Strangers(Wattys Winner 2016)

Chapter 50

Απομακρύνθηκα ανέκφραστη και έριξα ένα δυνατό χαστούκι στο μάγουλο του Άντριαν.
Σηκώθηκα απότομα..

"Με κοροϊδεύεις;Εγώ σου εξομολογήθηκα τα αισθήματα μου για τον Άλεξ και εσύ με φιλάς;Τι πάει λάθος μαζί σου;"

Το χέρι του ακόμα κρατούσε το δικό μου.Με κοίταζε περίεργα για ώρα.Ένιωθα μια ζεστασιά..Γνώριμη μεν..Περίεργη δε..
Δεν κούνησα το χέρι μου.
Σταμάτησα να φωνάζω για ένα δευτερόλεπτο.
Απόλυτη ησυχία.Άκουγες μονάχα το χαλάζι να πέφτει απότομα..Να κτυπά τα παράθυρα με δύναμη.Το γυαλί ένιωσα προς στιγμής πως θα γινόταν κομματάκια μπροστά στα μάτια μας.
Ένα δυνατός θόρυβος ακούστηκε και έστρεψα το βλέμμα μου στον διάδρομο.Κοίταξα την πόρτα.Κάποιος την κτυπούσε.
Μια νεαρή νοσοκόμα έψεφσαι να την ανοίξει.Πλησίασα και εγώ.
Κάρφωσα τα μάτια μου στο άτομο που έμπαινε μέσα.

"Είσαι εδώ.."ανακοίνωσα πλησιάζοντας το άτομο που μόλις μπήκε μέσα.
Ήταν ο Ντίλαν.Τον αγκάλιασα δυνατά και χώθηκα στην αγκαλιά του.Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του.

"Είσαι καλά..."είπε και με έσφιξε ακόμα περισσότερο."Ξέρεις...δεν ήρθα μόνος μου."είπε νεύοντας μου πρός το άλλο άτομο που μας κοίταζε.

"Άλεξ.."ούρλιαξα και πετάχτηκα στην αγκαλιά του.Με φίλησε στο μέτωπο και σούφρωσα τα χείλη μου.Με πλησίασε δίνοντας μου ένα δυνατό φιλί στο στόμα.

"Σε πεθύμησα.."είπε κοιτάζοντας με στα μάτια.

"Ποτέ δεν σε ξέχασα..Να το ξέρεις.."είπα χαμηλόφωνα.

"Έφυγες.."δεν πρόλαβε να τελειώσει και ο Άντριαν μας πλησίασε.

...........................................................................

Σκωτόστε με!!!Έχει 1 αιώνα να βάλω chapter και έβαλα μόνο 1 και μικρό!
Σόρρυυυυυυ!!😭😭😭😭😭

Kisses αγαπούλια😘😘😘