Strangers(Wattys Winner 2016)

Chapter 59

Περασαν 2 μερες.

Ο Αλεξ με βοηθησε να μεταφερουμε τον Αντριαν μεσα στο αυτοκινητο.Ηταν βρεγμενος.Δεν ξεραμε τι να κανουμε.Και οι τρεις μας ειμασταν σε αθλια κατασταση.
Ειχαμε συνειδητοποιησει πως οσοι ηταν μεσα στο κτηριο πεθαναν.
Ο Αλεξ θα πηγαινε με τα ποδια να ψαξει για επιζωντες σημερα.Ειχαμε μια αμυδρη ελπιδα.
Ο Αντριαν αμιλητος ετρεμε.Τον τυλιξαμε με μια κουβερτα και αναψαμε μια φωτια.Στησαμε μια προχειρη σκηνη μεσα στα δεντρα ξεροντας πως χωρις τον Αντριαν δεν γνωριζαμε πως να κινηθουμε.Φυσικα δεν μπορουσαμε να μεινουμε εκτεθειμενη στον δρομο.Υπηρχαν πολλοι κινδυνοι.Αγνωστοι για εμενα και τον Αλεξ γνωστοι ομως για τον Αντριαν.

Μεσα μου ηλπιζα να εχουν καταφερει να ξεφυγει οι φιλοι και γνωστοι μας απο το ψυχιατρειο πριν την εκρηξη.Η εκφραση του Αντριαν ομως 2 μερες πριν υποδεικνυε κατι διαφορετικο.Προσπαθουσα να εκλαβω ολα τα σημαδια αλλιως.Δεν ηθελα να υποκυψω,να λυγισω.Ο Ντιλαν,η Αμπυ,η Νανα,ο πατερας του Αντριαν,οι νοσοκομες,οι ασθενεις..Τοσα πολλα ατομα.Δεν ηξερα τι ειχαν απογεινει.Δεν πεθαναν.Αυτο ελεγα συνεχεια στον εαυτο μου ξανα και ξανα.

«Πεθαναν Κριστιν.Σταματα να υπεραναλυεις τα παντα.Φευγουμε τωρα.»ειπε ο Αντριαν.Με ξαφνιασε.Εδω και 2 μερες δεν μιλουσε.Ακουμπησα το μετωπο του.Ειχε πυρετο.

«Αντριαν.Σταματα...»ειπα.Μου γκρεμιζε τις ελπιδες.

«Πεθαναν.»ειπε με τονο σοβαρο.»Κανεις δεν επεζησε.Αν δεν φυγουμε τωρα θα ειμαστε οι επομενοι.»συνεχισε να λεει.

«Ο Αλεξ πηγε να ψαξει για επιζωντες.Δεν προκειται να φυγω χωρις αυτον.»ειπα αποφασισμενη.

«Παω να τον φερω..»ειπε και σηκωθηκε.»Εσυ μεινε εδω.»

«Καιγεσαι στον πυρετο.Καθισε.Εξαλλου ο Αλεξ ειναι στον δρομο της επιστροφης.Λειπει εδω και αρκετη ωρα.»ειπα και τον ακουμπησα ωστε να καθισει.

Περασαν ελαχιστα δευτερολεπτα χωρις να μιλησω.

«Θελω να ξερω..Τι μου ειπες πριν 2 μερες;Τι εννοουσες με ολα αυτα;Γνωριζες για την εκρηξη;»

Παγωσε.Απομακρυνε το βλεμμα του απο πανω μου.

«Μου ειναι δυσκολο να σου τα εξηγησω χωρις να με μισησεις ξερεις..Δεν μπορω.Συγνωμη Κριστινα.»ειπε αμηχανα.

«Ανόητε..ανοητε..ανοητε»μονολογησα θυμωμενα.
«Απο τη στιγμη που με αφορουν ολα τα περιστατικα οφειλεις να μου τα πεις χωρις δισταγμους.Ακομη και αν σε μισησω ειναι δικαιωμα μου.Ποσο εγωιστης εισαι;Απλα μιλα.»Δακρυα γεμισαν τα ματια μου.

«Κριστινα σε παρακαλω..»

«Απλα μιλα..»

Χαμηλωσε το βλεμμα του.
«Ολα ξεκινησαν πριν 4-5 χρόνια.Συνχωρεσε με αν δεν μιλήσω με ακριβεια αλλα εχω χασει τον λογαρισμο εδω και μηνες.Συγκεκριμενα ολα ξεκινησαν λιγο πριν τον θανατο της μητερας σου και της αδελφης σου...»

«Τι εννοείς;Τι ξεκινησε;»

«Ο πατερας σου δεν ειναι αυτος που νομιζεις Κριστινα.Ο πατερας σου ειναι ενας ανθρωπος πολυ επικινδυνος.Ανηκει σε μια απο τις μεγαλυτερες σπειρες δολοφονων και εγκληματιων που καραδωκει παγκοσμια.Εμπλεκεται στη δολοφονια χιλιαδων ανθρωπων και σε αρκετες τρομοκρατικές επιθέσεις που έχουν γίνει πρόσφατα.Τον κηνυγα η Interpol,το FBI στην Αμερική,η CIA και πολλές αλλες οργανώσεις.Είναι υψηλοβαθμος στην σπειρα εγκληματιων.Λενε οτι έχει δικους του σε καθε οργανωση για αυτο και δεν εχουν καταφερει να τον εντοπισουν ακομη.»

«Τι λες Αντριαν;Ακους τον εαυτο σου;Ο πυρετος θα φταιει..»γελουσα τοσο δυνατα που αρχισα να κλαιω ταυτοχρονα.

Εβαλε το χερι του μπροστα στο στομα μου..
«Σσσσσς..»

«Κριστινα..»ψιθυρισε.»Ολα αυτα τα ξερω γιατι ανηκω και εγω σε αυτη την οργανωση.»ειπε.

Τον χτυπησα δυνατα στον ωμο και απομακρυνθηκα.Αρχισα να τρεχω στο δασος μεχρι που δεν εβλεπα μπροστα μου.Ακουμπησα με τα χερια μου τα ματια μου.Δακρυα.Γονατισα στην λασπη.

Ενιωσα καποιο να με ακουμπαει και γυρισα.Ο Αντριαν με αρπαξε απο την μεση και μου ενεψε να κανω ησυχια.Τυλιξε τα μπρατσα του γυρω μου και με κρατησε σφικτα.

«Σε παρακαλω κανε ησυχια.Θα μας ακουσουν.»ειπε ο Αντριαν ψιθυριστά.