"Şey buralarda deniz var mı?" tabi ki de var gerizekalı, karadeniz burası sonuçta of adamda diyecek ki bu ne gerizekalı bi kız böyle diye.
"Var, hatta çok güzel bir yer biliyorum. Pek kimse gitmez oraya, denizin rengi.." dediğinde biraz daha yaklaş...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
| o güçlü ki ya.. |
Nefes neler döndüğünü anlayamamıştı. Polisler bi öteye bi beriye koşarken mustafa'nın telefonu çalmıştı. "Tahir!" Diye açıklama yaptığında nefes telefonu mustafa abisinin elinden kaptığı gibi dışarı koştu.
"Nerdesin?! Tahir kızımı getir bana nolur." bi süre karşı taraf sessiz kalmıştı, nefes sanki boşuna konuşuyordu gibi. Tahir burnunu çektiğinde sanki ağlıyormuş gibi gelmişti nefese. Bir anda endişelenip titremeye başlamıştı. "Tahir kızıma ne oldu? Neden ağlıyorsun sen?" Karşı taraftan cevap gelmeyince daha çok korkuyordu nefes. "Tahir kızıma ne oldu, tahir söyle nerdesiniz?!"
"Ben bilmiyordum nefes.. Özür dilerim.." diyebilmişti tahir sadece, vicdan azabı çekiyordu adam. Pişman olmuştu, hemde çok pişman.
"Tahir neyi bilmiyordun? Tahir lütfen bir şey söyle kızım iyi mi?"
"Bana bir şey söylemiyorlar," diye başladı tahir, sesi o kadar çaresiz geliyordu ki nefesin kızmaya hali yoktu. "Deniz'i," tahir cümle bile kuramıyordu ağlamaktan. "Deniz."
"Tahir korkutuyorsun beni.."
"Biz bahçede oturuyorduk," sonunda anlatmaya başlamıştı tahir. "Benden su istedi, bende içeri girdim su almak için.. Geri geldiğimde bulamadım onu, ben onu bulamadım-" tahir yine nefes alamamaya başlamıştı, o an ki korku gelmişti gözlerinin önüne ve yine kalbi duracaktı sanki. "Sonra bi baktım kiraz-"
"Tahir deme, deme şunu. Hastahanede misiniz?"
"Evet, evet çabuk gel nefes.. Lütfen gel ben yapamıyorum, ben.." nefes bi taksi çevirip telefonu tahirin yüzüne kapatmıştı. Tahir yüzünden bi kızını daha kaybedemezdi, tahir yüzünden tamamen yalnız kalamazdı genç kadın. Yolda giderken ellerinin içine baktı nefes, iki elinin avuçlarında dört tane yara vardı hepsinden kan akmıştı ve kan kuru kalmıştı. Sinirliyken nefes kendine zarar verebiliyordu, başkalarına vermek yerine hep kendini tercih ederdi. Kızı için bunu ta doğduğundan beri yapıyordu. Kızına hiç bir şey yansıtmamak için hep duygularını kendi kendine yaşardı.
Hastaneye geldiğinde hemen koşarak denizim olduğu yere gitti. Tahir kapının önünde çaresizce beklerken, nefes onu görünce tamamen kendini kaybetmişti. Gerçekten kızına bir şey olursa, o adamı orada öldürecekti. "Sen bunu bana nasıl yaparsın?" Nefesin sesi nedense çok sakin çıkmıştı. "Kızımı benden nasıl kaçırırsın."
"Ben.. Ben.. Sadece vakit geçirmek istemiştim onunla.." göz göze geldiklerinde nefesin içi paramparça olmuştu, tahirin gözleri kıpkırmızı olmuştu ağlamaktan. "Ben bilmiyordum, kiraz'a alerjisi olduğunu bilmiyordum.. Çok özür dilerim nefes."
"Tahir bu yaptığını asla unutmayacağım. Ben senin yüzünden bi kızımı kaybettim, diğerini de kaybedemem." Son cümleyi sessiz söylemişti ama tahirin duymaması imkansızdı. Tahir her şeyi duyardı, kulakları iyi duyuyordu.
