Strangers(Wattys Winner 2016)

Chapter 11

Άλεξ POV

Δεν μπορούσα να σταματήσω να κοιτώ τα αναψοκοκκινισμένα της μάγουλα.Ήταν ό,τι πιο γλυκό έιχα να δώ τον τελευταίο χρόνο.Γελούσε και φωτίζονταν τα πανέμορφα της μάτια.
Με κοίταζε και ήθελα να αποσπάσω με κάποιο τρόπο την προσοχή μου προτού της αρπάξω και την ξαναφιλήσω.
"Εδώ με φίλησες για πρώτη φορά."της είπα.
Με την δεξιά μου παλάμη άρχισα να ανακατεύω τα μαλλιά μου και έχω την αίσθηση πώς κοκκίνισα.
"Σε φίλησα;"είπε και με πλησίασε περισσότερο.."Τότε το κάναμε λάθος αυτή τη φορά.."είπε υψώνοντας το πρόσωπο της προς εμένα.
Πρίν προλάβω να δικαιολογηθώ αρκετά καλά με αρπάζει και με φιλά.
"Τώρα διορθώσαμε το λάθος.."είπα και την έπιασα στην αγκαλιά μου.

Πέρασε περίπου 1 ώρα και εμείς καθόμασταν στο παγκάκι βλέποντας ο ένας τον άλλον και καταφέρνοντας να κλέψουμε φιλιά ο ένας απο τον άλλο.
"Άλεξ;Νομίζω πώς άρχισα να θυμάμαι.."
"Τι;Τι εννοείς;Τι θυμάσαι;"την ρώτησα και τα μάτια μου βούρκοσαν.
"Θυμάμαι την πρώτη φορά που πήγαμε σπίτι σου όταν ήμασταν 13.Θυμάμαι το πρόσωπο σου.."μου είπε και χώθηκε πιο βαθυά στην αγκαλιά μου.
"Πές μου.."της είπα και έβγαλα το δερμάτινο σακάκι μου σκεπάζοντας την.
"Ήταν η πρώτη μέρα του σχολείου.Εσύ με κάλεσες για να με κεράσεις μπισκότα με γάλα και εγώ δέχτηκα.Πήραμε το δρομάκι που ήταν δίπλα απο την λίμη και κάναμε μια στάση προτού συνεχίσουμε.Ταίσαμε τις πάπιες.."Λέγοντας μου αυτά άρχισε να κλαίει.
"Τι;"ρώτησα.
"Δεν θυμάμαι τίποτα άλλο..Μόνο αυτά.Συγνώμη."είπε και συνέχισε να κλαίει.
"Μου φτάνουν.."της είπα και σηκώθηκαμε απο το παγκάκι.

Αρχίσαμε να περπατάμε μέχρι που φτάσαμε στην μηχανή.Ανεβήκαμε πάνω και σε λίγη ώρα ήμασταν έξω απο τον ξενώνα.

"Δεν θέλω να μπώ μέσα.Δεν θέλω να δώ άλλο κόσμο σήμερα."
"Θα σε πάρω σε ένα μέρος,καλύτερο απο το παγκάκι του σχολείου."είπα και την έπιασα απο το χέρι.

Κατεβήκαμε απο την μηχανή και μπήκαμε στο κεντρικό κτήριο την πανεπιστημιούπολης που ήταν η καφετέρια και η τραπεζαρία.Τέτοια ώρα ήταν άδεια αλλά άνοιξα τα φώτα και ανεβήκαμε τις σκάλες.
"Που πάμε;"ρώτησε με τα μεγάλα της μάτια γεμάτα απορία.
"Σε ένα μέρος που συνηθίζαμε να περνάμε ώρες διαβάζοντας μαζί,προτού γράψουμε τις αιτήσεις μας για το πανεπιστήμιο."είπα και χαμογέλασα.
"Έχουμε ξαναέρθει εδώ δηλαδή;"
"Ναί.Άπειρες φορές.Απο τα 13 μας."
"Μα γιατί εδώ;"είπε προσπαθώντας να αναπνεύσει απο την κούραση καθώς ανεβάιναμε τις σκάλες.
"Εδώ δούλευε η μαμά μου.Ερχόμασταν εδώ τα απογεύματα όταν ετοίμαζε το φαγητό για την επόμενη μέρα.Δούλευε ώς μαγείρισα."είπα και σταμάτησα για λίγο πέρνοντας μια ανάσα.

Άνοιξα την μεταλλική πόρτα και καθίσαμε στην άκρη της ταράτσας.
"Φοβάμαι."είπε τόσο σιγά όσο ένας ψίθυρος.
"Μα είμαι εδώ και σε κρατώ,δεν θα σε αφήσω να μου πέσεις.Δεν πρέπει να φοβάσε."
"Όχι τα ύψη..Φοβάμαι τη θα συμβή εάν δεν θυμηθώ..."Έσκυψε και έβαλε τις παλάμες τις μπροστά απο το πρόσωπο της.Άκουσα μικρούς λυγμούς όταν έπιασα την μέση της και της είπα.
"Ναι..Το ξέρω.Μα είμαι εδώ και σε κρατώ,δεν θα σε αφήσω να μου πέσεις.Δεν πρέπει να φοβάσε...Σε αγαπώ!"
Κατέβασε τα χέρια της και με αγκάλιασε σφικτά.Έπειτα μου έδωσε ένα φιλί στον λαιμό και έπεσε πάνω μου.

.............................................................................

Είμαι εθισμένη.Τέλος!Δεν μπορώ να σταματήσω να γράφω.Η αγάπη αυτών των δύο με εμπνέει στο να συνεχίσω να γράφω μια ιστορία που να αξίζει να διαβαστεί απο πολλούς χρήστες στο wattpad.
Συνεχίστε να προτείνεται την ιστορία μου στους φίλους/γνωστούς σας.Μόνο έτσι θα συνεχίσω να γράφω με έμπνευση.

Ωστόσο το καλύτερο δεν σας το έχω πεί!Η ιστορία θα έχει και συνέχεια με το Strangers ll που θα γράψω μόνο αν φτάσω τους 1K αναγνώστες.Κάνετε την έμπνευση μου δύναμη και έτσι θα σας ανταμίφσω.Σας αγαπώ τον καθένα απο εσάς αγαπούλια!Μου είστε ανεκτίμητοι.❤️❤️❤️❤️❤️

Kisses😘😘😘