Ερωτεύτηκα τον δολοφόνο μου.

Part 46

-Πρέπει να παω μέσα.Θα με ψάχνουν. Του λεω λυπημένα καθώς βρίσκομαι στην αγκαλιά του
-Εντάξει.Θα τα πούμε αύριο.Θέλω να σου δώσω το δώρο σου.

Ωχ ξέχασα να του φέρω το δώρο που του πήρα.Καλά δεν πειράζει θα του το δώσω αύριο.

Γνεφω καταφατικά και αφού μου δίνει ένα τρυφερό φιλί απομακρυνομαι.

-Που είναι η Νάντια ρε Ελίνα? Ακούω να φωνάζει σχεδόν στην Ελίνα η οποία καθόταν παγωμένη μην ξέροντας τι να πει

-Εδώ είμαι μαμά. Λέω κλείνοντας την πόρτα πίσω μου και γυρίζουν και οι δύο να με κοιτάξουν

Η Ελίνα φαινόταν φανερά ανακουφισμενη.

-Που ήσουν κορίτσι μου? Χαμηλώνει τον ήχο της φωνής της και με πλησιάζει
-Δεν αισθανόμουν πολύ καλά και βγήκα να πάρω λίγο αέρα. Δικαιολογουμαι
-Τώρα αισθάνεσαι καλύτερα? Δείχνει να ανησυχεί
-Πολύ καλύτερα. Της χαμογελώ
-Καλή χρονιά τότε. Λέει και με αγκαλιάζει
-Ελίνα με συγχωρείς που σου φώναξα. Συνεχίζει
-Δεν πειράζει.Λογικό είναι να ανησυχήσετε.

Κουνάει με κατανόηση το κεφάλι και φεύγει αφήνοντας εμένα και την κολλητή μου μόνες.

-Την κατάλληλη στιγμή ήρθες.Δεν ήξερα τι δικαιολογία να της έλεγα. Ξεφυσαει η Ελίνα
-Συγγνώμη που σε έβαλα σε δύσκολη θέση.
-Δεν πειράζει.Και τώρα λέγε τι έγινε.

Κλασσική Ελίνα.

Αφού περνάω λίγη ώρα εξηγώντας της τι έγινε,στο τέλος με κοιτάει με το βλέμμα που έχουμε όλες μας στο τέλος μιας ρομαντικής ταινία,όταν οι πρωταγωνιστές φιλιούνται και υπόσχονται να είναι για πάντα μαζί και μπλα μπλα μπλα.

-Μπορείς να σταματήσεις να με κοιτάς έτσι? Την παρακαλάω
-Ρε είναι υπερβολικά τέλειο όλο αυτό. Μου λέει σαν δεκαπεντάχρονο ερωτοχτυπημενο
-Το ξέρω. Λέω με έναν αναστεναγμό

Την επόμενη μέρα κλείνω ραντεβού με τον Άλκη σε μια καφετέρια λίγες ώρες πριν πάω στη σχολή.Ο δρόμος έχει υπερβολική κίνηση με αποτέλεσμα να φτάσω στην καφετέρια λίγο αργοπορημένη.Μπαίνοντας μέσα τον βλέπω να κάθεται σε ένα από τα τραπέζια στο αριστερό μέρος του μαγαζιού και στην διπλανή καρέκλα είναι ακουμπισμένη μια κόκκινη σακούλα που λογικά μέσα έχει το δώρο μου.Ανυπομονώ να δω τι είναι.Πλησιάζοντας το βλέμμα του με εντοπίζει και οι ματιές μας κλειδωνονται.

-Καλημέρα. Χαιρετιομαστε με ένα πεταχτο φιλί και κάθομαι στην καρέκλα απέναντι του.
-Το δώρο σου.Το είχα πάρει από χθες αλλά ξέχασα να στο δώσω. Του λεω και του δινω την τσάντα με το πράσινο φούτερ που του αγόρασα.

Αφού το βγάζει και το κοιτάει καλά καλά με ένα "wow" με ξανακοιταει

-Ελπίζω να σου αρέσει.Μόλις το είδα το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν εσένα να το φοράς. Εξομολογουμαι
-Είναι τέλειο.Σε ευχαριστώ πολύ. Χαμογελάει
-Και τώρα η σειρά σου. Λέει και μου δίνει την κοκκινη σακούλα

Μόλις την ανοίγω και βλέπω το περιεχόμενο της,μένω έκπληκτη.

-Κοίτα ίσως να μην είναι από εκείνα τα ακριβά που έχεις αλλά... Πάει να απολογηθεί μα τον διακόπτω

-Ψάχνω την συγκεκριμένη μπλούζα μέρες τώρα και δεν την είχα βρει πουθενά. Τον αγκαλιάζω
-Σε ευχαριστώ πολύ πολύ πολύ. Επαναλαμβάνω
-Χαίρομαι τόσο πολύ που σου άρεσε. Λέει χαμογελώντας

Όπως καταλάβατε το δώρο μου ήταν η μπορντό μπλουζα την οποια έψαχνα με την Ελινα χθες.
Τελικά μάλλον δεν θα πρέπει να υποτιμώ τα μαγαζιά των Νοτίων προαστίων.

Μιλήσαμε λίγο ακόμα και έφυγα μιας και είχα να παω στη σχολή.

Τελειώνοντας το μάθημα βγήκα από το Πανεπιστήμιο και άρχισα να περπατώ μιας και είχα αφήσει  το αυτοκίνητο λιγα μετρα μακριά.Η ώρα ήταν περασμένες τέσσερις το απόγευμα και έτσι δεν είχε αρχίσει ακόμα να νυχτώνει.
Καθώς περπατώ νιώθω μια παρουσία πίσω μου και γυρνάω πιστεύοντας ότι είναι κάποια συμφοιτητρια μου.Μάταια όμως.Δεν υπάρχει κανενας τριγύρω.Μάλλον θα το φαντάστηκα.
Συνεχίζω να περπατώ μέχρι που φτάνω στο αυτοκίνητο.

Όταν μπαίνω στο σπίτι νιώθω την ανάγκη μου να πιω ένα ποτήρι νερό.Έτσι αποφασίζω να παω στην κουζίνα και έτσι να μάθω και από τα κορίτσια που είναι η μητέρας.
Λίγο πριν μπω όμως στην κουζίνα μια φωνή με σταματά.

-Ναι σου λέω.Όλα θα τελειώσουν σύντομα. Ακούγεται η φωνή της Γωγώς μιλώντας στο τηλέφωνο

Για πιο πράγμα να μιλάει άραγε?

Μπορεί να είναι κάτι προσωπικό.Μην είσαι αδιάκριτη Νάντια.

Έτσι με ελαφρό βήμα και χωρίς να έχει καταλάβει την παρουσία μου φεύγω από το δωμάτιο.