Strangers(Wattys Winner 2016)

Chapter 60

Παρέμεινα βουβη να κοιταζω τον Αντριαν.Ειχε πανεμορφα πρασινα ματια.

Τι ανοητη που ημουν καποτε..
Πως μπορουσα να μην υποψιαστω πως ολα οσα μου συνεβησαν ηταν περα απο τα ορια της φαντασιας.Δεν μπορουσαν να ειναι αληθινα...
Ζουσα χρονια ολοκληρα ανυποψιαστη.
Τι χαζη θεε μου..
Πως γινεται ο πατερας μου να ειναι εγκληματιας;
Πως μπορεσα καποτε να αγαπησω εναν δολοφονο;

Τον εσπρωξα απο διπλα μου.Δεν μιλησα αλλα εδιωξα τα «βρωμικα» του χερια απο πανω μου.Αυτα τα χερια ηταν υπεθυνα για πολλους θανατους.

Ακουσαμε βηματα.Τρομαγμενοι και οι δυο μειναμε ακινητοι στο χωμα.Ο Αντριαν κρατουσε ενα οπλο στο χερι του.
Τα βηματα ολοενα και μας πλησιαζαν.
Το γεμισε με σφαιρες.
Ετοιμος να πυροβολησει.

«Αλεξ;»φωναξα και σηκωθηκα απο το χωμα.
Ετρεξα στην αγκαλια του.

«Ναι;»ειπε και πρωτου ανοιγοκλεισει τα ματια του ειμασταν και οι 2 στο πατωμα.Ο Αντριαν μας εριξε κατω εσκεμμενα.

«Καντε ησυχια γαμωτο.»ειπε ψιθυριστα.

Ενας τονος ζηλιας υπηρχε στην φωνη του Αντριαν.Ευδιακριτος ακομη και για τον Αλεξ,πραγμα που τον εκανε να γυρισει προς το μερος μου με ενα βλεμμα αποριας και θυμου.

3 μετρα μακρυα μας 2 αντρες ντυμενοι με μαυρα ρουχα περασαν.Κρατουσαν οπλα.Ο ενας απο αυτους καπνιζε ενα τσιγαρο.
Ετρεμα ολοκληρη.Ο Αλεξ με κρατουσε σφικτα και ενιωσε το τρεμουλο μου.Με εσφιξε ακομη πιο δυνατα.

Περασε μιση ωρα.Κανεις απο εμας δεν μιλησε ολη αυτη την ωρα.
Σηκωθηκε ο Αντριαν και εμεις απλα ακολουθησαμε.
Τρεξαμε μεχρι το αυτοκινητο.
Το ξεκινησαμε και φυγαμε μακρυα.

«Τι στο διαολο;»ειπε ο Αλεξ που εδω και 2 ωρες ηταν ησυχος.Μαλλον επεξεργαζοταν τα
οσα εγιναν τις τελευταιες 2 μερες.

Ο Αντριαν κρατησε με το ενα χερι το τιμονι και γυρισε διπλα κοιταζονταν τον Αλεξ που καθοταν στην θεση του συνοδηγου.

«Τι;»ειπε με ηρεμο τονο ο Αντριαν λες και οσα συνεβησαν ηταν στην φαντασια μας.

«Φιλε εισαι τυφλος;»ρωτησε ο Αλεξ.

«Οχι «φιλε»!» ειπε ο Αντριαν και συνεχισε να οδηγα.

Ο Αλεξ σταματησε να ρωτα αφου εβλεπε οτι δεν υπηρχε ανταποκριση.Συνεχως γυρνουσε βλεποντας τον Αντριαν και εμενα.Μας παρατηρουσε περιεργα.

«Που παμε;»ρωτησα εγω.

«Σε ενα πανδοχειο που βρισκεται λιγα χιλιομετρα απο εδω.Δεν ζητανε ταυτοτητες ουτε πιστωτικες επομενως δεν θα αφησουμε ιχνη.»μονολογησε ο Αντριαν.

«Γιατι να μην αφησουμε ιχνη;Γιατι δεν πιασαμε την αστυνομια για την εκρηξη;»ουρλιαξε ο Αλεξ.

«Θα σας πω..Απλα οχι τωρα..»ειπε χαμηλοφωνα ο Αντριαν.