Strangers(Wattys Winner 2016)

Chapter 58

A little poem:

Η ζωή είναι δύσκολη,μικρή,περίπλοκη,γρήγορη,σύντομη.
Ακούς;Βλέπεις γύρω σου;

Περνά ο καιρός,οι ανθρώποι φεύγουν,οι αναμνήσεις μένουν...

Εσύ;Συνεχίζεις να αναρωτίεσαι γιατί έμεινες ίδιος;Γιατί νιώθεις ο ίδιος;
Είσαι όντως ο ίδιος;

Σε βλέπω αλλαγμένο.Κοίτα με.Με βλέπεις όντως;Με ακούς;Σου μιλώ..Δυνατά,καθαρά,αργά.Οι λέξεις βγαίνουν απο το στόμα μου αλλά εσύ πάγωσες.
Με κατηγορείς που έφυγα;
Εσύ ήσουν μπροστά μου αλλά όχι ο ίδιος.Μου μίλησες,σε κοίταξα.Σιγή...
Εγω θα είμαι ποτέ η ίδια χωρίς εσένα;

.............................................................................

Ακούμπησα ελαφρά τον ώμο του.
Κρύωνα.

Δεν μπορούσα να συνεχίσω να μιλώ.Ότι εγινε μετά απο αυτό το περιστατικό που του αφηγήθηκα ήταν καθαρά ανούσια γεγονότα.Ο Άλεξ είχε ένα κενό βλέμμα.Δεν μιλούσαμε.

«Ο Ίαν;Τι απέγινε;»ρώτησε ο Άλεξ.

«Δεν...»με διέκοψε.

«Ζεί;»ρώτησε καταπίνοντας απότομα.

«Άλεξ.Κατέθεσα στις αρμόδιες αρχές.Ο Ίαν αγνοείται.»είπα απαλά.

Ξερόβηξε.

1 ωρα μετά:

Ο Άντριαν μπήκε μέσα στο δωμάτιο αδιάκριτα λαχανιάζοντας.

«Κριστίνα;Μπορείς να μιλήσουμε;Μια στιγμή;»

Ο Άλεξ δεν βλεφάρισε.

«Ναί»είπα και σηκώθηκα ακουμπώντας το μάγουλο του Άλεξ.Τον αφησα να χαθεί στις σκέψεις του μόνος του.Το θεωρησα σωστό.

«Κινδινεύεις..»

«Οκ Αντριαν.»ειπα αδιαφορα και γυρισα την πλατη μου για να φυγω.

Μου αρπαξε το χερι και δακρυα γεμισαν τα ματια του.
«Δεν ειμαι αρρωστος Κριστινα.Αυτο δεν ειναι ψυχιατρειο.Δεν σε απηγαγε ο αλλος μου εαυτος,ο Ολιβερ.Ολα εγιναν εσκεμμενα.Εγω σε απηγαγα.Ο Ιαν ειναι ζωντανος.,η μητερα σου..η αδελφη σου.Ο πατερας σου..Ολα ειναι στημενα.»

Αφησε το χερι μου.
«Τι εννοεις;»ρωτησα.

«Κινδινευεις.Σε βρηκαν.»

«Τι στο διαολο Αντριαν;Αφησε με..»

Η πορτα χτυπησε δυνατα και ο Αλεξ μπηκε μεσα.
«Φυγε απο κοντα της τωρα..»είπε ο Άλεξ.

«Ακουστε...Αλεξ ακουσε με.Η Κριστινα κινδινευει.Μας εντοπισαν.»είπε ο Αντριαν με πανικο.

«Τι ανοησιες ειναι αυτες που λες.Πως ξερεις για τον Ιαν;Η αδελφη μου,η μητέρα μου;»

«Πρεπει να φυγουμε τωρα.»ουρλιαξε ξανα ο Αντριαν.

Αρχισαμε να τρεχουμε σαν τρελοι.Ακολουθουσαμε τον Αντριαν λες και η ζωη μας εξαρτιοταν απο αυτον.Βγηκαμε εξω στην βροχη.Μπηκαμε σε ενα αυτοκινητο.Ο Αντριαν το ξεκινησε.Οδηγουσε στον δρομο μανιωδως με μεγαλη ταχυτητα.
Απομακρυνθηκαμε.
Ακουσαμε πυροβολισμους απο το κτηριο.
Δακρυα ξεφυγαν απο τα ματια μου.

«Τι συμβαινει;»ουρλιαξα.Ο Αλεξ με κρατουσε σφικτα στην αγκαλια του.

«Αργησαμε.»ειπε ο Αντριαν και χτυπησε το κεφαλι του στο τιμονι.

«Ο Ντιλαν;Η Αμπυ;Η Νανα;Οι ασθενεις;Οι νοσοκομες;Ο πατερας σου;»απαριθμουσα ενα ενα τα ατομα που γνωριζα πως ηταν μεσα στο ψυχιατρειο μαζι μας πριν λιγο.

«Σκασε Κριστινα..Σκασε.»φωναξε ο Αντριαν και χτυπησε το ποδι του στην πολυθρονα του αυτοκινητου.Εκλαιγε.

Μια δυνατη εκρηξη ακουστηκε και τα ματια μας δεν εβλεπαν τιποτα αλλο εκτος απο μια δυνατη λαμψη.Ολο το ψυχιατρειο ανατινακτηκε μπροστα μας.Βρισκομασταν λιγα μιλια μακρια.Το εβλεπα να καιγεται στις φλογες.Ακουσαμε ουρλιαχτα.

Ο Αντριαν σταματησε το αυτοκινητο.Κατεβηκε και γονατισε στον δρομο.Ακουμπησε το κεφαλι του στην ασφαλτο και ουρλιαζε.Τραβουσε τα μαλλια του.
Δεν ηξερα τι να κανω.
Κατεβηκα και εγω.
Τον αρπαξα απο την βρεγμενη φανελα και τον αγκαλιασα.
Αδιαφορουσα για τον Αλεξ αυτη την στιγμη.
Εβλεπα εναν ανθρωπο να υποφερει χωρις να μπορω να κατανοησω τον λογο.
Τι συνεβη μολις τωρα;Γιατι ενιωθα ενα κενο μεσα μου;
Γιατι και απο ποιον κινδινευα;