Strangers(Wattys Winner 2016)

Chapter 7

Άλεξ POV

Πρώτη νύχτα που δεν κατάφερα να κοιμηθώ.(Συνήθως κοιμάμαι σαν βόδι.Ακόμη καλύτερα με συντροφιά.)Τι εννούσε στο μήνυμα της πώς ήταν μια χαρά;Βρήκε άλλο αγόρι να της κρατά συντροφιά;Ξέρω πώς δεν έχουμε κάτι,αλλά μόνο στην σκέψη πως κάποιος άλλος την άγγιζει....Απλά αηδιάζω.Πάντα αήδιαζα.
Πρέπει να της εξηγήσω σήμερα.Πρέπει να της εξηγήσω γιατί αναγκάστηκα να φύγω εκείνο το πρωί.Πρέπει να ξέρει για τον τελευταίο χρόνο.Για τα τελευταία χρόνια...
Μαλάκα Νικόλα μόνο που το σκέφτομαι μου έρχεται να σε σκωτόσω.Εσύ φταίς για όλα.Εσύ και η σκατο-οικογένεια σου.

Φυσικά δεν νομίζω να έχει την προσοχή της στραμμένη πάνω μου με αυτούς τους μαύρους κύκλους που απέκτησα.

Το ξέρω πώς είναι ένα απλό κορίτσι.Ένα απλό κορίτσι που δεν γνωρίζει τι συνέβη πέρσυ στο ατύχημα.

Την αγαπώ..
Άλεξ.Άλεξ όχι.Δεν το σκέφτηκες αυτό.Ποτέ.Εσυ δεν έχεις αισθήματα για κανένα κορίτσι.Για κανένα.Ούτε για την ίδια σου την μάνα δεν τρέφεις αισθήματα.Άλλα πρίν 1 χρόνο...ήταν όλα διαφορετικά.

Βγήκα στον διάδρομο και κατευθύνθηκα στην κουζίνα.Χρειάζομαι ένα δυνατό καφέ για να ξυπνήσω και να ετοιμαστώ για το περίπου ραντεβού με την Κριστίνα.

Προς Μάτια μου💕💕💕
Να περάσω σε μια ωρίτσα να σε πάρω με την μηχανή;❤️

Απάντα.Σε παρακαλώ απάντα.Πρέπει να σου μιλήσω.Δεν αντέχω άλλο.

Απο Μάτια μου💕💕💕
Εεεμμμ καλά.Σε περιμένω.

Ωραία απάντησε.Τώρα θα ετοιμαστώ.Μπήκα στο ντούζ έπιασα το ξυραφάκι και ξύρισα το πιγούνι μου και τα μαγουλα μου.Έβαλα λίγη κολώνια και ντύθηκα.Πόση ώρα πέρασε;30 λεπτά.Νομίζω τώρα θα ξεκινήσω.Δεν αντέχω την αναμονή.

Μετά απο 20 λεπτά είμουν έξω απο την Πανεπιστημιούπολη.Κατέβηκα απο την μηχανή και άρχισα να ψάχνω για το 125 δωμάτιο.

Είμουν έτοιμος να χτυπήσω την πόρτα όταν άκουσα μια αντρική φωνή απο μέσα.Όχι.Όχι.Όχι..Αδύνατο δεν συγκατοικεί με άντρες,ούτε κοιμάται με άλλους άντρες.Όχι.
Άνοιξα την πόρτα και μόλις μπήκα μέσα είδα την Κριστίνα αγκαλιά με ένα αγόρι.Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό,το έκανα.

Έτρεξα κοντά του και τον άρπαξα απο τον γιακά της φανέλας του.Ήμουν έτοιμος να του δώσω μια μπουνιά όταν η Κριστίνα με τράβηξε θυμωμένα απο κοντά του.
"Τι κάνεις;Πάς καλά;"ούρλιαξε.
Έκανα ένα βήμα πίσω και την κοίταξα στα μάτια.Σε αυτά τα μάτια που ήταν γεμάτα δάκρυα οργής.
"Βγές έξω απο εδώ μέσα."μου φώναξε και σκούπισε με το μανίκι της την μύτη της.
"Κριστίνα..Εγώ απλά...Σε παρακαλώ μην θυμώνεις."
Το αγόρι έμεινε να μας κοιτάζει και τους δυό με ανοιχτό το στόμα.
"Κλείσε το στόμα σου θα μπεί καμιά μύγα."είπα ειρωνικά.
"Φύγε."είπε όσο πιο απλά η Κριστίνα.Χωρίς φωνές.Χωρίς δάκρυα.

"Άντριαν;Δώσε μου 1 λεπτό αλλιώς θα τα πούμε απόψε."είπε η Κριστίνα και το αγόρι βγήκε απο τον ξενώνα με κατανόηση.

"Είσαι ηλίθιος αγόρι μου.Τι ακριβώς έκανες στον φίλο μου;"
"Δεν..δε..δεν ξέρω.Αυθ...οοο..αυθόρμητο ήταν."τραύλισα.
"Δεν με νοιάζει.Τί;Τώρα κοιμάσε μαζί μου,φεύγεις και μετά χτυπάς τους φίλους μου;Αυτό πρέπει να το κοιτάξεις."

Δεν ξέρω τι έκανα εκείνη τη στιγμή.Απλά δεν άντεξα να κοιτώ τα χείλη της.Την άρπαξα και άρχισα να την φιλώ.Αυτή ανταποκρίθηκε στο φιλί μου για μια στιγμή,μέχρι που απομακρύνθηκε.

"Φύγε."μου είπε όσο πιο ήρεμα μπορούσε για ακόμη μια φορά.
"Δεν ανήκεις εδώ."συνέχισε...
"Κι όμως.Ανήκω όσο ανήκεις και εσύ."της είπα και την πλησίασα αγγίζοντας την στον ώμο.
Απομακρύνθηκε απο εμένα και με κοίταξε στα μάτια.
"Γιατί;Απλά γιατί;Θέλω να ξέρω γιατί έφυγες.Ήμουν ένα τίποτα για εσένα.Μια κοπέλα μιάς βραδυάς;"
Την έπιασα απο το χέρι και κάθισα στο κρεβάτι.
"Κάθισε.....Έχω πολλά να σου πώ."

.............................................................................

Σας ευχαριστώ όλους εσάς που διαβάζετε την ιστορία μου και έχετε βρεί ένα μικρό ενδιαφέρον σε αυτήν.
Όσο αγαπώ το γράψιμο,αγαπώ και εσάς που με βοηθάτε να συνεχίσω😇

Το επόμενο κεφάλαιο υπόσχομαι πώς θα βγάλει συναίσθημα.Χρειάζομαι ένα κεφάλαιο για να μπορώ να κλαίω όποτε το διαβάζω.

*Comment&Vote please αγαπούλια μου 💎💎💎💎💎💎💎💎💎💎💎💎💎💎💎