Strangers(Wattys Winner 2016)

Chapter 54

Άλεξ POV

Όμορφο χαμόγελο έχει...
Ακόμη και όταν κλαίει τα μάτια της λάμπουν.
Η ψυχή της εάν είχε σάρκα θα έλαμπε και αυτή.
Είναι όμορφο πλάσμα.
Είναι αληθινή και δικιά μου.

Ίσως να μην το ξέρει ακόμα αλλά ότι και να μου πεί εγώ θα την αγαπώ...Τι κακό μπορεί να έχει κάνει αυτό το πλάσμα;

Τα χέρια μου τρέμουν.Αυτή τη στιγμή θέλω να την αρπάξω στην αγκαλιά μου και να την φιλήσω απαλά.Στον λαιμό,στον λοβό του αυτιού,στην κοιλιά..στα σαρκώδη της χείλη.Ίσως να μην το ξέρει ακόμα αλλά είμαι ερωτευμένος με το κάθε ελλάτωμα της.
Κανείς δεν είναι τέλειος!

"Άλεξ;"είπε."Με ακούς;"αυτή τη φορά δεν γελούσε.Ένα σοβαρό ύφος καρφώθηκε στο όμορφο της πρόσωπο.Ήταν τέλεια.Ακόμη και έτσι.

"Χαμογέλα μου.."Οι λέξεις γλίστρησαν απο το στόμα μου.
Με κοίταξε παραξενεμένη.

"Άλεξ..Πρέπει να ακούσεις όσα έχω να σου πώ.Τίποτα απο αυτά δεν θα σου αρέσει."
Δάκρυα έσταξαν απο τα μάτια της.

"Ακούω.."είπα.Δεν μου χαμογέλασε.Φόβος με κατέκλυσε.Ότι και να μου πεί εγώ θα την αγαπώ.Το έλεγα ξανά και ξανά μέσα μου γιατί ήξερα πώς το εννοούσα.

"Έφυγες εκείνη την μέρα.Μου είπες πως απλά χωρίζουμε.Θυμάσαι;Στην αρχή δεν ήθελες να μου πείς τον λόγο.Βγήκες απο την πόρτα και χάθηκες.Εκείνη την στιγμή ένιωσα κάθε κύτταρο στο σώμα μου να διαλύεται.Μπορεί να μην έβλεπες σταγόνα αίματος στο πάτωμα..ούτε καν πάνω μου... αλλά εγώ έβλεπα ένα ποτάμι..Ένα ποτάμι απο αίμα.Καταλαβαίνεις;"ρώτησε.

Μου έλεγε ασάφειες..Μασούσε τα λόγια της αλλά με ποιητικό τρόπο σαν να έγραφε πάνω στην γλώσσα της ένα ρητό..ένα βαθυστόχαστο ποιήμα.
Ένεψα απαλά με το κεφάλι μου.Δεν της έδειξα πώς θεωρούσα όσα έλεγε υπερβολές γιατί στην πραγματικότητα δεν ήταν.Όταν την έχανα..Όποτε την έχανα ένιωθα τα ίδια και χειρότερα.

"Μιλήσαμε..Μου είπες τελικά τον λόγο που με χώρισες αλλά δεν άκουγες.Δεν άκουγες καθόλου.Ήμουν έτοιμη να σου πώ για το μωρό..Για το μωρό μας.Μέσα στην αναστάτωση του χωρισμού έφυγα απο την πανεπιστημιούπολη.Έφυγα μακριά απο την πόλη.Για 2 ολόκληρους μήνες έζησα σε ένα χωριό.Έκλαψα.Στο πλευρό μου δεν στάθηκε κανένας.."σταμάτησε.
Πήρε μια βαθιά ανάσα και με κοίταξε...

"Λυπάμαι..Πραγματικά λυπάμαι.."είπε τόσο σιγά που σχεδόν δεν την άκουσα.Οι χτύποι της καρδιάς μου αυξήθηκαν απότομα.

"Μια μέρα ξύπνησα και δεν ένιωθα πόνο πια.Χαμογελούσα δίχως λόγο.Εκείνη την μέρα είμουν έτοιμη να σε βρώ.Να έρθω κοντά σου και να σε συγχωρήσω.Για τα πάντα.Ετοίμασα τις βαλίτσες μου και μπήκα στο λεοφωρείο.Έφτασα στην πόλη..Μπήκα στον παλιό μου ξενώνα.Ήμουν ολομόναχη.Τότε άκουσα έναν δυνατό χτύπο στην πόρτα.."

.........................................................................

Ποιός χτύπησε την πόρτα;
Για πιο λόγο η Κριστίνα φοβάται να αποκαλύψει την αλήθεια στον Άλεξ;
Τι κακό έκανε;

Η συνέχεια στο επόμενο κεφάλαιο!
Vote&Comment💎💎💎

Kisses αγαπούλια😘😘😘