Strangers(Wattys Winner 2016)

Chapter 16

Μετά την εγχείρηση ο γιατρός μου είπε πολύ καλά νέα.Κατάφεραν με επιτυχία να διορθώσουν την προηγούμενη ζημιά στον εγκέφαλο και ο Αλεξ θα ξυπνούσε απο στιγμή σε στιγμή.
Καθόμουν στο προσκεφάλη του με ανυπομονεσία έτοιμη να τον πάρω αγκαλιά και να του χαρίσω ένα χαμόγελο μόλις άνοιγε τα μάτια του.

Περίμενα αρκετή ώρα μέχρι που τα μάτια μου δεν άντεχαν άλλο και αποκοιμήθηκα δίπλα του.

Ένιωσα κρύα χείλη να ακουμπούν τα δικά μου.Παγωμένα χέρια να με πιάνουν αγκαλιά.
"Άλεξ;"είπα και άνοιξα τα μάτια μου αντικρίζοντας τον.
"Είμαι εδώ..."απάντησε και μου έσφιξε το χέρι.
Κάθισα δίπλα του και δεν μπορούσα να τον αφήσω απο την αγκαλιά μου ούτε για δευτερόλεπτο.Άρχισα να κλαίω και να γελώ ταυτόχρονα.Είναι παράξενο συναίσθημα να κλαίς και να γελάς απο την υπερβολική χαρά.

Το επόμενο πρωί πήραμε την άδεια του γιατρού για να πάμε σπίτι.Ο Άλεξ ήταν καλά.Αυτό μου αρκούσε...
{...}
Βοήθησα τον Άλεξ να πάει στο δωμάτιο του και εγώ πήρα τα κλειδιά για να μπώ στον δικό μου ξενώνα.
Δεν είχα όρεξη να δώ κανέναν αυτή τη στιγμή αλλά παρόλα αυτά ένα άτομο γυρισμένο με την πλάτη καθόταν στην τραπεζαρία.
Απο τα καφέ μαλλιά και την στάση του σώματος κατάλαβα πως ήταν ο Άντριαν.
"Φύγε."φώναξα και ο Άντριαν σηκώθηκε περπατόντας προς το μέρος μου.
"Η Άλι.Με άφησε να μπώ."είπε προσπαθώντας να δικαιολογηθεί."Εγώ ήθελα να ζητήσω συγνώμη."είπε.Το μάτι του ήταν ελαφρά πρησμένο.Υποθέτω απο την μέρα που του έχωσε μπουνιά ο Άλεξ.
"Η Μόλυ και η Άλι είναι στην κουζίνα.Μην με φοβάσε.Πρέπει να σου εξηγήσω.Σε παρακαλώ."έλεγε ξανά και ξανά γονατιστός πλέον.
"Άντριαν φύγε.Καταλαβαίνεις τι προσπάθησες να μου κάνεις.1 λεπτό να αργούσε ο Άλεξ και τότε θα ήμουν θύμα βιασμού."είπα χωρίς ίχνος ντροπής στην φωνή μου.Χαμήλωσα το βλέμμα μου..
"Δεν..ποτέ..Εγώ..Ποτέ δεν θα σου το έκανα αυτό."είπε και απομακρύνθηκε απο κοντά μου.
"Τοτέ τί;Τι θα μου έκανες Άντριαν;"είπα γεμάτη θυμό.
"Πίστευα πως θα είχα ανταπόκριση.Νόμιζα πως ίσως να έτρεφες αισθήματα για εμένα.Δεν ήξερα."είπε.
Έτρεφα αισθήματα για τον Άντριαν;Όμως ήμουν με τον Άλεξ...Και γιατί τότε ήθελα να τον συγχωρέσω και να τα ξεχάσω όλα;
"Λάθος νόμισες.."είπα και προσπάθησα να τρέξω προς την πόρτα.
Την στιγμή που γύρισα,ο Άντριαν με έπιασε απο το χέρι.Ηλεκτρισμός διαπέρασε τα ακροδάχτυλα μας και τον έσπρωξα.
Τα χείλη μας πλησίασαν μεταξύ τους και άρχισα να τρέμω στην ιδέα του τι θα ακολουθούσε.

Για μια στιγμή με φίλησε και δεν απομακρύνθηκα.Για μια στιγμή μου κρατούσε τα χέρια και δεν τον χτύπησα.

"Άσε με..Είσαι ανόητος αγόρι μου;"είπα και έφυγα απο κοντά του."Εγώ αγαπώ τον Άλεξ.Μην με ξαναπλησιάσεις."ούρλιαξα κλείνοντας την πόρτα πίσω μου.

.............................................................................

Μην με μισήτε...Please!
Σορρυ..σορρυ..σορρυ...
Υπόσχομαι στο επόμενο κεφάλαιο να μάθετε τα πάντα και να με μισήτε για πάντα και στο τέλος να με συμπαθήσετε πάλι για πάντα.Αμήν!

Kisses αγαπούλια😘😘😘