Strangers(Wattys Winner 2016)

Chapter 49

"Είστε εντάξη;"είπα στην Νάνα.

"Ναί..."είπε και σηκώθηκε απότομα φεύγοντας απο κοντά μου.
Ήταν παράξενο..Αυτή ήταν παράξενη...

Κάθισα μια στιγμή.Ήμουν περίεργη.Ο Άλεξ έψαχνε για εμένα τώρα;Τι του είπε ο Ντίλαν;
Άρπαξα το τηλέφωνο που είχα δεί προηγουμένως.Πληκτρολόγησα βιαστικά το νούμερο του και πλησίασα το ακουστικό στο αριστερό αυτί μου.Περίμενα..
Χτύπησε 2 φορές..

"Παρακαλώ;"άκουσα την φωνή του.Βαθιά και σαγηνευτική.
Δεν μπορούσα να μιλήσω.Οι λέξεις κόλλησαν στα χείλη μου.
Πέρασε ένα λεπτό και κανένας ήχος δεν ακούστηκε απο την άλλη γραμμή.

"Κριστίνα εσύ;"είπε ο Άλεξ και ένας κόμπος σχηματίστηκε στην καρδιά μου.
Η φωνή του έγινε πιο λεπτή..ένα απαλό βουητό πήρε την θέση της φωνής του.Έκλαιγε;

"Εγώ.."κατάφερα να πώ σιγανά.

"Σε αγαπώ.."είπε ο Άλεξ και παρέμεινα βουβή στην θέση μου..Κάτι μουρμούρισε.Δεν μπορούσα να ακούσω καθαρά και τότε η γραμμή έκλεισε απότομα.
Η φωνή του χάθηκε και δεν πρόλαβα να απαντήσω.

Κοίταξα το κενό.Με το βλέμμα μου παρατηρούσα την άδεια αίθουσα μέχρι που κάποιος με ακούμπησε στον ώμο.Γύρισα απότομα,με μάτια βουρκωμένα και κατακόκκινα.

"Τι έπαθες;"ρώτησε ο Άντριαν και κάθισε στο πάτωμα δίπλα μου.

"Η γραμμή...η γραμμή του τηλεφώνου έκλεισε.."τραύλισα.

"Εξαιτίας της καταιγίδας.."είπε δείχνωντας μου απο το παράθυρο τα μαύρα σύννεφα με τις αστραπές.

Δεν είχα προσέξει πώς άρχισε να βρέχει έξω.Ένιωσα ένα στιγμιαίο πανικό.Ρεύμα διαπέρασε το κορμί μου.

"Κρυώνεις;"ρώτησε ο Άντριαν.

Δεν ένεψα.
Σηκώθηκε απο το πάτωμα και με το χέρι του άνοιξε ένα ντουλαπάκι.Έπιασε ένα ζεστό,χνουδωτό σεντόνι απο μέσα και μου το έδωσε.Τυλίκτηκα και ξάπλωσα ανέκφραστη.

"Ποιός ήταν;"ρώτησε.

Τον κοίταξα για μια στιγμή και απάντησα.
"Ο Άλεξ.."

"Ακόμη τον αγαπάς;Μετά απο τόσα χρόνια;"

"Αρραβωνιαστήκαμε ξέρεις.."είπα με ένα χαμόγελο.

"Ουάου.."είπε δυνατά και γέλασε μαζί μου.

"Αλλά μετά χωρίσαμε..για διάφορους λόγους."είπα σκεπτική.

"Αλλά ποτέ δεν έπαψες να τον αγαπάς..Είμαι σίγουρος."είπε με τόνο αλαζονικό.

"Τον έπιασα τηλέφωνο..Δεν ήξερα τι να του πώ."Νευρικά ακούμπησα το σεντόνι απομακρύνοντας το.
"Πρέπει να συζητήσουμε για εμάς..για αυτό που έχουμε.."είπα δυνατά.

Με κοίταξε..Κάτι ήθελε να μου πεί αλλά δεν τολμούσε.

"Πές το.."τον παρότρυνα.

"Ξέρεις κάτι;Μπορεί και να μην τον χρειάζεσαι για πάντα.Μπορεί τα σ'αγαπώ μεταξύ σας να έχουν τελειώσει εδώ και καιρό.."είπε γεμάτος σιγουριά."Εάν πρέπει να συζητήσετε για να καταλάβετε τι συμβαίνει μεταξύ σας ίσως απλά να μην έχετε τίποτα."

Παραξενεύτηκα.Δεν περίμενα να μου μιλήσει τόσο απότομα.Ποτέ δεν ήταν έτσι ο Άντριαν.Έκλεισα τα μάτια μου και ξεφύσησα.
Όταν τα άνοιξα βρισκόταν μια ανάσα μακριά μου.

"Τι κάνεις;"είπα και προσπάθησα να τινάξω τα χέρια μου.
Όρμησε πάνω μου φιλώντας με..