Ερωτεύτηκα τον δολοφόνο μου.

Part 14

-ΠλευράΆλκη-

-Μωράκι μου! Φωνάζει μπροστά στα μούτρα μου η Βίκυ

"Τέλεια.Αυτή χρειαζόταν τώρα." Σκέφτομαι προσπαθώντας να βρώ έναν τρόπο να την διώξω πριν βγεί η Νάντια από την τουαλέτα.

-Καλημέρα Βίκυ.Μόλις έφευγα! Της λέω 

-Καλά που πας; Μου απαντά παραξενεμένη

-Στον οδοντίατρο.Με έχει πιάσει ένας πονόδοντος απο χθες.Άστα να πάνε! Της ανταπαντώ πιάνοντας το μάγουλό μου δήθεν πως πονάω.

-Και με αυτά τα ρούχα θα πας; Μου λέει δείχνοντας μου τις πιτζάμες που φορούσα

"Γαμώτο!" Φωνάζω απο μέσα μου

-Πωπω πως ξεχάστηκα.Από τον πόνο μου δεν βλέπω πως πάω.Καλά που μου το είπες.Πάω να αλλάξω και φεύγω κατευθεία

-Να μείνω και εγώ μέχρι να ετοιμαστείς;

-Όχι μωρέ δεν χρειάζεται.Έτσι κι αλλιώς σε 3 λεπτά το πολύ θα είμαι έτοιμος.Άντε τα λέμε. Της λέω βιαστικά και της ανοίγω την πόρτα.

-Καλά πάρε με τηλ όταν τελειώσεις 

Την ώρα που έκλεισα την πόρτα ακούω τα βήματα της Νάντιας να πλησιάζουν.

-Ποιος ήταν; με ρωτά όσο προσπαθώ να ηρεμήσω

-Ο διαχειριστής της λέω αλλά δείχνει να αμφιβάλει

-Σίγουρα; Φαίνεσαι αναστατωμένος.Μήπως έγινε κάτι και μου το κρύβεις;

-Όχι καλέ.Δεν έγινε κάτι.Για τα κοινόχρηστα με ήθελε.

-Σίγουρα δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα;

-Ναι.Σίγουρα λέω και την παίρνω μια αγκαλιά

-Πάω να φορέσω τα ρούχα μου για να πάω σπίτι μου λέει και μου σκάει ένα μικρό χαμόγελο

-Θα μιλήσεις με την μητέρα σου τελικά;

-Δεν ξέρω.Δεν ξέρω αν είμαι έτοιμη για κάτι τέτοιο ακόμα.

-Πάντως να ξέρεις.Δεν είναι τόσο τραγικό όσο το παρουσιάζεις.Το ότι θέλει να ξαναφτιάξει την ζωή της δεν είναι κάτι κακό. Προσπαθώ να της εξηγήσω

-Άλκη ας μην μιλήσουμε άλλο για το συγκεκριμένο θέμα.Σε παρακαλώ

-Εντάξει.Όπως νομίζεις.Άλλωστε αυτό είναι καθαρά ένα θέμα δικό σου και της μητέρας σου

-Το εκτιμώ που προσπαθείς να με βοηθήσεις απλά...

-Καταλαβαίνω.Δεν χρειάζεται να εξηγείς

-Ευχαριστώ. Μου λέει και με φιλάει

Μπαίνει γρήγορα στο δωμάτιο και βγαίνει μετά από δέκα λεπτά ντυμένη όπως ακριβώς ήρθε την προηγούμενη μέρα.

-Λοιπόν φεύγω.Να σε πάρω τηλ το απόγευμα;

-Θα σε πάρω εγώ

-Οκ.Φιλάκια Μου λέει βγαίνοντας.

-ΠλευράΝάντιας-

Φτάνω έξω από την πύλη της έπαυλη και ο φύλακας μου ανοίγει την πόρτα.Μπαίνω στην έπαυλη και μόλις βλέπω τον σοφέρ να έρχεται κατεβαίνω από το αυτοκίνητο.

-Εντάξει δεσποινίς Νάντια.Θα το παρκάρω εγώ.

-Εντάξει.Ευχαριστώ.

Μπήκα στο σπίτι με τα κλειδιά μου για να μην καταλάβει κανένας την παρουσία μου και πόσο μάλλον η μαμά.Ανεβαίνω τις σκάλες ήσυχα ήσυχα και κατευθύνθηκα προς το δωμάτιό μου.Λίγο πριν μπω όμως μέσα άκουσα την μητέρα μου να φωνάζει.Ναι,καθόταν ακριβώς πίσω μου και σίγουρα θα με βομβάρδιζε με ένα σωρό πράγματα.

-Νάντια μου.Γιατί αγάπη μου; Γιατί έφυγες από το σπίτι για ένα ολόκληρο βράδυ χωρίς να ξέρω που είσαι;

-Γιατί; Τόσο πολύ ανησύχησες; την ρωτάω με μια δόση ειρωνείας

-Δεν φαντάζεσαι πόσο.

-Και γιατί δεν πήγες στον καλό κυριούλη με τον οποίο αντικατέστησες τον μπαμπά για να σε παρηγορήσει;

-Πρώτον δεν αντικατέστησα κανέναν με τον πατέρα σου και δεύτερον γιατί δεν δίνεις μια ευκαιρία στον Αλέκο να σε γνωρίσει και να τον γνωρίσεις καλύτερα;

-Αλέκο τον λένε τον λεγάμενο;

-Ναι Αλέκο τον λένε και μίλα καλύτερα

-Συγνώμη που στον θίξαμε

-Βρε Νάντια μου.Δώστου μια ευκαιρία να σου δείξει πόσο εξαίρετος άνθρωπος είναι.

-Ρε μαμά...