είμαι εντάξει πριν φύγουμε για Κρήτη.
-Καλά καληνύχτα Λέω και τον φιλάω πριν φύγω

Αρκετές μέρες αργότερα

Η μέρα αναχώρησης για Κρήτη έχει φτάσει και είμαι τόσο ενθουσιασμένη.Ο Άλκης είχε δίκιο.Η μελανιά του έχει φύγει μαζί και ο πόνος και από εκείνο το βράδυ είμαστε πολύ καλά.
Κατεβαίνω τις σκάλες έχοντας στα χέρια μου την βαλίτσα μου.
-Αχ πόσο θα μου λείψεις αγάπη μου. Λέει η μητέρα μου στο τέλος της σκάλας
-Είναι απλά για μια εβδομάδα μαμά.Ηρέμησε
-Ναι έχεις δίκαιο.Γίνομαι υπερβολική ώρες ώρες
Εκείνη την στιγμή η πόρτα χτυπάει και για καλή μου τύχη είναι η Ελίνα
-Έτοιμη; Ρωτάει ενθουσιασμένη
-Έτοιμη. Απαντώ εξίσου ενθουσιασμένα
-Να μου την προσέχεις ε;
-Μην ανησυχείτε κυρία Αναστασία
-Πάμε; Έχω το αυτοκίνητο απέξω. Συνεχίζει η Ελίνα
-Πάμε
-Καλό ταξίδι.Καλά να περάσετε κορίτσια μου. Μας ξεπροβοδίζει

Φεύγουν για Κρήτη τα παιδιά.Για να δούμε θα ησυχάσουν λίγο εκεί;
Κάντε ένα σχόλιο αν θέλετε και πατήστε το αστεράκι αν σας άρεσε.Επίσης αν θέλετε κάντε με follow γιατί θα ανεβάζω στο profile μου πότε θα μπαίνει επόμενο κεφάλαιο
Τα λέμε στο επόμενο!