Strangers(Wattys Winner 2016)

Chapter 45

"Είσαι άρρωστος;"ξεφώνισα.Το είχα καταλάβει .Ο άνθρωπος που είχα μπροστά μου ήταν όντως ψυχικά άρρωστος.Με είχε απαγάγει,με είχε δέσει,τραύλιζε συνεχώς,έκλαιγε χωρίς κάποιο λόγο και τώρα ήταν καλά;Ήταν σαν να είχα μπροστά μου δύο ανθρώπους..Έναν Όλιβερ..βίαιο,επικύνδυνο και έναν Άντριαν γλυκό και σοβαρό.

"Ναί..Δεν νομίζω να μην το πρόσεξες..Συγνώμη που ήμουν επιθετικός αρχικά."είπε.Ακούμπησε τα μαλλιά του με την παλάμη του.Αυτή την κίνηση την έκανε συχνά ο Άλεξ...

"Πονάς;"ρώτησα επίμονα αγνοώντας την συγνώμη του.

"Όχι σωματικά.."είπε δυνατά.

"Φταίω;"
Παρέμεινε να με κοιτάζει.Η λέξη που σχηματίστηκε στα χείλη μου τον τρόμαξε.
Αμέσως απομάκρυνε το βλέμμα του όταν κατάλαβε πώς ένιωθα άσχημα για αυτόν.

"Κοίτα Κριστίνα.."ξεκίνησε να λεέι.
Τον σταμάτησα.

"Πότε ξεκίνησε;Πότε αρρώστησες;"ρώτησα άφοβα.

"Όταν...Δεν..δεν έχει σημασία..και ξερεις κάτι;Ξέχνα το."τραύλισε.

Δεν άντεξα.Τον αγκάλιασα και αυτός παρέμεινε να με κοιτάζει χωρίς ανταπόκριση.
Με απομάκρυνε απαλά απαλά και χαμογέλασε νευρικά.

"Δεν νομίζω ότι είναι καλή ιδέα.."είπε και συνέχισε να περπατά.

Εγώ έφταιγα το έβλεπα στα μάτια του.Μπορεί να μην τον πείραξα σωματικά αλλά έκανα κάτι χειρότερο,του ακρωτηρίασα την ψυχή.

Περάσαμε μέσα απο την πόρτα του κτηρίου πολλά άτομα μας κοίταζαν περίεργα.Μια νοσοκόμα του ιδρύματος μας πλησίασε.

"Άντριαν,Άμπυ..Ανησύχησα που αργήσατε.Άντριαν;Ο πατέρας σου σε περιμένει στο γραφείο του.."είπε και γύρισε την πλάτη της.
Είμαι αόρατη αναρωτήθηκα και έσκυψα το κεφάλι μου.
"Δεν είσαι αόρατη.."είπε ο Άντριαν δίνοντας απάντηση στην ερώτηση μου."Απλά η Έμμ δεν σε στμπαθεί ιδιαίτερα.."είπε.

"Γιατί;Δεν με γνωρίζει.."

"Σε γνωρίζει κατα κάποιο τρόπο..Απλά άσε το να περάσει."άρχισε να περπατά και τον ακολούθησα.

"Ο πατέρας σου τι κανει εδώ;"ρώτησα χωρίς κανένα ίχνος ντροπής.

"Είναι ο ιδιοκτήτης.."σήκωσε το κεφάλι του και κοίταξε στο ταβάνι..Ούρλιαξε.

.............................................................................

Ναί έβαλα κεφάλαιο.
Υποτίθεται ότι ξεκίνησε το καλοκαίρι μου αλλά μέχρι στιγμής είναι μια μεγάλη αποτυχία χωρίς θάλασσα,χωρίς εξόδους και με πολλούς τσακωμούς(με την μαμά μου..)
Χάλιαααα!

Εσείς πώς περνάτε;

Kisses αγαπούλια😘😘😘