Enseme Dokunan Nefes

41.

      Özel bölüm ve Final... Final olma zamanı geldi, finali kimler bekliyor olacak?

      Bir özel bölüm yayınlayacağım ve sonrasındada beklenen finali yazacağım. Bir yıl olmamıza az kaldı ve ben bir yıl olduğumuzda finali yazacağım.

         Kitabımızı final olsa bile kütüphanenizde tutun çünkü kitap olmamız için size ihtiyacımız var.

         Buraya yorum yapın uzunca, kitabımızı anlatın biraz. Ben zaten özel bölümde de yorumlarınızı alacağım sizden.

       Medyada şarkı var onu dinleyin.

      

        Yorum yapmayı unutmayın.

     Ruhun teslim olmuş bir başkasına, kalbin kadar derinken...

        Kasvet yayılan sokağın kaldırımlarını es geçen rüzgar tüm benliğimi ele geçirmek üzereydi. Soğuk bedenime kıvrak bir şekilde işledi. Saçlarım ordan oraya savrulurken ince parmaklarımla uçuşan kırmızı eteğimi tuttum. Bacaklarım aralanmadan tutabildiğüm parmaklarıma koyu kırmızı bir sıvı düştüğünde bunun ilk başta ne olduğunu anlayamadım.

      Bir damla daha.

       Gözlerim ellerimin üzerinde oyalanırken, başını sıvının aktığı tarafa kaldırdım.

      Gökyüzüne.

      Geceydi. Ve bu denli siyahımsı gökyüzünün altında bedenim gecenin minik çocuğuydu.

        Evet, sıvı kararıyla temenni olmuş gökyüzünden geliyordu. Ama bunun sebebi neydi?

       Saçlarım alacalı bir şekilde uçuştuğunda kolumu sıkıca kavrayan parmaklara odaklandım. Beni geriye doğru çeken bir güç bedenime kavrulduğunda, sesler kulaklarımı tırmaladı.

       "ben senin katilinim küçük." kuruyan dudaklarıma aldırmadan ninniler fısıldayan havanın arasından beni geriye doğru çeken güçlü bedenin farkına var am uzun sürmedi.

      Onun kim olduğu dilimin ucuna denk geliyor ama dudaklarımdan yükselemiyordu. Ben kilitlenmiştim.

      O sesler kulağıma bir kez daha doldu. "ben geçmişten gelen katil, seni öldüreceğim hemde hak ettiğin şekilde."

      Başımı salladım. Neler oluyordu? Hava şimdi daha soğuktu. Kasvet daha yaygındı. Baydın bedenim ve ben bir yerlerde uzanıyorduk. Neyin içerisine sürüklendiği mi bilmeksizin kulağıma gelen ninni ve fısıltılara kulak kesildim.  "seni affetmedim için beni affet meleğim." Bu sözü hatırlıyordum bir yerlerden. Aklıma gelen isim gözlerimin yaşlarla dolmasına sebep oldu. O sesler bir kez daha yükseldi. Kimden geldiğini seçemiyordum. Sadece karanlık vardı. Seçebildiğim tek şey karanlık.

     "kozasına saklanmış kelebek." bir inilti yükseldi seçemediğim o bedenin mırıltılarından.

     O sırada dudaklarıma yükselen sıcak sıvılar vücuduma aktı. "seni kendime hapsedeceğim sen bile kurtaramayaksın bedenini." başımı salladım. Tüm bu sesleri çıkaran bedeni duyumsadığımda dudaklarımdan yüksek bir çığlık çıktı. "Asafsın sen? Söylesene neredesin?" diye bağırdım çevreye doğru. Karanlık daha da yükseldi. "ben senin katilinim küçük. Her şey bir gün hak ettiği yeri bulacak. Ecel tüm bedenlere kavuşacak meleğim."

      Kuruyan dilim, terleyen alnım ve titreyen bedenim arasından hızla doğrulttuğum vücuduma dikkat kesildim. Aklımda gel git yapan kabusum tüm bedenimi esir almıştı."nasıl kabus ama?" diye fısıldadım. "içerisinde Asafı barındıran kabus."