"Şey buralarda deniz var mı?" tabi ki de var gerizekalı, karadeniz burası sonuçta of adamda diyecek ki bu ne gerizekalı bi kız böyle diye.
"Var, hatta çok güzel bir yer biliyorum. Pek kimse gitmez oraya, denizin rengi.." dediğinde biraz daha yaklaş...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
| minik kuş |
Yanına yerleştirmiş olduğu peluş ayıcığıyla beraber resim çiziyordu küçük kız. Sarı saçları yüzüne gelse bile, saçlarını arkaya itip resimine devam ediyordu. Resim çizmek onun için çok önemliydi, babasından ona kalan tek şey resim çizmekti. Annesinden duymuştu, babası çok güzel resim çiziyormuş. Küçük kız annesine hep babasını sorardı, babasının sevdiği her şeyi sevmeye çalışırdı küçük kız. Belki babası bir gün döner de kızını sever diye. Küçük kız doğduğundan beri babasını hiç görmemişti, fotoğrafını bile görmemişti. Kim olduğunu bilmiyordu, sadece küçük detaylarla yaşıyordu. Mesela babası maviyi çok severdi, küçük kız o nedenle hep mavi giymek istiyordu.
Küçük kız çizdiği resime öyle bi dalmıştı ki, zilin sesini bile duymamıştı. Ama zil şiddetle çalmaya devam ettikçe küçük kızın dikkatı dağılıyordu, asiye ablası kapıyı açmayacak mıydı? Küçük kız sandalyesinden inip etrafına baktı, asiye ablası hangi ara gitmişti ki yanından? Kapıya doğru ilerleyip tam açıcakken annesinin sözleri aklına geldi.. 'kapıyı kimseye açmayacaksın, önce kim o diye soracaksın anlaştık mı?' Küçük kız annesinin sözlerini hatırlayıp kulağını kapıya yasladı.
"Kim o?"
Diğer taraftan bir kaç saniye ses gelmeyince küçük kız kapıda kimsenin olmadığını düşünüp oturma odasına geri yürümeye başladı. Tam oturacaktı ki kapıdan ses geldi yine, kapıya gidip yine kulağını kapıya yasladı.
"Kapıyı açamam yasak."
Kız merak içindeydi, ama kötü bir şey olursa annesinin çok üzüleceğini biliyordu. Kapının diğer tarafından ses gelince yerinde kala kaldı. Adam sesiydi, acaba mustafa abisi miydi gelen? "Balım? Sen misin amcam?"
Kız şaşırmıştı, balım ablası ondan kaç yaş büyüktü. Kapıda duran kişi balımı tanıyor muydu ki? Küçük kız heyecanlanmıştı, bir yandanda korkuyordu. Ya kötü adam geldiyse..
"Yok, ben balım abla değilim."
Diğer tarafta duran adam artık meraklar içindeydi, konuştuğu kişinin kim olduğuna dair hiç fikri yoktu. Yoksa bir yeğeni daha mi olmuştu o yokken? Adam uzun yoldan gelmişti ve tek istediği şey evine girmekti. Odasına yeniden yerleşmek, eski düzenini kurmak istemişti sadece. "Adın ne senin o zaman?"
"Söyleyemem, annem kızar."
"Bak ben bu evde yaşıyorum, bu evde yaşayan teyzenin oğluyum ben. Sen dışında evde kimse var mı?"
Küçük kız asiye ablasının nerde olduğunu bilmiyordu, ama evdeydi onu biliyordu. "Var."
