Strangers(Wattys Winner 2016)

Chapter 27

Κοίταζα για παραπάνω απο 2 λεπτά όλο απορία τον Νίκο,εννοώ τον πατέρα μου.

Με τα μάτια μου παρατηρούσα όλο περιέργεια την καινούργια του εμφάνιση.Είχα καιρό να τον δώ ξυρισμενο..Απο τότε που πέθανε η Ξένια.Μια ευωδία λουλουδιών ερχόταν απο το μέρος του.Ήταν φρεσκοπλυμένος και δεν μύριζε αλκόολ.Φορούσε ένα καθαρό λευκό πουκάμισο και καινούργια μάυρα παπούτσια.

"Είσαι καλά;"ρώτησε όταν κατάλαβε πως δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη.
"Εμμμ..Ναί."είπα ξεφυσώντας.
"Χμμ."είπε και απομακρύνθηκε απο κοντά μου.Κάθισε στο τραπέζι και κοίταζε το πάτωμα για λίγη ώρα προτού μου μιλήσει.

"Παντρέυομαι."ξεφούρνισε απαλά.
"Τι;"είπα σχεδόν τσιριχτά.
"Εμμ ναι.."είπε.
"Χαίρομαι για εσένα.Τώρα βγές έξω απο το σπίτι μου."είπα δυνατά.
"Δεν ήθελα να σε αναστατώσω."είπε και σηκώθηκε πλησιάζοντας με.
Έβαλα τα χέρια μου μπροστά μου ώστε να μην με πλησιάσει άλλο.
"Βαρέθηκα να διώχνω ανθρώπους.Απλά φύγε χωρίς να σου το ζητήσω."είπα όσο πιο ήρεμα μπορούσα.
"Δεν..."προσπάθησε να μου πεί την στιγμή που ο Άλεξ μπήκε στο δωμάτιο.

"Όλα καλά;"ρώτησε και με πλησίασε πιάνοντας με απο το χέρι.
"Νάι.Μόλις έφευγε."είπα και έσκυψα πάνω στο στήθος του.

"Φύγε απο κοντά της."είπε ο Νίκος πλησιάζοντας με και σπρώχνωντας τον Άλεξ απο κοντά μου.
"Τι κάνεις;"ρώτησα και μπήκα μπροστά του.
"Κριστίνα δεν...Δεν έχει καμιά σχέση αυτός μαζί σου."είπε.
"Κι όμως.."είπα δείχνωντας το δακτυλίδι που ήταν περασμένο  απο το δάκτυλο μου.
"Δεν γνωρίζεις.Δεν μπορώ να σου πώ.Απλώς δεν τον θέλεις κοντά σου."είπε και τα μάτια του γέμισαν δάκρυα οργής.
"Τι εννοείς;"ρώτησα.
Ο Άλεξ με κρατούσε σφιχτά κοντά του και δεν μπορούσα να αναπνεύσω απο την πολύ πίεση.
Έσπρωξα απαλά τον Άλεξ και πλησίασα τον πατέρα μου.
"Αν δεν μου πείς απλά φύγε.Δεν έχεις καμιά θέση εδώ.Έχασες το δικαίωμα να με αποκαλείς κόρη σου και να με συμβουλέυεις την στιγμή που αδιαφόρησες για εμένα,που με έφταιξες για δικά σου λάθη.Εσύ οδηγούσες το γαμημένο αυτοκίνητο.Εσύ την σκώτοσες.Εσύ ευθύνεσαι που μας άφησε η μητέρα."
"Κριστίνα.Όχι.Σταμάτα."είπε και έχωσε το πρόσωπο του μέσα στην φούχτα του.
"Χρόνια τώρα κατηγορούσες εμένα και την Ξένια που έφυγε η μητέρα.Μετά τον θάνατο της Ξένιας κατηγόρησες εμένα.Δεν με ήθελες κοντά σου."
"Αυτό δεν είναι αλήθεια..."
"Άσε με.."είπα και απομακρύνθηκα απο κοντά του.Ο Άλεξ μας κοίταζε όλο απορία.

"Νομίζω πρέπει να φύγεις.."είπε ο Άλεξ στον Νίκο.
"Όχι."είπε και έσπρωξε τον Άλεξ πιο δυνατά απο πρίν.
"Εσύ..."πήγε να πεί κάτι αλλά τον σταμάτησα.
Έπιασα τον Άλεξ απο το χέρι και βγήκαμε απο το δωμάτιο.Άνοιξα την πόρτα και τρέχαμε για ώρα μέχρι που φτάσαμε στο πάρκο.
"Τι;Τι κάνεις Κριστίνα;"είπε λαχανιασμένα ο Άλεξ.
"Δεν θέλω να ξέρω.Κατακρίβειαν δεν με νοιάζει.Σε αγαπώ.Ό,τι και να πεί αυτό δεν αλλάζει τίποτα για εμένα.Για εσένα;"είπα γρήγορα.
"Όχι,τίποτα."απάντησε χωρίς να το σκεφτεί καθόλου.

.............................................................................

Ακόμα ένα κεφάλαιο έφτασε στο τέλος του!
Αγωνία;Συγχυσή;Ναιιιι!

Kisses αγαπούλια😘😘😘