Strangers(Wattys Winner 2016)

Chapter 9

Άλεξ POV

Την κρατούσα για ώρες αγκαλιά μέσα στα χέρια μου.Γαμώτο μόνο που την βλέπω έτσι θέλω να πεθάνω.Είμαι ένας εγωιστής,παλιομαλάκας.Εγώ φταίω που είναι έτσι.Γιατί της είπα;Έπρεπε να περιμένω τον Νικόλα να μου πεί τι θα κάναμε.
Η Μόλυ έπιασε τηλέφωνο το ασθενοφόρο και η Άλι τον Νικόλα.Περιμέναμε εκεί,εγώ κρατώντας την αγκαλιά και αυτές κλαίγοντας.

Η Κριστίνα ήταν ακίνητη..Δεν μιλούσε..Δεν κουνιόταν..Δεν γελούσε..Δεν έκλαιγε.Πάντα έκανε 2 απο αυτά τα 4 ταυτόχρονα,εδώ και 5 χρόνια που την ξέρω.

Ακούσαμε τις συρήνες απο το ασθενοφόρο και εγώ την άρπαξα στα χέρια μου.Βγήκα στο δρόμο και με την βοήθεια των νοσοκόμων την τοποθετήσαμε μέσα.Κάθισα δίπλα της για ολόκληρη την διαδρομή.

Όταν φτάσαμε στο νοσοκομείο ο Νικόλας ήταν ήδη εκεί.Έτρεξε προς το μέρος μου και μου έχωσε μια μπουνιά στο πρόσωπο πριν τον απομακρύνουν κάποιοι ανθρώποι απο κοντά μου.Δεν ανταποκρίθηκα,δεν αντέδρασα.

"Αχάριστε,μπάσταρδεε..."άρχισε να φωνάζει.

Κάθισα στο πάτωμα του νοσοκομείου δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω.Την αγαπούσα τόσο πολύ και η κάθε βρισιά που χρησιμοποίησε ο Νίκ για να με περιγράψει μου ταίριαζε απόλυτα.Ανοιγόκλεινα τα μάτια μου και απλά έπαιρνα βαθιές ανάσες.Ευχόμουν σε έναν ανώτερο θεό να μην πληγώθηκε.Να είναι καλά.

Μετά απο λίγη ώρα ένας γιατρός βγήκε στον διάδρομο και μου φώναξε.
"Είσαι συγγενής;"
"Ναι."είπα αν και δεν ίσχυε αφού ήθελα να μάθω αν είναι καλά.
"Η κοπέλα είναι μια χαρά.Έπαθε ένα σόκ αυτό είναι όλο.Δεν έχει παρουσιαστεί κάποια ζημιά στον εγκέφαλο αλλά θα προτιμούσα να παραμείνει στο νοσοκομείο απόψε για να την παρακολουθήσω.Μπορείς να την δείς εάν θέλεις."
"Ευχαριστώ.."είπα και ο γιατρός έφυγε.

Ξεκίνησα να περπατώ προς το δωμάτιο της.Μπήκα μέσα και κάθισα στο κρεβάτι δίπλα της.Κοιμόταν.Ήταν τόσο γαλήνια,τόσο ήρεμη..
Ξαφνικά άνοιξε τα μάτια της και με κοίταξε.
"Άλεξ;"είπε με ένα χαμηλό τόνο στην γλυκιά φωνή της.
Της έπιασα το χέρι και της ένεψα.
"Θυμάμαι.."είπε και με κοίταξε στα μάτια.
"Θυμάμαι το ατύχημα..Θυμάμαι εσένα να μου κρατάς το χέρι στο νοσοκομείο και ο μπαμπάς μου να προσπαθεί να σε διώξει.."
"Ησύχασε..Τώρα ξεκουράσου.."Άρχισε να θυμάται;Αυτό ήταν καλό νομίζω.
Την έπιασα αγκαλιά και κάθισα πάνω στο κρεβάτι της.Δεν προσπάθησε να με διώξει.Απλά κρατιόμασταν και αποκοιμηθήκαμε σε αυτή την στάση.

Άκουσα ανήσυχα βήματα να μπαίνουν μέσα στο δωμάτιο και σηκώθηκα απο το κρεβάτι έντρομος γιατί κοιμόμουν.Γύρισα να την κοιτάξω και ακόμη ήταν γαλήνια.Στην πόρτα στεκόταν ο Νικόλας μαζί με τον πατέρα της τον Νίκο και μας κοίταζαν.

"Φίλε..Δεν ήθελα να σε χτυπήσω.Είχες δίκιο πέρασε καιρός."είπε ο Νίκ και μου έδωσε το χέρι του ώς ένδειξη συμφιλίωσης.
"Οκ.Νομίζω σε συγχωρώ.Μου χαμογέλασε και κατευθύνθηκε προς την πολυθρόνα δίπλα απο την Κριστίνα.
"Εγώ φεύγω τώρα.Νίκ προσεχέ την."είπε ο πατέρας της και βγήκε απο το δωμάτιο.Έτρεξα πίσω του και τον σταμάτησα στο διάδρομο.
"Πάντα αυτό κάνεις.Φέυγεις.."είπα και τον κοίταξα στο πρόσωπο.
"Δεν είναι η δουλειά σου να μου λές τι πρέπει να κάνω και πότε να το κάνω."
"Δεν είναι,παρόλα αυτά ήθελα μα σας ρωτήσω γιατί με διώξατε εκείνη τη μέρα απο το νοσοκομείο.Ποτέ δεν κατάλαβα."
"Δεν μπορώ να μιλήσω για αυτό τώρα."είπε και συνέχισε να περπατά.

.............................................................................

Η Κριστίνα άρχισε να θυμάται.Ο Άλεξ είναι φούλ ερωτευμένος και ο Άντριαν είναι χαμένος.Πάμε να τον βρούμε λοιπόν!!!❤️

Κομεντς,βοουτ και σας αγαπώ αγαπούλια μου.Σας ευχαριστώ που με ενθαρύνεται να συνεχίσω το βιβλίο.🙈

Kisses😘😘😘