Strangers(Wattys Winner 2016)

Chapter 43

"Ονομάζομαι Άμπι.."είπε το κορίτσι.

Καθόμασταν στο αυτοκίνητο του Άντριαν και κατευθυνόμασταν προς το σπίτι όπου μένει.

"Μμμ όμορφο όνομα..."

"Ευχαριστώ.Μου το έδωσε η Νάνα.."

"Νάνα;"ρώτησα περίεργα.

"Η μαμά φυσικά.."είπε με χλευασμό λές και ήταν καθήκον μου να το γνωρίζω.

Ακούμπησα την πλάτη μου πίσω στο κάθισμα του αυτοκινήτου και κοίταξα τον Άντριαν απο το καθρεφτάκι.
Μου έκλεισε το μάτι και του χαμογέλασα.Ολόκληρη την διαδρομή ήταν σιωπηλός αλλά κάποιες φορές τα βλέμματα μας συναντιόντουσαν στιγμιαία.
Σπίθες ξεπρόβαλλαν απο τα δικά του σαν την πρώτη φορά που με κοίταξε..που με συνάντησε.

"Ο Όλιβερ μιλά συχνά για εσένα.."είπε η Άμπι ξυθιριστά στο αυτί μου.

"Μμ..Και τι λέει;"ανταποκρίθηκα με χαμόγελο απευθείας.

"Πόσο όμορφη είσαι.Πόσο γλυκία είσαι.Πόση καλοσύνη του έδειξες στο παρελθόν.Για..για εκείνη την μέρα.."έπαψε να μιλά.Έσφιξε τα χέρια της σε γροθιές.
"Τον πλήγωσες Κριστίνα.Αυτός σε αγαπούσε."

"Δεν..δεν.."δεν πρόλαβα να αρνηθώ τον ισχυρισμό της εξαιτίας του ήχου της μηχανής.
Η μηχανή του αυτοκινήτου σταμάτησε.Ο Άντριαν ανοιξε την πόρτα και κατέβηκε απότομα.

"Φτάσαμε...Τι περιμένετε;"είπε γεμάτος ενθουσιασμό.

Κατέβηκα απο το αυτοκίνητο.Πάτησα κατευθείαν στο λασπωμένο χώμα και γλύστρισα.
Ο Άντριαν έτρεξε δίπλα μου και με έπειασε απο το χέρι.

"Θές βοήθεια.."είπε και γέλασε.
Το γέλιο του πάντα ήταν τόσο εκθαμβωτικό.Σε μάγευε.Άθελα μου γέλασα και εγώ και τον έσπρωξα.

"Δεν είναι καθόλου αστείο.Γέμισα λάσπες.Και βρομάω και πονάω.."συνέχισα να γελάω καθώς το χέρι του γλύστρισε ελαφρά στην πλάτη μου.

Τραβήχτηκα.

"Άντριαν σταμάτα.."είπα και πλέον σταμάτησα να γελώ.

"Δεν..Εγώ..Δεν..."άρχισε να τραυλίζει.
"Συγνώμη.."ξεφώνισε και με έπιασε απο το μπράτσο σηκώνοντας με.

.............................................................................

Hello everyone!

Έβαλα chapter!

Πλέον είμαι και επισήμως πίσω με πολλά πολλά ακόμη συναρπατικά κεφάλαια.

Kisses αγαπούλια😘😘😘