"Şey buralarda deniz var mı?" tabi ki de var gerizekalı, karadeniz burası sonuçta of adamda diyecek ki bu ne gerizekalı bi kız böyle diye.
"Var, hatta çok güzel bir yer biliyorum. Pek kimse gitmez oraya, denizin rengi.." dediğinde biraz daha yaklaş...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
| kızım.. ben geldim.. |
Evden her şeyimizi alıp çıkmıştık. Ali satma işine bakacaktı, murat fatih ile birlikte ev eşyalarını satacaktı biz de 'ailecek' kaleli konağa yerleşmeye gidecektik. Tahirle sarıldığımızdan beri kendimi çok değişik hissediyorum, az huzura kavuşmuş gibiydim. Sanki hiç gitmemişti gibiydi, denizle o kadar iyi anlaşıyorlardı ki. Bu anları denizden almak kötülük olurdu ve ben kızıma kötülük yapamazdım. Saat altı'ya geliyordu ve biz denizle birlikte tahirim arabasında bekliyorduk. Deniz mutluydu, artık daha normal bir hayat yaşayacaktı diye mutluydu. Ama ya babaannesi ona iyi davranmazsa? Üzülürdü, o üzülürse ben o evi o kadına dar ederdim. Zaten beni pek istediği söylenemezdi, ilk başından beri beni oğluyla görmeye tahammülü yoktu. Tahirin benim arkamdan koşmasına dayanamıyordu, buluşacağımız günler hep tahirin başına iş çıkarırdı. Şimdi de onla aynı çatı altında yaşayacaktık, bana kötü davrandığı ilk an çıkar giderim o evden arkama da bakmam. Tahir geldiğinde koltuğa yerleşip arabayı çalıştırdı.
"Yeni bir hayata hazır mısın prensesim?" diye dikiz aynasından denize baktı.
Ellerini havaya kaldırıp "hazırım!" Diye bağırdığında gülümsedim. Ne kadar da mutluydu, inşallah hep böyle mutlu olurdu.
"Annen pek mutlu değil galiba." dediğinde göz göze geldik. İstemediğim bir şey oluyordu evet mutlu değildim ama kızım böyle mutlu olacaksa ben de mutlu olmayı denemek zorundaydım. Deniyordum, çabalıyordum ama tahir görmüyordu.
"Tahir deniyorum, bak kaç saattir ağızımdan hiç olumsuz bir şey çıktı mi?" diye sorduğumda güldü.
"Kaç saattir ağzını bıçak açmıyor ki olumsuz bir şey çıksın." kaleli konak çok uzak olmadığı için beş dakika içinde gelmiştik bile.
"Açmıyorsa bir sebebi vardır ama değil mi?"
"Neymiş o sebep?" ikimiz de aynı anda arabadan çıkıp denize yöneldik. Tahir denizi arabadan indirince kapıyı kapatıp yanlarına gittim.
"Kızım üzülmesin diye susuyor olabilirim mesela." kapıya geldiğimizde ikimiz de kapıyı çalmadan öylece durduk.
"Bir de tahir üzülmesin diye susuyorsun gibi geldi ama.." haklıydı, tahir üzülmesin diye de susuyordum ama konumuz bu değildi. Tahir sırıtınca hemen laf çarpmak için hazırlandım.
"Ne susacağım be! Bana ne senden." dediğimde kapı bir hışımla açıldı ve karşımızda saniye hanımın sinirden köpürmüş hali duruyordu. Tabi istemediği gelin evine yerleşince böyle köpürmesi gayet normal.
"Ha bu karunun burada ne işi var!" diye bağırınca şoktan bir adım geri attım, hani haberi vardı geleceğimizden? Hani o istiyordu buraya yerleşmemizi?
Tahir heyecanlı bir şekilde bana bakıp denizi kucağına aldı ve annesini çekiştire çekiştire içeri geçti. Bende sessizce arkalarından ilerledim. Kadının haberi yoktu gibi geldi bana, ama tahir annem istiyor demişti. Bana yalan mi söylemişti yani? "Ana geleceğimizi söylemiştum."
