Strangers(Wattys Winner 2016)

Chapter 10

Μέσα στον ξενώνα κυριαρχούσε η ταραχή και η φασαρία.Μετά την επιστροφή μου απο το νοσοκομείο ήρθαν πολλά άτομα για να με δούν.Ανάμεσα τους άτομα απο την πανεπιστημιούπολη.Παρόλα αυτά δεν μπορούσα να σκεφτώ έτσι.Δεν μπορούσα να βάλω τα γεγονότα σε σειρά για να μπορέσω να θυμηθώ.

Με πλησίασε ο Άντριαν και μου έδωσε ένα μικρό κόκκινο κουτάκι.
"Τι είναι αυτό;"είπα με ένα μεγάλο χαμόγελο στα χείλη.
"Ένα μικρό δωράκι ανάρωσης,Γίνε καλά γαι να έρχεσαι μαζί μου στα μαθήματα..."είπε και εγώ γεμάτη χαρά άνοιξα το κουτί.
Μέσα στο κουτί υπήρχε ενα πανέμορφο ασημένιο βραχιόλι που έγραφε το όνομα μου πάνω μαζί με ένα διαμαντάκι.Ήταν ένα απο τα πιο όμορφα δώρα που είχα πάρει ποτέ.
Ένας απο τους λόγους που αγαπούσα τον Άντριαν ήταν γιατί πάντοτε γνώριζε τι ήθελα χωρίς να το ζητήσω.

"Κριστίν;Θα ήθελες να περπατήσουμε λιγάκι έξω;"μου είπε ο Άλεξ τρέχοντας δίπλα μου.
Απο τη μέρα που ήρθα πίσω στη σχολή,μετακόμισε και αυτός σε έναν απο τους ξενώνες,συγκεκριμένα στον 124..Για να είναι πάντα κοντά μου.
Σηκώθηκα απο την καρέκλα και τον ακολούθησα έξω.
"Πάμε για παγωτό;"με ρώτησε.Τα μεγάλα του μάτια με εκληπαρούσαν να πώ ναί.
"Δεν γίνεται.Μέσα υπάρχει κόσμος που ήρθε να με δεί."είπα με ενοχή στην φωνή μου.
"Λοιπόν...Πρώτο όλοι αυτοί ήρθαν για το δωρεάν φαί εδώ και δεύτερο θα σε πάρω στον τόπο που γνωριστήκαμε για πρώτη φορά.Και δεν δέχομαι το όχι ώς απάντηση."
Η πρόταση του ήταν πολύ δελεαστική..Δεν θα έλεγα όχι..
"Πάμε.."είπα και τον έπιασα απο το χέρι.

Ανεβήκαμε στην μουοσυκλέτα του και φτάσαμε στο παλίο μας γυμνάσιο.
Το προάυλιο ήταν άδειο και δεν υπήρχαν παιδιά να τρέχουν και να γελούν κάνοντας βλακείες.
"Είναι άδειο..."είπα με ένα τόνο θλίψης.
"Ακόμη καλύτερα...ήταν άδειο όταν σε γνώρισα..."
"Θέλω να μαθω τα πάντα!"είπα και καθίσαμε σε ένα παγκάκι αρχίζοντας να μου διηγείται την πρώτη μέρα που τον είδα.

"Είχε χτυπήσει κουδούνι για την πρώτη ώρα.Και οι δυο είχαμε αργήσει.Εσύ ήσουν πολύ ντροπαλή και δεν ήθελες να μπείς μέσα την πρώτη ώρα εξαιτίας της καθυστέρησης σου.Εγώ ήμουν πολύ μάγκας και σου είπα πώς θα σε συνόδευα στην τάξη και μετά θα έφευγα.Κατά τύχη ήμασταν στην ίδια τάξη και μόλις μπήκες μέσα με έιδε η καθηγήτρια και μπήκα και εγώ.Καθίσαμε δίπλα δίπλα και εγώ σε κοίταζα όλη την ώρα που χτυπούσες νευρικά το μολύβι σου.Το διάλλειμα σε γνώρισα στην παρέα μου,μεταξύ τους ήταν οι τωρινοί σου φίλοι,που απομακρύνθηκα απο κοντά τους μετά το ατύχημα.Εντάχθηκες στην παρέα πολύ εύκολα.Όλοι σε συμπαθούσαν ήμαστουν κάτι σαν κολητοί αλλά εγώ πάντα σε ένιωθα ώς κάτι παραπάνω."Μιλούσε ακατάπαυστα,χωρίς να πάρει ανάσα.Άρζισα να γελώ και αυτός έσκυψε πρός το μέρος μου και με φίλησε.
"Εδώ με φίλησες για πρώτη φορά.."είπε κοκκινίζοντας και ανακάτεψε τα μαλλιά του με την δεξιά του παλάμη.
"Σε φίλησα;"είπα και άρχισα να γελώ πιο δυνατά..
"Τότε το κάναμε λάθος αυτή τη φορά.."είπα και τον φίλησα με πάθος.
"Τώρα διορθώσαμε το λάθος.."είπε και με έπιασε στην αγκαλιά του.

Αυτές οι μικρές στιγμές που ζούσα και ζώ μαζί του καθημερινά με κάνουν ευριχισμένη.Όλα αυτά τα μικροπράγματα που κάνει με ξαφνιάζουν και χαροποιούν ταυτοχρόνως.Για αυτό τον αγαπώ.Αλλά τώρα τι είμαστε;Αυτό δεν μπορώ να το απαντήσω τώρα...

.............................................................................

Γεία σας αγαπούλιααααα!!!Τι μου κάνετε;Ένα πολύ όμορφο κεφάλαιο νομίζω.
Δυστυχώς είμαι στην δυσάρεστη θέση να σας ανακοινώσω πώς θα κάνω καιρό να ανεβάζω πάρτ εξαιτίας των φροντιστηρίων και του σχολείου.Σόρρρρυυυυυυυ😢😢
Ελπίζω να με καταλαβένετε και να συνεχίσετε να με στηρίζετε ακόμη και τώρα.Ξέρω πώς είμαστε εμείς οι αναγνώστες στο wattpad.Αχόρταγοι!!Θέλουμε συνέχεια και πιο πολύ.😉

Στο επόμενο κεφάλαιο θα συμβή κάτι ανατρεπτικό.😈😈😈
Kisses😘😘😘