MY BIPOLAR BOYFRIEND 0_0 :)

MY BIPOLAR BOYFRIEND 0_0 :) *27*

(Now playing: Got to believe in magic)

[ BRIAN POV ]

  Napasabay ako sa kanta. Wala na ata ako sa sariling katinuan. Basta nung nasa harap ko si Joey hindi ko na macontrol yung damdamin ko, yung utak ko, yung katawan ko.. Nasa bawat galaw niya nakasalalay yung galaw ko.

    Lumapit ako sakanya at kinuha yung kamay niya habang kumakanta. Sinabayan niya na din yung pagkanta ko. Wala ko makitang tao. Naririnig ko lang ay puro tibok ng puso ko. 

..'cause it's magic when two people fall in love.

  At hinalikan ko ang kamay niya.Tumitig siya saakin na puno ng pagtataka. "Mahal na prinsipe" sabi niya.. Gusto ko na sana itigil to kahibangan na to.. Kaso pinangunahan nanaman ako ng bibig at utak ko..

"May nakapagsabi saakin na let me find my happiness.. Sa una hindi ko maintindihan.. Sabi pa niya, let my heart speak, pero paano? Hindi naman nagsasalita ang puso ko.. Until makita kita...

 Tumibok siya alam mo ba yun .. Tibok na sobrang bilis na inakala ko mamamatay nako. Doon ko nalaman na nanghuhusga nga tlaga ang puso.." Hindi ko alam kung saan ko nakukuha tong mga ganito. Hindi ko alam kung sa TV, sa movie. o sa puso ko mismo.

  Tumitig ako sakanya, lalo siyang gumanda dahil sa spotlight,kumikinang yung damit niya sa loob ng robe.Hinubad ko ang robe niya. "You are beautiful. Hindi mo kailangan magtago sa robe na to. " at hindi nga ako nagkamali, daig niya pa si Cinderella sa ganda niya ngayon.

" From your eyes... nose... lips... " Tiningnan ko ang lips niya, I want to kiss her.. NO! I mean yes! NO! Then I stare to to her eyes once again, naluluha na siya..

Tapos nagsalita nanaman yung bibig kong may utak "I really really like you, hindi dahil sa boses mo , sa itsura mo..kundi dahil sa pagkatao mo.. Alam ko mabuti ka.. Wala kong pakialam kung mahirap ka.. Puso ko na ang humusga....

 Hindi ko kayang mawala ka.. Ayoko na pakawalan kapa."

This time umiyak na siya. May nasabi bakong hindi maganda? O kaya'y umaacting lang to para sabayan ak pero wala akong pakialam, pinunasan ko ang luha niya..

"Hindi na mahalaga kung anong pangalan mo... Ang mahalaga apelyido ko ang gagamitin mo.." 

Hinawakan ko ng dalawang kamay ko ang magkabilang pisngi niya..Pumikit ako at sa hindi malamang mga galaw...

bigla ko siyang hinalikan. At biglang nagsarado ang curtain, namatay ang mga ilaw at narinig ko nalang ang palakpakan ng mga tao. Inalis ko ang halik ko sakanya.. Nakapikit pa din siya at sabay dumilat ng dahan dahan. Sa gitna ng dilim, sa likod ng mga kurtina, nagtititigan kami...

Hindi ko alam ang sasabihin ko .. Parehas kaming hindi makagalaw sa kintatayuan namin..

[ KEVIN POV ']

   Nakita ko si Zoe na hindi malaman ang gagawin habang kinakausap yung teacher niya. Basta ang alam ko nawala nalang siya bigla sa gilid ng kurtina.. Hinihintay ko ulit siya sumandal pero hindi na siya lumabas. Puntahan ko kaya? Kaso baka sabihin niya di ko sinusportahan tong palabas na pinaghirapan niya.. Nakatingin pa din ako sa kurtina. Ang totoo , siya lang naman ang dahilan kung bakit ako nanunuod ng ganitong palabas e, gusto ko kasi makita ang mukha niyang masaya, kinakabahan para lalapit ako at susuportahan siya, ni hindi ko nga magets yung story dahil yung atensyon ko ay nasa kurtina lang..

  Biglang nagsara yung curtains. Hmm .. siguro ngayon makikita ko na siya ulit pagbukas..

at hindi nga ako nagkamali.. Nakita ko siya.. Pero nasa play na mismo.. Umaacting..