"Şey buralarda deniz var mı?" tabi ki de var gerizekalı, karadeniz burası sonuçta of adamda diyecek ki bu ne gerizekalı bi kız böyle diye.
"Var, hatta çok güzel bir yer biliyorum. Pek kimse gitmez oraya, denizin rengi.." dediğinde biraz daha yaklaş...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
| vazgeçmem |
"Ben hiç bir yere gitmiyorum, sen de hiç bir yere gitmiyorsun. Konuşacağız," nefes kaçmak için adım atınca tahir onu kolundan tutup kendine çekti. Sonra orada hala şok olmuş leyla ile mert'e döndü. "Nefes'i götürüyorum, konuştuktan sonra getiririm. Dersiniz var mıydı?"
Leyla hemen kafasını sallamıştı, nefes her ne kadar kaşlarıyla işaret yapsa bile. "Yok, dersimiz yok."
"Yani birde başlıyor," diye atladı mert, tahir saatine bakınca yine konuştu mert. "On'u çeyrek geçiyor, üç saatiniz var."
"Yeter," deyip onu arabaya doğru sürüklemeye başladı. Nefes karşı koymaya çalışıyordu ama tahir çok güçlüydü. "Konuşacağız dedim nefes. Kaçmayacaksın."
"Enişte!" Leyla tahirin arkasından seslenince tahir kafasını çevirdi. Kafasını çevirince devam etti leyla. "Arkadaşım sana emanet, üzme olur mu?"
Tahir kafasını onay edercesine sallayıp nefesi arabaya bindirdi. Nefes suçlu olduğunu çok iyi biliyordu, bu olaydan çıkamayacağını da çok iyi biliyordu. Kafasında her şey dönüyordu, o kız, tahirin nefese hiç bir şeyi anlatmaması, fıratın birden ortaya çıkması, tahirin her şeyi zaten biliyor olması, nefes hem şaşırmış hem çok sinirliydi. Tamam fırat olayını tahirden saklamıştı, onun haberi olmadan yok etmeye çalışmıştı ama tahir öğrenince söylememişti bile. Söyleyebilirdi.
"Fıratın gitmesiyle senin alakan ne."
"Ha konuşmak istiyorsun yani? İyi, önce sen cevapla bakalım. Fırattan gelen ilk mektup, bunu alınca anında bana geleceğine neden saklamayı tercih ettin? Ya da dur dur, ilk çicek? İlk kolye? Ne zaman anlatmayı düşünüyordun? Seneye mi? Üçüncü çocuğu yaptığımızda mi? Lan hadi ilk mektup geldi, sen şoktasın, anlarım. Ama ondan sonra tam 260 mektup daha geldi, tam 260 tane." tahir nefesini kontrolda tutmaya çalışıyordu ama öfkesi buna izin vermiyordu, sinirden nefes alamıyordu. "İlk camına tırmanıp odana o lanet olası kolyeyi bıraktığında mesela? Kızım neden benim bunlardan haberim olmadı hiç? Söylesene!"
"Tahir tamam sakin ol-"
"Olmuyorum sakin! Konuşmak istedin hadi konuş!" Deyip nefese çevirdi bakışını, arabayı önüne bakmadan sürüyordu. Kaza yapmasalardı bari. "İlgisi hoşuna mi gitti? Doğru söyle, ilgisinden hoşlandın mı? O mektuplar o hediyeler, az da olsa sana onu düşündürdü mi? Benimleyken onu düşündün mi hiç? O kalp benden başkası için attı mi hiç?"
Tahir elleriyle direksiyona vurmaya başlayınca nefes onu sakinleştirmeye çalışmıştı. "Tahir yeter çek kenara öldürmek mi istiyorsun bizi?!" yanlarından araba kornaya basarak geçince tahir kendine gelmişti, sevdiği kadın tehlikeye sokmak istediği son kişi olmalıydı. Arabayı kenara çekip sinirle arabadan indi. Nefes arkasından inince beraber denizin kıyısına doğru yürüdüler.
