Strangers(Wattys Winner 2016)

Chapter 51

Άλεξ POV

Την κοίταξα κατευθείαν στα υπέροχα της μάτια.Ήταν,είναι και πάντα θα είναι το πιο όμορφο κορίτσι που είδα ποτέ στην ζωή μου.Θεέ μου...Όποτε την κοιτάζω την ερωτεύομαι ακόμη περισσότερο.
Σώπασα..Την κοίταζα απο μακριά για ασφάλεια.Δεν ήθελα να την πλησιάσω γιατί ήξερα ότι θα έκανα κάποια τρέλα..δλδ να την φιλήσω.Είχε πάρα πολύ καιρό να την δώ,δεν ήξερα εάν ακόμα με αγαπούσε..ή μάλλον ήξερα;
Αγκάλιασε με δύναμη τον γιατρό και χάθηκε στην αγκαλιά του.Έσφιξα με δύναμη τις γροθιές μου.Συγκρατήθηκα..Δάγκωσα τα χείλη μου με αποτέλεσμα 1 σταγόνα αίματος να κυλήσει στο πιγούνι μου.Το σκούπισα βιαστικά με το μανίκι μου και πλησίασα 2 βήματα πιο κοντά της.
Ο γιατρός κάτι της ψιθύρησε στο αυτί και γύρισε προς το μέρος μου.
Με κοίταξε.

"Άλεξ!"ούρλιαξε και έτρεξε στην αγκαλιά μου.

Παρέμεινα ακίνητος.Δεν ήξερα πως έπρεπε να αντιδράσω.Επιτέλους ανάπνευσα.
Έσκυψα και μυρίστηκα τα πανέμορφα της μαλλιά.Χαμογέλασα.
Γύρισε και με κοίταξε με τα τεράστια της μάτια.Της φίλησα απαλά στο μέτωπο.Θα χαρακτήριζα φιλικό αυτό το φιλί..Δεν ήξερα τι να κάνω..Περίμενα κάποιο σημάδι απο αυτή πώς ακόμη με αγαπούσε.
Τότε σούφρωσε τα χείλη της απογοητευμένη απο το φιλί.Πλέον ανάσαινα με δυσκολία.Το ίδιο και αυτή.Την πλησίασα περισσότερο και έχωσα την γλώσσα μου στο στόμα της.Την φιλούσα ξανά και ξανά όπως και τότε..

Ένιωσα πώς κάποιος μας παρακολουθούσε και
σήκωσα το κεφάλι μου απότομα βλέποντας τον Άντριαν να με χαιρετά νευρικά με το δεξί του χέρι.

"Γεία.."είπε χαλαρά πλησιάζοντας ακόμη περισσότερο.
Δεν μίλησα παρέμεινα να τον κοιτάζω περίεργος.Η Κριστίνα ξερόβηξε.Έμοιαζε νευρική.Οι παλάμες τις ίδρωσαν και τα μάγουλα της αναψοκοκκινίσαν.

"Μπορείς να μας αφήσεις μόνους για λίγο;"ρώτησε η Κριστίνα τον Άντριαν.

"Φυσικά..Απλά ήθελα να σου μιλήσω.Ξέρεις..Πρίν.."άρχισε να λέει ο Άντριαν.Η Κριστίνα τον διέκοψε.

"Είπα μετά.."είπε θυμωμένα.

Γύρισε κοιτάζοντας με.

"Έχουμε πολλά να πούμε.Θέλω να μάθω τα πάντα για την μέρα που με παράτησες..που με χώρισες...Τι συνέβη στην πραγματικότητα..Με την σειρά μου θα σου πώ τι έκανα τον καιρό αυτό εγώ.."είπε η Κριστίνα με τόνο απογοήτευσης και φόβου.

"Ας καθίσουμε...Έχουμε να εξιστορήσουνε και οι δύο πολλούς μήνες."(η φώτο πάνω πάνω απεικονίζει το μικρό καθιστικό στο ψυχιατρείο όπου κάθισαν για να συζητήσουν ο Άλεξ και η Κριστίνα)