Enseme Dokunan Nefes

30.

       Ölüm gününe son bir bölüm.

       Omzuma dokunan nefesi okumak için @elfnk12 hesabıma bakabilirsiniz. Konuları farklı.

      Yorum yapmayı unutmayın.

     Bazı sınırlar vardır zorlanması gereken. Zorlanılması şart olan. Aksi taktirde hiç bir sonuç çözüme kavuşturulamazdı. Kulağıma gelen minik esinti saçlarımın uçmasına ardından sırtımın üzerine düşmesine izin verdi. Beyaz bluzum rüzgarın şiddetiyle tenime yapıştı. Hava her şeyin açıklığa kavuşmasına uyum göstererek kasetini üzerimize soğukla temenni ediyordu. Havanın kasveti üzerimize yağıyordu.

      Asaf gittiğinden beri hiç bir şey yapmamış öylece oturmuştum. Gözlerim arada bir uzakları seyre dalmış ardından ayılmıştı.

       Kalbim her şeyin bitmesine iki türlü tepki veriyordu. Özlem ve sevinç.

        Hangisinin ağır bastığının Bi önemi yoktu. Önemli olan cümleye bağlıydı. Cümlenin içerisindeki sıra. Her şey bitiyor. Eski sıradan hayatına geri dönüyordum. Bunu en çok ben istiyor olmalıydım.

          Kahverengi ye çalan bir yaprak ayak uçlarıma kadar uçtuğunda gözlerim onun uçuşunu seyretti. Birazdaha uçarsa bileklerime kadar yükselebilir diye düşündüm içimden. Yaprak tam ayakkabımın yanında sabit kaldığında dizlerimi öne doğru hareket ettirdim.

      "sende mi bir şeyleri açıklığa kavuşturacaksın?" yaprak soruma cevap vermemişti tabiki. Ama hareketsiz kalışı son buldu. Bankın altından geriye doğru sürüklendiğinde bunu bir cevap olarak algıladım. Herkesin açıklığa kavuşturması gereken sorunları vardı. Vardır.

      "Hare?" annemin ince sesi kulaklarıma muzip bir biçimde dolduğunda dizlerimi kendime doğru çektim ve başımı arkaya çevirdim.

        Tanıdık iki göz. Tanıdık iki yüz. Annem ve babam.

         Avuç içlerim bankın tozlu olan kısmına dokunduğunda, parmaklarımdan destek alarak ayağa kalkmayı başarabildim.

         Dizlerim sığınmak istediği kollara yaslanmak için koştu. Koştum. Nefesim kesildi bir süre. Annemin kolları kollarıma dolandığında kesilen nefesim heba oldu. Düzelene kadar. Nefesimi düzenli alıp verene kadar.

         "anne!" kelimesi döküldü Dudaklarımdan.

           "neler oluyor kızım?" babamın güçlü sesi kulaklarımı tırmaladı. Gözlerimden bir yaş tanesi firar ettiğinde en başından beri sığınacak dalının aslında onlar olduğunu anladım. Neden bu oyun başladığında onlara sığınarak bu kötü oyunu sonlandırmamıştım?

       Başımı kaldırdığımda Annemin omuz çıkıntısına yapışan saçlarımda bedenimle birlikte geriye çekildi.

      Parmaklarım yanaklarımı ıslatan yaş tanelerini sildiğinde, ıslaklık biraz olsun yok olmuştu.

       "size anlatacaklarım var." dedim. En başından beri yapmam gereken, söylemem gereken cümle Dudaklarımdan bir hamlede sökülüp çıkmıştı.

       .....

        "Ben hiç bir zaman yaprak'ın yanında değildim anne. Hep onun yanındaydım." annem kollarını boynuma doladığında sarılmasına karşılık verdim. "özür dilerim!" derin bir nefes dudaklarım arasından kendini verdi. "her şeyi en başta anlatmadığım için."