Strangers(Wattys Winner 2016)

Chapter 33

3 μήνες μετά

Έβλεπα τον τοίχο για πολύ ώρα.Με τα χέρια μου περιεργαζόμουν ένα κομματάκι του που είχε χαλάσει.Ξεφλούδιζα το τσιμέντο και παρατηρούσα το όμορφο πράσινο χρώμα να εξαφανίζεται.Την θέση του τώρα είχε πάρει ένα μεγάλο άσπρο σχήμα.
Με το άλλο μου χέρι χαϊδευα την κουβέρτα δίπλα μου.
Ένας δυνατός ήχος με έβγαλε απο την ησυχία μου.
Ξάπλωσα στην πολυθρόνα και γύρισα την πλάτη μου αδιάφορα στο άτομο που με κοιτούσε φωνάζοντας το όνομα μου.
Δεν πέρασε ούτε ένα λεπτό και ένιωσα ένα χέρι να με ακουμπά στον ώμο.
Η νοσοκόμα με πλησίασε πιάνοντας μου απαλά το χέρι.
"Κριστίνα;Ο Δρ.Ντίλαν ήρθε να σε επισκεφθεί.Θές να τον δείς;"μου είπε.
"Ναί."είπα με ένα τόνο χαράς.

Χάρισα ένα χαμόγελο στο άτομο που με κοίταζε απο το παράθυρο.
Με το χέρι μου του έκανα νόημα να περάσει και άφησα τον τοίχο στην ησυχία του.
"Γεία.."είπα χαμηλόφωνα και τον κοίταξα γεμάτη χαρά.
"Γειά.."είπε απαλά και άνοιξε τον φάκελο μου."Πώς νιώθεις σήμερα;"ρώτησε και κοίταξε τις σελίδες μπροστά του.
"Καλά.."απάντησα μονολεκτικά όταν καάλαβα πως είχε έρθει για τον καθημερινό έλεγχο.
"Μόνο καλά;Αφού σε επισκέφθηκα και σήμερα όπως σου το υποσχέθηκα γιατί είσαι απλά καλά;"είπε και έβγαλε τα γυαλιά του για να με κοιτάξει πιο προσεκτικά.
"Είναι η δουλειά σου να έρχεσαι κάθε μέρα."είπα.
"Κι όμως..Είναι δουλειά του Δρ.Νέλσον να έρχεται κάθε μέρα αλλά...κατάφερα μετά απο πολύ πείσμα να σε πάρω."μου είπε χαμογελώντας.
"Δεν είμαι ιδιοκτησία σου για να με πάρεις.."Εσκυψα και δάκρυα ξέφυγαν απο τα μάτια μου.

"Ήρθε σήμερα;"ρώτησα γεμάτη ελπίδα.
Για μια στιγμή με κοίταξε και μετά γύρισε το βλέμμα του κουνώντας αρνητικά το κεφάλι του.

"Αυτός ευθύνεται.."είπα στον Δρ.Ντίλαν και περισσότερα δάκρυα άρχισαν να τρέχουν σαν ποτάμι απο τα μάγουλα μου.
"Κανείς δεν ευθύνεται.Αυτό το έχουμε ξαναπεί.."απάντησε απότομα."Έτοιμη για τις ερωτήσεις;"
"Ναι.."απάντησα κοιτάζοντας τον.

(Ο Ντίλαν ήταν ο ψυχίατρος μου.Ήταν ο γιός του ιδιοκτήτη της κλινικής.Αυτή την περίοδο έκανε την πρακτική του ώς ψυχίατρος εδώ και έτυχε να ασχολείται με την υπόθεση μου.Στην αρχή ήταν μονάχα ο γιατρός μου,όμως με την πάροδο του χρόνου έγινε περισσότερο φίλος μου παρά γιατρός μου.Γνώριζε τα πάντα για εμένα.Τα προβλήματα μου,τις φιλοδοξίες μου όλα μου τα μυστικά και δεν με έκρινε.)

"Πρώτα απο όλα παρουσιάζεις κάποιο πρόβλημα με τα καινούργια φάρμακα που σου χορηγούμε;"
"Όχι.."απάντησα.
"Νιώθεις πόνο σε κάποιο μέρος του σώματος σου;"
"Όχι..πουθενά.."
"Ωραία.Πόσες μέρες έχεις να πιείς υπερβολική δόση χαπιών;"
"3 μήνες."είπα χαμηλόφωνα.
"Πόσων μηνών έγκυος ήσουν όταν απέβαλες;"
"Τί;"
"Πόσων μηνών..."Τον διέκοψα καθώς μιλούσε.
Επανάλαβα μια φορά απο μέσα μου τα σκληρά αύτα λόγια.
"Σχεδόν 3 μηνών.."απάντησα κοφτά.
"Ποιός ευθύνεται που εχασες το μωρό;"

.............................................................................

Μην με μισείται.Πραγματικά.
Χάλια,χάλια,χάλια.
Το ξέρω.
Όμως κάποια στιγμή όλα τα άσχημα τελειώνουν.

Kisses αγαπούλια😘😘😘

P.s Σας ευχαριστώ για την στήριξη σας!Πλησιάζουμε τους 10.000 αναγνώστες😍