Strangers(Wattys Winner 2016)

Chapter 8

Τον κοίταζα.Αυτός είχε το κεφάλι του μέσα στα χέρια του εδώ και μια ώρα.Δεν ήξερα πώς έπρεπε να τον διώξω.Απο την μιά ήθελα να μου πεί τι συνέβη εκείνη την νύχτα και γιατί έφυγε,αλλά απο την άλλη ήθελα απλά να φύγει.Ήθελα να καθίσω μόνη και να κλάψω για όσα άσχημα μου συμβαίνουν συνεχώς.
Πότε δεν θα είναι έτοιμος να μου μιλήσει.

Σηκώθηκα απο το κρεβάτι και πήγα στην κουζίνα να μου ετοιμάσω ένα τσάι.Αυτός παρέμεινε ακίνητος στην ίδια στάση.Δεν το άντεχα άλλο....Τώρα έπρεπε να μιλήσει.
Πήγα στο κεντρικό δωμάτιο και τον είδα να κάθεται πλέον πάνω στο γραφείο.

"Είμαι έτοιμος."μου είπε.Τα μάτια του ήταν πρησμένα.Κατακόκκινα!Έκλεγε;Δεν τον είχα ακούσει και αυτό είναι παράξενο γιατί την κάθε μικρή κίνηση που έκανε την άκουγα.
"Οκ."είπα και κάθισα στο κρεβάτι.Όσο πιο μακρυά του γινόταν.

"Εκείνη την νύχτα που σου μίλησα....πρίν ακόμη να κοιτάξω το όμορφο πρόσωπο σου,το τέλειο σώμα σου,τα ολόμαυρα μαλλιά σου,τα πανέμορφα σου μάτια...ήξερα.Κριστίνα γαμώτο ήξερα.Ήξερα πώς δεν ήσουν μια απλή κοπέλα,όσο και να το έλεγα συνεχώς τον εαυτό μου.Ήξερα πως ήσουν εσύ.Γνώριζα πώς το επόμενο πρωί θα έμενα εκεί,δίπλα σου.Την επόμενη μέρα θα έμενα.Την επόμενη εβδομάδα.Τον μήνα.Τον χρόνο.Για πάντα.Δεν...απλά δεν ήθελα να φύγω.Σ'αγαπώ Κριστίνα"
Τι μου έλεγε;Γιατί μου τα έλεγε ολα αυτα;Τι εννούσε πώς ήξερε πώς ήμουν εγώ;

"Σταμάτα...Απλά σταμάτα.Δεν πρέπει.Σε ξέρω μόνο 2 μέρες.Δεν μπορείς να με ξέρεις.Δεν μπορείς να με επιλέξεις.Δεν μπορείς να με αγαπάς.Απλα δεν μπορείς.Φύγε Άλεξ.Φύγε."

Δάκρυα άρχισαν να τρέχουν απο τα μάτια μου.Τον έπιασα απο το μπράτσο και τον έσπρωξα.Δεν έφευγε.Καθόταν πάνω στο γραφείο και δεν με κοίταζε,ούτε μου μίλαγε.
"Άν είναι αυτό που θές,θα το κάνω.Είσαι ξεχωριστό άτομο Κριστίνα και έγω είμαι ένας μαλάκας που όμως σε θέλει κοντά του.Δεν με ξέρεις αλλά εγώ σε ξέρω.Σε ξέρω εδώ και 5 χρόνια."
"Τι εννοείς 5 χρόνια;"Οι λέξεις βγήκαν απο το στόμα μου με δυσκολία.Άρθρωσα αυτές τις λέξεις χωρίς να το πολυσκεφτώ.Ήθελα όντως να μάθω την απάντηση;
"Κριστίνα..Συγνώμη.Έπρεπε να το μάθεις με διαφορετικό τρόπο απο κάποιο συγγενή σου.Οι γιατροί είπαν πώς θα επανέλθεις κάποτε και πώς θα θυμηθείς,αλλά πέρασε ένας χρόνος και ακόμη.Είμαι εγωιστής που στο λέω;Που σου λέω πώς έχασες αναμνήσεις,εμπειρίες,στιγμές 5 χρόνων...Είμαι ανόητος που σου λέω πώς είμουν ο κολλήτος σου στα 13 και μετά έγινα κάτι παραπάνω.Είμαι;"

Δεν σκέφτηκα πολύ τα όσα μου έλεγε.Δεν σκέφτηκα πολύ τον χρόνο πρίν το ατύχημα.Ποτέ δεν τον είχα σκεφτεί.Τα χρόνια πρίν το ατύχημα.Γιατί δεν θυμάμαι τίποτα.Γιατί θυμάμαι μόνο όσα μου είπαν;Γιατί δεν θυμάμαι το ατύχημα και τον τρόπο που πέθανε η Ξένια;Γιατί δεν θυμάμαι τις κολλητές μου πέρσυ.Ξέρω πώς είναι οι κολλητές μου αλλά δεν θυμάμαι πράγματα που κάναμε μαζί.Γαιτί θυμάμαι άτομα αλλά όχι στιγμές;Γιατί όταν κοιτάζω τον Άλεξ ξέρω πώς είμαι ερωτευμένη μαζί του ακόμη κι αν τον ξέρω 2 μέρες;Γιατί θυμάμαι όλους μου τους συγγενείς,τους φίλους αλλά τον Άλεξ όχι;Τα τελευταία 5 χρόνια που ήμουν;Τι έκανα;

Έπεσα στο πάτωμα.Απλά δεν μπορούσα να κουνήσω το σώμα μου.Το ένιωθα κενό,άδειο.Αμυδρές στιγμές,σκήνηες που δεν θυμόμουν παλιότερα πέραςαν απο το μυαλό μου.Ο Άλεξ με κρατούσε αγκαλιά και έκλεγε.Δεν ήξερα πόσες ώρες είχαν περάσει.Απλά δεν μπορούσα να κουνηθώ.Μια φωνή έλεγε πώς έπρεπε να καλέσουν ασθενοφόρο αλλά απλά την άκουγα.

.............................................................................

Λιγάκι δύσκολο κεφάλαιο για κατανόηση αλλά πιστέψτε με τα επόμενα θα σας συναρπάσουν...

Κόμεντς,βοουτττ αγαπούλια😘😘😘😘