Strangers(Wattys Winner 2016)

Chapter 4

Δεν το πιστέυω.Γιατί δεν με προειδοποίησε ο Νικόλας για αυτό που θα συναντούσα εδώ μέσα;Φυσικά..Πώς να θυμόταν πως συγκατοικούσε με τον Άλεξ τόσο μεθυσμένος που ήταν;

Λοιπόν.Ηρέμησε Κριστίνα.Ηρέμησε.Είναι απλά ένα γουρούνι.Ένα γουρούνι με τέλειο πρόσωπο.Υποσυνείδοτο σκάσε.Σκάσε.Και τωρα τί;Κλαίω;Γιατί είμαι μουσκεμένη;Έχω 61 μέρες να δώ εφιάλτη.Γιατί κλαίω;
Δεν μπορώ να σταματήσω.Το βρήκα..θα κάνω μπάνιο.Το μπάνιο πάντα με ηρεμεί.
Έβγαλα τα ρούχα μου και μπήκα στο μπάνιο.Το κρύο νερό με βοήθησε να ξεχάσω τον Άλεξ.Ωραία.Βγήκα απο το μπάνιο,τυλίχτηκα με μια πετσέτα και ξεκλείδωσα την πόρτα.
Σύνελθε ηλίθια,ούρλιαξα στον εαυτό μου.Είσαι σε ένα ξένο σπίτι με 4 άντρες και θα βγείς έξω με μια πετσέτα;Γυμνή;

Φόρεσα τα λερωμένα ρούχα και πήγα στον ξενώνα.Διάλεξα ένα φθαρμένο μπλέ τζίν και ένα κοντομάνικο μπλουζάκι χρώματος μπλέ.Φόρεσα την adidas μαύρη μου ζακέτα(Αγγλία είμαστε.Εδώ κάθε μέρα βρέχει.)και τα superstar μου.Έπιασα τα μάυρα μου μαλλιά σε μια πρόχειρη αλογοουρά και πήρα τις βαλίτσες μου.
Καθώς κατευθυνόμουν στην κουζίνα με είδε ο Βασίλης με τις τσάντες και προσφέρθηκε να με βοηθήσει.
"Δώσε μου τις τσάντες.χαχα.Έλα άσε με να σε βοηθήσω."
"Οκ.Ευχαριστώ πολύ."
"Να σε πάρω κάπου μήπως;Ο Νίκ ακόμη κοιμάται και το πιο πιθανό θα κοιμάται μέχρι το απόγευμα."
"Πολύ θα το ήθελα."αναστέναξα απο ανακούφιση.Ανυπομονούσα να δώ την εστία μου.
"Άντε πάμε λοιπόν."

Στον διάδρομο μας διέκοψε ο Άλεξ.
"Για που το βάλατε;"
"Φύγε."τον έσπρωξα απο μπροστά μου και με άρπαξε απο τον καρπό.Πλησίασε τα χείλη του στα δικά μου και οι ανάσες μου γίνονταν όλο και πιο αργές.
"Φύγε σου είπε."φώναξε ο Βασίλης και πλησίασε τον Άλεξ τραβώντας τον απο τον ώμο.
"Θα την πάρω εγώ στην εστία.Τώρα φύγε απο εδώ πρίν μιλήσω στην Λίντα για την προχθεσινή σου περιπετειούλα."είπε ο Άλεξ σπρώχνωντας με μεγαλύτερη δύναμη τον Βασίλη.
"Οκ.Τώρα σκάσε."είπε ο Βασίλης νεύοντας μου με κατανόηση και θλίψη ταυτόχρονα.Sorry τον άκουσα να μου λέει καθώς έφευγε.

"Και τώρα..μόνοι.Που πάμε;"
"Πουθενά.Θα ξυπνήσω τον Νίκ."είπα με σιγουριά.
"Δεν νομίζω να το θές αυτό.Δεν είναι και πολύ μόνος αυτή τη στιγμή.Εκτός κι αν θές να τον δείς γυμνό."
"Μπλιάχχ.."είπα με αηδία και τον έσπρωξα.
Κατευθύνθηκα μεχρι την πόρτα και όταν γύρισα για να τον κοιτάξω ήδη κρατούσε μια απο τις βαλίτσες μου.
"Άκου.Επειδή δεν τα πάω καλά με τους εκβιασμούς.Ή θα σε πάω ή θα κρατήσω αυτή την βαλίτσα."
"Χαχα.Το είδαμε πώς δεν τα πάς καλά με τους εκβιασμούς.Καιι...και..δώσε μου...Τώ..τώρα την τσάντα."είπα και άρχισα να κοκκινίζω.
"Οππ..Ήδη έχω φανταστεί τι υπάρχει μέσα σε αυτή την τσάντα.Μμμμ.Πολύ θα ήθελα να περάσω το βράδυ μου ψαχουλέυοντας εδώ μέσα."
"Σερβιέτες και ταμπόν."
"Τι;"είπε όλο απορία.
"Είπα σερβιέτες και ταμπόν αυτό έχει μέσα η τσάντα.Τώρα δώσε μου την και πάμε."
"Χαχα.Δεν είσαι καθόλου αστεία.Παμέ;Πάμε λοιπόν."

Ανεβήκαμε πάνω στην μοτοσυκλέτα του και φορέσαμε κράνος.
"Και οι βαλίτσες μου;"είπα όλο περιέργεια.
"Την μικρη με τα ταμπόν και τις σερβιέτες την χωρά κάτω απο το κάθισμα.Την μεγάλη αναγκαστικά θα την κρατάς."
"Χαχα."γέλασα ειρωνικά και τοποθέτησα τις βαλίτσες σε ένα βολικό,προσωρινό χώρο.
"Για να σε πάρω όμως μου χρωστάς 2 πράγματα."
"Τίποτα δεν σου χρωστάω.Είσαι ηλίθιος;"
"Λιγάκι είμαι η αλήθεια.Πρώτο πράγμα που θέλω απο εσένα είναι το τηλέφωνο σου και δεύτερο πράγμα να με αφήσεις να σου εξηγήσω τι συνέβη εκείνο το πρωί,please."
"Επειδή είπες please."είπα και αναταλάξαμε τηλέφωνα.

Ο μόνος λόγος που τον άφηνα να μου εξηγήσει ήταν γιατί κοντά του η ζωή μου ήταν λιγάκι καλύτερη απο'τι μακριά του.
Τον καταχώρισα στις επαφές μου ώς Άλεξ.
Ναι.Σκέτο Άλεξ.Να μην πάρει και θάρρος.Αυτός αντίθετα κατάφερα να δώ πώς με καταχώρισε με το ονομα Μάτια μου💕💕💕

.............................................................................

Γλυκανάλατο πάρτ;Λιγάκι.
Καμιά πιο ενδιαφέρουσα σκηνή Άλεξ,Κριστίνα σε μερικά πάρτ;Όχι ακόμα.Προηγούνται άλλα αγαπούλια μου.Ελπίζω να το αγαπήσατε αυτό το κεφάλαιο όσο και εγώ..😇

Kisses😘
P.s Δεν θα πώ για comments..Πλέον εννοείται...το ίδιο και για την ψήφο σας💎💎💎

Vote my story!