Ερωτεύτηκα τον δολοφόνο μου.

Part 22

-Πλευρά Άλκη-

Αρκετή ώρα αργότερα αποφάσισα να μπώ στο δωμάτιο.Την είδα να κοιμάται.Πρέπει να γίνει τώρα.Την πλησιάζω και κάθομαι στο κρεβάτι.Άρχισα να της χαιδεύω τα μαλλιά.
-Συγνώμη. Ψιθυριζω για να μην με ακούσει
Απομακρύνομαι με κατεύθυνση το γραφείο μου.Ανοιγω το συρτάρι και παίρνω ένα ζευγάρι μαύρα γάντια.Δεν το πιστεύω ότι θα κάνω κάτι τέτοιο.Αφού τα φόρεσα,έβγαλα το πλαστικό σακουλάκι που είχε μέσα το μαύρο όπλο.Το άνοιξα και άρπαξα το όπλο.Γύρισα πίσω στο κρεβάτι.

Το όπλο βρίσκεται ανάμεσα στα χέρια μου λίγα εκατοστά μακριά από τον κρόταφο της.Βάζω το χέρι μου στην σκανδάλη και είμαι έτοιμος να το κάνω.
"Μην το κάνεις.Είναι απλά μια αθώα κοπέλα.Δεν ξέρεις καν τον λόγο." Ακούω την φωνή μέσα στο κεφάλι μου

Λίγα δευτερόλεπτα μετά κατεβάζω το όπλο και κάνω μερικά βήματα πίσω.Δεν μπορώ να το κάνω αυτό το πράγμα.

-Πλευρά Νάντιας-
Το πρωί ξυπνάω και δεν βλέπω κανέναν δίπλα μου.Βγαίνω από το δωμάτιο και κατευθύνομαι στην κουζίνα με σκοπό να βρω τον Άλκη.Η κουζίνα όμως είναι άδεια όπως και το υπόλοιπο σπίτι.Μα που πήγε 8:30 το πρωι?
Τον παίρνω τηλέφωνο αλλά είναι κλειστό.Αρχίζω να ανησυχώ.Τι έγινε?
Αρκετή ώρα αργότερα ακούω την κλειδαριά στην πόρτα.
-Που ήσουν? Γιατί δεν σηκώνεις το τηλέφωνο?Σου έχω τηλεφωνήσει πάνω από οκτώ φορές.
-Είχα πάει μια β-βόλτα. Τραυλιζει
Παρατηρώ ότι τα ρούχα του είναι γεμάτα χώμα.
-Τι είναι αυτά τα χώματα στα ρούχα σου τότε?
-Έπεσα με την μηχανή
-Τι?Πως είσαι?Πονάς?Να πάμε σε ένα γιατρό? Αρχίζω να τον βομβαρδιζω με ερωτήσεις καθώς τον παίρνω αγκαλιά
-Όχι είμαι μια χαρά μην ανησυχείς.
-Σίγουρα?
-Ναι.Εμ συγγνώμη, δεν θέλω να νομίζεις ότι σε διώχνω αλλά θα κάνω ένα μπάνιο και θα φύγω για κάτι δουλειές.
-Εντάξει θα πάω και εγώ σπίτι