Strangers(Wattys Winner 2016)

Chapter 40

"Άντριαν;"είπα..
"Όχι Άντριαν.Άντριαν νεκρός.Εγώ Όλιβερ."απάντησε.

"Μην..μην με πειράξεις..."είπα τρέμοντας.
"Αγάπησες ποτέ...;"ρώτησε σιγανά.Πλέον δεν μασούσε τις λέξεις.Μιλούσε καθαρά.Η φωνή του βαθία και συνάμα γοητευτική.Κρατούσε μια απόσταση απο εμένα.Φοβόταν να με πλησιάσει αλλά όταν θύμωνε ένιωθε ελεύθερος να με αγγίξει.Υπήρχαν όμως στιγμές που το βλέμμα του συννέφιαζε,το πρόσωπο του σκοτείνιαζε και αντιδρούσε βίαια με φωνές.
Μαζεύτηκα και τον κοίταξα στα μάτια.
Ήταν γεμάτος δάκρυα.
"Είσαι καλά;"αποκρίθηκα δίχως διασταγμούς.
"Ναί..."είπε ήρεμα.Με πλησίασε.Ακούμπησε τα μαλλιά μου.
"Όλιβερ;"είπα χαμηλόφωνα."Ο Άντριαν;Ο Άντριαν πώς πέθανε;"ρώτησα φοβισμένα.
"Δεν..δεν ξέρω.Άντριαν;"βυθίστηκε στις σκέψεις του.Το όνομα του ήταν γνωστό ήμουν σίγουρη για αυτό αλλά γιατί να μου έλεγε τόσο σίγουρος πώς ο Άντριαν ήταν νεκρός;Είχα καιρό να ακούσω για αυτόν αλλά θα το μάθαινα εάν είχε πάθει κάτι.

"Εγώ είμαι ο Άντριαν;!"είπε σε μια πρόταση που δεν μπορούσα να καταλάβω αν ήταν ερώτηση ή δήλωση.
Κάθισε στο πάτωμα.Με το χέρι του ακούμπησε τα μαλλιά του.
"Είμαι;!"είπε ξανά συγχυσμένος...Ανακάθισε "Πάντα θα σε αγαπώ."Οι λέξεις αυτές βγήκαν απο τα χείλη του καθαρά.
"Πώς;"ρώτησα.Ίσως δεν άκουσα καλά.
"Πάντα θα σε αγαπώ."είπε ξανά.

Ήταν ο Άντριαν.Ο Άντριαν.Αυτά ήταν τα τελευταία του λόγια σε εμένα όταν μου είχε κάνει πρόταση γάμου και εγώ αρνήθηκα.Ήταν τα τελευταία του λόγια προτού εξαφανιστεί.
"Άντριαν;"σηκώθηκα απαλά και τον πλησίασα.Τον έπιασα αγκαλιά.Άρχισα να κλαίω σιγά.

"Τι σου συνέβη;"ρώτησα τόσο χαμηλόφωνα που δεν με άκουσε.