"Şey buralarda deniz var mı?" tabi ki de var gerizekalı, karadeniz burası sonuçta of adamda diyecek ki bu ne gerizekalı bi kız böyle diye.
"Var, hatta çok güzel bir yer biliyorum. Pek kimse gitmez oraya, denizin rengi.." dediğinde biraz daha yaklaş...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
| yayla evi |
"Kendine gel nefes. Nefes kendine gel. Alo!" tahir nefesi en son denizi kaçırdığında böyle görmüştü. Nefes deliye dönmüştü, elleriyle şakağına bastırıp kafasını aşağıya eğdiğinde tahir endişelenmişti. Nefes Tahiri bile duymuyordu, hıçkırıklarla ağlarken tahir yüzünü avuçlarıyla kavrayıp onu sakinleştirmeye çalışmıştı.
Nefes yaşadığı olayları sanki yeniden yeniden yaşıyordu, babasının onu kapıya atması.. Yerde sürünmesi, ailesinin hiç bir şey yapmaması, onu orada öylece bırakmaları..
"Nefes güzelim bak ben burdayım," yüzünü kaldırıp göz göze gelmeye çalışmıştı tahir. Nefes ağlamaktan şişmiş gözlerini zar zor açıp tahire bakmıştı. "Bak burdayım tamam sakin, geçti sevdiğim.. geçti."
Tahir bile diyememişti, boğazı öyle bi düğümlenmişti ki nefes tahir bile diyemeden tahirin kollarına girip kafasını onun göğüsüne yaslamıştı. Tahir hiç bir şey demeden saçını okşayıp kafasını öpüyordu. Kendi kendine keşke söylemeseymişim diye düşünüyordu, keşke gitmeseydim, keşke bırakmasaydım, keşke aramaya devam etseydim.
"Özür dilerim," nefesin saçını koklayıp içine üfleyerek devam etmişti. "özür dilerim."
"Dileme tahir, özür dileme.."
Nefes burnunu çekip göz yaşlarını silmeye çalışırken tahir nefesin yüzünü kavrayıp gözlerine bakmasını sağladı. "Ben seni bırakmasaydım, seni aramaya devam etseydim bunlar olmayacaktı nefes. Ben hiç gitmemeliydim."
Nefes tahirin söylediklerine hiç kulak vermeyip yerinden kalktı. "Babamı görmem lazım, onunla konuşmam lazım." Tahir arkasından seslense bile nefes merdivenleri aşağıya koşup kapıya doğru yönelmişti.
"Nefes! Etma kızım da, nefes!"
Nefes ayakkabılarını giyerken deniz oturma odasından korkmuş bir şekilde onlara doğru gelmişti. Kapının eşiğinden kafasını çıkartıp kapıdan çıkmak üzeri olan annesine, endişeli halde nefesi gitmemesi için kolundan tutan babasına bakıyordu.
"Anne nereye gidiyorsun?" Denizin sesi titremişti, annesi ağlıyordu.. küçük kız çok korkuyordu, annesi onu bırakıp nereye gidiyordu? Nefesle tahir aynı anda kızlarına dönünce onun yüzündeki korkuyu anlamıştı. Nefesin içi gitmişti, hani hep kızı mutlu olsun diye yaşıyordu. Şimdi ne değişmişti? Okula başladığından beri kızına doğru düzgün zaman ayıramıyordu nefes, ayırmıyordu. Tahir ise çalışıyordu, deniz evin içinde asiye yengesiyle, babaannesiyle ve yangaz amcalarıyla büyüyordu resmen.
Tahir nefesin kolunu bırakıp kızının yanına gidip onunla aynı seviyede olmak için diz çökmüştü. "Ne oldu prensesim?"
"Korkuyorum.." kafasını sallayıp bir annesine bir babasına bakıyordu.
