Klucze cierpienia [wolno pisane]

Rozdział 16: Przepowiednia

Łucja

Łucja Pevensie mogła śmiało powiedzieć, że jest najszczęśliwszą szesnastolatką na świecie.

Miała cudownego chłopaka, grupkę przyjaciół, z którymi spędzała praktycznie cały czas. Zdawałoby się, że znają się od zawsze.

Z Piper dogadywała się najlepiej. Dziewczyna jednak bardzo mało mówiła o swojej przeszłości. Zresztą ona też unikała tego tematu. Wolała zachować w tajemnicy to, że była królową. Była przekonana, że szatynka jej nie uwierzy. Kiedyś, gdy zapytała ją o rodziców, przyznała, że nie lubi o tym mówić. Łucja domyśliła się więc, że dziewczyna nie ma z nimi dobrego kontaktu.

Sama miała problem ze swoimi. Ojciec wyjechał i nie dawał żadnego znaku życia. Zajmowała się nimi matka. A teraz okazało się, że jedno z nich było czarodziejem. Dowiedziała się tego od Tiary Przydziału. Nie miała tylko pojęcia, które. Dlaczego została przyjęta do Hogwartu dopiero teraz? Zastanawiała się nad tym razem z Edmundem, ale do niczego nie doszli. Jej brat wcale się tym nie przejmował, nadal ucieszony możliwością przebywania z Hermioną. Nie dziwiła mu się, w końcu bardzo się za nią stęsknił przez te długie dwa lata.

Cieszyła się, że Edmund zaczął się dogadywać z Draco. Pamiętała, że na początku nie przepadali za sobą. Teraz praktycznie stali się nierozłączni. Często widywała ich w trójkę, razem z Blaisem, którego Ginny nie odstępowała ani na krok.

Nie mogła narzekać, że Draco nie spędzał z nią czasu. Wręcz przeciwnie. Chodzili razem na spacery, odrabiali lekcje, posiłki jedli wspólnie, przy jednym stole. Czasem dosiadała się do nich Hermiona z Edmundem.

Był wtorek. Czekały ją dwie godziny eliksirów. Nie lubiła ich, bo jej dom miał je ze Slytherinem, a oni zawsze robili jakiś nieprzyjemny numer. A to ktoś podrzucił do kociołka łajnobombę, albo zaczarował składniki tak, że nie dały się wziąść i uciekały. O ile Piper oczekiwała na te zajęcia ze zniecierpliwieniem, bo mogła je spędzić w towarzystwie Jasona, to ona szła na nie z duszą na ramieniu, pełna obaw, że znowu coś jej się przytrafi. Ofiarą żartów Ślizgonów często padał ofiarą też Frank. Chłopak, choć masywny, był łagodny i nie potrafił się przeciwstawić.

Łucja weszła do sali w towarzystwie Piper. Jej przyjaciółka zaraz zaczęła się rozglądać za swoim chłopakiem. Rzuciła jej przepraszające spojrzenie, na co machnęła ręką i po chwili już jej nie było. Zajęła więc miejsce obok Franka, który uśmiechnął się do niej niepewnie. Natychmiast odwzajemniła gest.

— Aż się boję, co Snape dzisiaj wymyśli — mruknął.

— Może nie będzie tak źle — pocieszyła go.

Zerknął na nią z ukosa i więcej się nie odezwał. Tymczasem profesor Snape, po standardowym sprawdzeniu listy, omiótł klasę spojrzeniem. Wyminął katedrę i przystanął przy pierwszej ławce, na której znajdował się zamknięty kociołek.

— To — oznajmił beznamiętnie. — Jest wasze dzisiejsze zadanie. Będziecie pracować w parach, które wam ustalę. Musicie odgadnąć, co to za eliksir, a potem go przygotować.

Po klasie rozległy się niezadowolone jęki uczniów, które ucichły tak szybko, jak się pojawiły. Snape uciszył ich jednym ruchem ręki. Ten profesor miał w sobie coś, co przerażało dziewczynę. I to nie był jego ponury sposób bycia i wiecznie niezadowolony wyraz twarzy.

— Niech osoby siedzące z brzegu wstaną.

Frank posłyłał jej niepewne spojrzenia, kiedy się podnosiła. Nie podobało jej się to. Bardzo nie podobało. Kątem oka dostrzegła, że Piper również wstała, nadal nie puszczając dłoni Jasona.