Ερωτεύτηκα τον δολοφόνο μου.

Part 47

Το καταπράσινο λιβάδι απλωνόταν μπροστά μου και μόνο μερικά λουλούδια άλλαζαν το πράσινο φόντο.Περπατώ ανάμεσα τους προσπαθώντας να καταλάβω που βρίσκομαι.

-Νάντια! Ακούω μια αντρική φωνή πίσω μου και γυρίζω
-Μπαμπά! Φωνάζω έκπληκτη και πέφτω στην αγκαλιά του
-Μου λείπεις.Μου λείπεις τόσο πολύ. Λέω
-Και μένα αγάπη μου.Νάντια μου... Προσπαθεί να πει μα σταματάει

Βγαίνω από την αγκαλιά του και τον κοιτάζω.
Δείχνει ανήσυχος.

-Μπαμπά τι συμβαίνει?
-Να προσέχεις. Είναι το μόνο που λέει και αρχίζει να απομακρύνεται
-Περίμενε.Να προσέχω από τι? Του φωνάζω για να με ακούσει

Άδικος κόπος.Έχει ήδη εξαφανιστεί.

Ανοίγω γρήγορα τα ματια μου συνειδητοποιώντας ότι με έχει λουσει κρύος ιδρώτας.
Μετα το θάνατο του ό,τι όνειρο έβλεπα μαζί του μου προκαλούσε τα ίδια συναισθήματα.Νοσταλγία,φόβο και ανησυχία.Είχα καιρό να τον δω στο όνειρο μου,σχεδόν 2 χρόνια μα τώρα επανήλθε όλο αυτό που ένιωθα τότε.Σηκώνομαι και κοιτάω την ώρα.Είναι σχεδόν μεσάνυχτα.Το απόγευμα,όταν έφυγα από την κουζίνα ήρθα κατευθείαν στο δωμάτιο μου όπου διάβασα και μίλησα με τον Άλκη.Μετά έβαλα να δω ταινία και εκεί είναι που με πήρε ο ύπνος.

Αν και η ωρα είναι περασμένες δώδεκα είμαι σίγουρη ότι δεν πρόκειται να ξανακοιμηθω.Μην έχοντας τι άλλο να κάνω στέλνω μήνυμα στον Άλκη.Ίσως και να μην μου απαντήσει,που θα ήταν κάτι το απολύτως φυσιολογικό τέτοια ώρα όμως αποφασίζω να το ρισκάρω.

Πέντε λεπτά αργότερα το κινητό μου δονείται και βλέπω ότι έχω απάντηση.

"Βλέπω μια ταινία και σε λίγο τελειώνει.Εσυ γιατί δεν κοιμάσαι?"

"Δεν μπορώ να κοιμηθώ."

"Καλά ας μιλήσουμε.Ίσως νυσταξεις αργότερα."

Εδώ και σχεδόν τρεις ώρες μιλάμε και το μάτι μου είναι ακόμα γαρίδα.Ο Άλκης από την άλλη πρέπει να έχει αρχίσει να νυσταζει ο καημένος αλλά δεν παραπονιέται.Συνεχίζει να μου κρατά συντροφιά με τα μηνύματα του και ας αργούν λίγο-μάλλον επειδή παίρνει κανέναν ύπνο του δεκαλέπτου που και που-.

"Νυσταξα.Πάω για ύπνο,καληνύχτα μωρό μου" Λέω ψέμματα

Για πότε μου είπε καληνύχτα,για πότε σταματήσαμε να μιλάμε ούτε εγώ κατάλαβα
Πρέπει να νυσταζε πολύ.

Και τώρα τι κάνω μέχρι να ξημερώσει? Σκέφτομαι

Καταλήγω να βλέπω ανούσιες επαναλήψεις από παλιά σήριαλ και οι τέσσερις ώρες που μεσολάβησαν μέχρι να ξημερώσει μου φάνηκαν αιώνας.