"Şey buralarda deniz var mı?" tabi ki de var gerizekalı, karadeniz burası sonuçta of adamda diyecek ki bu ne gerizekalı bi kız böyle diye.
"Var, hatta çok güzel bir yer biliyorum. Pek kimse gitmez oraya, denizin rengi.." dediğinde biraz daha yaklaş...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
| değdi mi? |
"Nefesim.. gitmem lazım, oralarda bi yerde oğlum babasız, ben burda kalamam. Mutlu olamam, oğlumu babasız bırakamam."
Nefes kızının ağızından çıkan isimle kala kalmıştı. Tahir abi, abi.. tahir abi.. O ne zaman gelmişti? Ne zaman trabzona dönmüştü? diye düşünüyordu nefes, hangi ara kızımla samimi olmuştu? Nefes içindeki sinirle kızını alıp oradan uzaklaşmak istiyordu. Ama çok dikkat çekerdi. Hele mustafa abi ve kardeşleri de oradayken. Asiye olacakları tahmin edebiliyordu, her an bomba patlayabilirdi bahçelerinde.
Deniz tahirin yanına gitmek için arkasını dönmüştü ama tam o anda nefes kızını kucağına almak için yönelmişti. Kucağına aldığı gibi arkasını dönmüştü, onlara doğru gelen dört adam içinde bir tek onu görmüştü gözleri. Kilo almıştı, sakal bırakmıştı, çok olgun gözüküyordu. O eski 21 çocuksu yüzlü tahir yoktu, yerine çok olgun bir tahir yerleşmişti. Artık çok yakın duran bu iki sevdalı, gözleri parlak parlak birbirine bakıyordu. Herkes onları izliyordu ve asiye bu durumdan çok sıkılmıştı. Onları yanlız bırakmak en iyisi diye düşünerek "Kocacuğum hoşgeldun, hadi içeri girelum sağa süprizim var."
"Asiya ne sürpizi ha bu saatte?" asiye kocasının dediğini umursamayıp onu kolundan tutup içeri sürükleyince yangazlar da ister istemez arkalarından girdi. Şimdi koca bahçede iki yabancı gibi birbirine bakıyordu nefes ile tahir. Deniz her şeyden habersiz bir annesine birde tahire bakıyordu.
"Gelmişsin." diyebildi nefes en sonunda. Boğazı düğümlenmişti. Her an o güzel gözlerinde kaybolabilirdi tahirin.
"Geldim." Tahir sevdiği kadının hala aynı olmasına şaşırmamıştı, gözleri hala aynı bakıyordu. Sevgi dolu.
"Oğlunu bulabildin mi."
"Yokmuş." tahir dört sene boyunca boşuna sevdiği kadından ayrı kalmıştı. Roma'da bir oğlu olduğunu her kim söylediyse, çok güzel kandırmıştı tahiri. Dört senesi boşa gitmişti tahirin.
"Değdi mi." diye sorunca nefes, cevabını bildiği halde yine merak ediyordu sevdiği adamın söyleyeceklerini.
"Sence nefes?" dört sene üstüne ismini tahirin ağızından duymak kalbinin takla atmasına sebep olmuştu nefesin.
"Anne sen tanıyor musun tahir abiyi?" tahir kızın anne demesiyle şaşırıp kalmıştı, şimdi bu minik kuşun annesi nefes miydi? Tahirin nefesi miydi?
"Anne mi?"
"Biz gidelim artık." nefes tahirin yanından bir hışımla ayrılıp kucağında kızıyla koşa koşa eve gitmişti. O gün tahiri düşünmekten uyuyamamıştı, tahir deniz onun kızı olduğunu anlamamıştı.. ismini duymuş olsa hemen anlardı, çünkü tahirle nefesin deniz ismiyle bir anıları vardı..
"Ya tahir bırak bak düşerim," genç kadını omuzuna alan tahir, kumsalda dört dönüyordu. Sevdiği kadını sinir etmeye bayılıyordu, dur dedikçe daha da inatlaşıyordu. "Ya tahir, tahir dursana." ikisi bir anda kuma düşünce, nefes tahirin üstüne düşünce burun buruna gelmiştiler. Kalpleri az kalsın birbirine çarpacaktı.
