Strangers(Wattys Winner 2016)

Chapter 12

Άλεξ POV

Σηκώθηκα απο το πάτωμα εξαιτίας των ουρλιαχτών που άκουσα.Είχα μόλις ξυπνήσει και δεν έβλεπα καθαρά.Σκούπισα τα μάτια μου και είδα την Κριστίνα να ουρλιάζει και να κλαίει ταυτόχρονα με τα μάτια της κλειστά.

"Κριστίν!"την έπιασα απο τους ώμους και σήκωσα το γυμνό της σώμα ελαφρά προς τα πάνω.Την έβαλα μέσα στην αγκαλιά μου και άρχισα να την φιλώ στο μέτωπο.
Συνέχισε να κλαίει με λυγμούς και εγώ προσπαθούσα να την καθυσηχάσω.
"Ηρέμησε.Σε κρατώ.Ήταν απλά ένας εφιάλτης."έλεγ ξανά και ξανά.
Αποκοιμήθηκε πάνω μου και εγώ έμεινα ακίνητος να παρατηρώ το πρόσωπο της.Έπιασα μια τούφα που βρισκόταν μπροστά και την έβαλα πίσω απο το αυτί της.Φίλησα τα πρησμένα απο το κλάμα μάτια της και της ψυθήρισα.."Σε αγαπώ."

Μετά απο περίπου 20 λεπτά άνοιξε τα μάτια της χαρίζοντας μου ένα χαμόγελο.
"Είχα πάλι εφιάλτη;"με ρώτησε και με έπειασε αγκαλιά.
"Ναί.Αλλά τώρα είσαι καλά.Αυτό έχει σημασία.Πάμε κάτω;"
Γρήγορα γρήγορα φορέσαμε τα λερωμένα ρούχα της προηγούμενης μέρας και κατεβήκαμε στην τραπεζαρία.Η ώρα ήταν 6 και κανένας μαθητής δεν είχε σηκωθεί ακόμα.Αύριο θα ήταν η πρώτη μας μέρα στο πανεπιστήμιο.Εγώ θα ακολουθούσα την δημοσιογραφία και η Κριστίνα την νομική.

Μπήκαμε στον ξενώνα της Κριστίνας της χάρισα ένα φιλί στα χείλη αφήνοντας την να κάνει ένα μπάνιο μέχρι να ετοιμαστώ και εγώ.

Μπήκα στην εστία μου όπου συγκατοικούσα με τον Ίαν,τον Ντέρεκ και τον Μάρκ.
(Είχα απομακρυνθεί απο κοντά τους τον τελευταίο χρόνο αλλά πάντοτε ήμουν ευπρόσδεκτος στην παρέα τους.Τους συμπαθούσα πολύ αυτούς τους τύπους.Ωστόσο συνέχισα να κάνω παρέα με τον Νίκ,τον Άγγελο και τον Βασίλη.
Πλέον είχα 2 παρέες τους Άγγλους και τους Έλληνες όπως συνήθιζα να τους αποκαλώ.Anw)

"Άλεξ;Καιρό να σε δούμε.Που τριγυρίζεις πλέον τα βράδυα;"είπε ο Μάρκ και με πλησίασε.
"Σκάσε ρε."φώναξα χωρίς να κρύψω το χαμόγελο μου.
Για πρώτη φορά μετά απο το ατύχημα ήμουν χαρούμενος.Κατάφερα να αποκτήσω όσα είχα παλιά.Χαμογελούσα γιατί ήμουν ερωτευμένος με την Κριστίνα.Με έκανε χαρούμενο.Την άφησα να μπεί μέσα στον κόσμο μου και έγινε ο κόσμος μου.

Έκανα ένα μπάνιο φόρεσα την adidas φόρμα μου τα άσπρα μου παπούτσια και ένα απλό άσπρο μπλουζάκι έτρεξα στο δωμάτιο της άνοιξα την πόρτα του δωματίου(μου έδωσε κλειδία για κάθε ενδεχόμενο)

Την είδα να φιλιέται με τον μαλάκα τον Άντριαν.Να φιλιέται.Μαζί του.
Έτρεξα προς το μέρος τους τον άρπαξα απο τον λαιμό και άρχισα να του χώνω μπουνιές στο πρόσωπο και στην κοιλιά.Η Κριστίνα άρχισε να κλαίει και έπεσε στο πάτωμα.
Τον έσπρωξα με δύναμη στον τοίχο και τον έριξα κάτω.
"Μπάσταρδε,μαλάκα.Είναι δικιά μου μην την αγγίξεις ποτέ ξανά."είπα και τον έφτυσα.
Έπειτα τον έπιασα απο την φανέλα και τον έριξα έξω απο το δωμάτιο.
Έμεινα να κοιτάζω την Κριστίνα καθώς έκλαιγε και εγώ έπεσα κάτω στο πάτωμα.Την έβλεπα και δεν μπορούσα να καταλαβω τι είχε συμβεί.Τον φίλησε.Αυτή.Με την θέληση της.Δεν μπορούσα να μιλήσω.
Βγήκα απο το δωμάτιο ανέβηκα στην μηχανή και έφυγα μακρυά της.

.............................................................................

Γιατί;Κριστίνα γιατί;Έλεος...

Σόρυ αγαπούλια.Απαίσιο κεφάλαιο το ξέρω.Τα καλύτερα έρχονται μετά απο τα χειρότερα και μετά τα καλύτερα πάλι χειρότερα.Μισώ αυτό τον τρόπο που γράφω μερικές φορές!
Anw.Θα δείτε τι θα συμβή!Ξέρω πώς όλοι μισήτε τον Άντριαν και νομίζω πώς απο εδώ και πέρα όλοι τον μισούμε.

Kisses😘😘😘